Ήταν ένα όμορφο ανοιξιάτικο Σάββατο και η γυναίκα μου και εγώ περνούσαμε τον χρόνο μας σε εσωτερικούς χώρους καθαρίζοντας το διαμέρισμα (καθώς τείνουμε να το καταστρέφουμε κατά τη διάρκεια της εργάσιμης εβδομάδας). Μόλις είχα εγκαταστήσει το Spotify στο PlayStation 4 στο σαλόνι και έβαλα την αποκλειστική μου ανοιξιάτικη λίστα αναπαραγωγής που φτιάχνω κάθε σεζόν για τη γυναίκα μου (είμαι πολύ καλός σύζυγος). Αφού άκουσα δύο φορές τη λίστα αναπαραγωγής, η γυναίκα μου, η Έμιλυ, έβαλε τη νέα Alabama Shakes άλμπουμ, Ήχος & Χρώμα, και κάτι βγήκε από τα ηχεία που έκανε το λευκό μου σώμα να αρχίσει να κινείται. Είχα πλήρη επίγνωση ότι το σώμα μου κινούνταν τρομερά, αλλά ήμουν στη ζώνη.
Κολλήθηκα τη στιγμή που μπήκαν τα ντραμς και το κεφάλι μου έτρεμε, αλλά όταν η τραγουδίστρια, η Brittany Howard, ξεκινά αυτό που μπορεί να περιγραφεί μόνο ως ένα τσιρίγμα στα 36 δευτερόλεπτα, με έπιασε ρίγη. Η μουσική σβήνει σε σιωπή και η φωνή της χτίζεται. Είναι σαν να παρακολουθείς ένα σημαντικό αθλητικό γεγονός και το πλήθος σιωπά καθώς ο ΛεΜπρόν Τζέιμς πιάνει την μπάλα από την εισερχόμενη πάσα και σηκώνει ένα τρίποντο για να κερδίσει το παιχνίδι. Είναι ένας τεντωμένος θόρυβος που τελειώνει με την επιστροφή της μουσικής και τις πρώτες γραμμές του τραγουδιού, «Η ζωή μου. Η ζωή σου. Μην τους περνάτε τις γραμμές».
Στην ουσία είναι ένα τραγούδι για δύο ανθρώπους που φτιάχνονται και δεν θέλουν να τσακωθούν άλλο. Είναι μια ωδή σε έναν αγώνα που όλοι έχουμε ζήσει. Είναι εκείνη η στιγμή που απλά πρέπει να σηκώσεις τα χέρια ψηλά και να συμφωνήσεις να διαφωνήσεις και να επιλέξεις να τα βάλεις καλά. Το θέμα από μόνο του ακούγεται σαν το τραγούδι να είναι σκοτεινό και να τα παρατάς, αλλά είναι τόσο φοβιτσιάρικο που μοιάζει σαν γιορτή. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο επιλέγω τώρα να τελειώνω όλους τους αγώνες μου. με μερικά funky κιθαριστικά riff, χορεύοντας σαν σπασίκλα στο σαλόνι μου.