Zoals de meeste dingen over de hele wereld, zag het Sundance Film Festival er dit jaar een beetje anders uit. In plaats van zich te bundelen in een zee van Canadese gans parka's en gebreide mutsen, we genoten van het aanbod van het festival vanaf de gezelligste plek op aarde: onze bank.
Ondanks de baanbrekende verschuiving naar virtueel, presteerde het festival. Ik zag films, op films, op films (23 van hen - mentaal ben ik worden een film), Q&A's bekeken die mijn innerlijk voedden (en OK, buitenste) filmnerd, en verkende zelfs de vreemde digitale ruimte die het festival inrichtte om premières te bespreken met andere kijkers en filmmakers.
Dit zijn de 8 films die opvielen tussen het aanbod van 2021.
CODA
Ruby is het enige horende lid van de Rossi-familie en als zodanig is ze vervallen in de impliciete rol van matroos en vertaler voor het familiebedrijf. Maar wat gebeurt er als Ruby besluit om het hok uit te vliegen? We raken allemaal dezelfde verhalende beats van je typische coming-of-age-verhaal:
ze-begrijpen het gewoon niet-stijl tienerangst, eerste liefde, een bepalend mentorschap … Maar CODA rokken YA-vagevuur met een script dat zo opzettelijk, vertederend en hilarisch is, en optredens die sterren maken (waarvan drie van dove acteurs) die voorbestemd zijn om wat prijzen te winnen.Meteen na de première, CODA werd onderworpen aan een biedingsoorlog. Apple liep als overwinnaar weg en stelde de film veilig voor een recordbrekende $ 25 miljoen.
Samen samen
Patti Harrison en Ed Helms spelen de hoofdrol in een rom-com die de 'rom' inruilt voor een relatie die we zelden op het scherm zien spelen. Matt (Helms) is een heteroseksuele, alleenstaande, 40-jarige man die verlangt naar een kind. Anna (Harrison) is een 26-jarige barista die hunkert naar de middelen om hoger onderwijs te volgen. Samen kunnen ze elkaar iets geven wat ze zo graag willen. En, verfrissend, dat is het. Er is geen prenatale footsy of sonogram-binding die zichzelf parlays in een nacht van tedere passie. Matt en Anna worden inderdaad verliefd, maar het is niet de romantische liefde die ons tientallen jaren van schertsende, door sterren gekruiste minnaars op het scherm hebben geconditioneerd om te verwachten. Samen samen is een slimme, grappige, feelgood draai aan een heersende stromingsnorm.
Eentje voor onderweg
Dit uitgestrekte Thaise drama bijt een kavel. Het is een roadtripfilm, een meditatie over rouw en verlies, een verhaal over klassenverdeling, een verkenning van verraad... en vergeving... en vriendschap... en liefde... Eentje voor onderweg verdient zijn melodrama. Het zou overspannen moeten aanvoelen, maar de diepte van schoonheid in deze film (zowel visueel als emotioneel) vormt een aanvulling op het epische karakter ervan.
Rita Moreno: Gewoon een meisje dat besloot ervoor te gaan
Rita Moreno is niet alleen een icoon van het podium en het scherm - ze is een pionier en een van de weinige overgebleven overblijfselen van een oud (en somber) Hollywood. In deze openhartige en intieme documentaire vertelt Moreno, 89, over de misstanden waarmee ze in de branche te maken heeft gehad, beschrijft ze haar meest persoonlijke relaties (Marlon Brando, echtgenoot Leonard Gordon), en geeft kijkers een broodnodige infusie van haar energieke no-bullshit Rita-heid.
Passeren
Actrice Rebecca Halls maakt haar regiedebuut met deze rustige en aangrijpende bewerking van Nella Larsens gelijknamige roman uit 1929. Visceraal gezien is de zwart-witfilm verbluffend - de kostuums, decors en partituur nemen je mee naar het New York van bijna een eeuw geleden. Ruth Negga is gloeiend als Clare, een zwarte vrouw met een lichte huid die opzettelijk voor blank doorgaat en is getrouwd met een rijke (en ongegeneerd racistische) blanke man. Tessa Thompson schittert als Irene, Clare's jeugdvriendin met wie ze onverwachts weer contact maakt. Irene woont in Harlem met haar dokter, echtgenoot Brian (Andre Holland) en twee zonen, en is zowel een folie als een aanvulling op Clare - een venster op het leven dat ze had kunnen leiden, en vice versa. Druipend van subtekst, Passeren is een doordachte en prachtig vormgegeven ode aan de roman waarop het is gebaseerd.
Massa
Simpel gezegd is deze film een 110 minuten durende masterclass acteren. Twee koppels (gespeeld door Martha Plimpton en Jason Isaacs, en Ann Dowd en Reed Birney) wier respectievelijke zonen werden gedood bij een massale schietpartij (een als slachtoffer, de ander als dader) elkaar face-to-face ontmoeten voor een emotioneel slopend gesprek in een vergaderruimte van een plaatselijke kerk. Er zijn maar weinig films die de verwaandheid van één instelling kunnen waarmaken - er is een reden waarom zoveel projecten erop vertrouwen zwaar op flashbacks - maar de eerste keer dat schrijver-regisseur Fran Kranz en zijn ervaren cast het laten lijken eenvoudig.
Op de telling van drie
Het regiedebuut van Jerrod Carmichael is waarschijnlijk een van de meest unieke films die ik tijdens het festival heb gezien. Het is niet eenvoudig om een verhaal over twee suïcidale beste vrienden grappig te maken, maar het scenario van Ari Katcher en Ryan Welch (dat won de Waldo Salt Screenwriting Award) manoeuvreert behendig tussen duistere komedie en momenten van hartverscheurende hopeloosheid.
Judas en de Zwarte Messias
Deze tragische en aandachtige blik op de maanden voorafgaand aan de moord op Fred Hampton, voorzitter van Black Panther in Illinois, verdient alle lof die de première heeft gekregen. Daniel Kaluuya (als Hampton) zet een meesterlijke prestatie neer, net als LaKeith Stanfield, die William O'Neal speelt, de FBI-informant wiens verraad uiteindelijk leidde tot de dood van Hampton. Hoe bekend je ook bent met deze periode in de geschiedenis, Shaka King's speelfilmdebuut zal je in vervoering brengen.
