Δεν είχα ποτέ την καλύτερη τύχη όσον αφορά την αγάπη. Όταν μετακόμισα στη Νέα Υόρκη για τα 19α γενέθλιά μου, κατά τη διάρκεια του ρεκόρ καύσωνα του 2013, ήμουν ακόμα ένας γκέι που μάθαινα ποιος ήθελα να γίνω και τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Ήταν μια ιστορία τόσο παλιά όσο ο χρόνος: Ήθελα να δραπετεύσω από τα προάστια (στην περίπτωσή μου του Πίτσμπουργκ της Πενσυλβάνια) για μια ζωή στη Νέα Υόρκη, γεμάτη με τον ενθουσιασμό και τη γοητεία που είχα διαβάσει στα περιοδικά.
Δυο χρόνια: Αποδέχτηκα τον εαυτό μου, βγήκα με εκδίκηση και βρήκα την επαγγελματική μου κλήση. Αλλά το πλαίσιο "αγάπη" ήταν ακόμα ανεξέλεγκτο. Όταν λέω στους ανθρώπους ότι ζω στη Νέα Υόρκη, υποθέτουν αμέσως ότι πρόκειται για ένα ατελείωτο γαϊτανάκι από επιλέξιμους μνηστήρες. Μοιράζομαι ένα νησί με σχεδόν δέκα εκατομμύρια ανθρώπους, που σημαίνει ότι είναι εύκολο να βρεις μια αδελφή ψυχή, σωστά; Λανθασμένος.
Πειραματίστηκα με εφαρμογές γνωριμιών για ομοφυλόφιλους, αλλά τίποτα δεν προέκυψε. Είχα αρχίσει να νιώθω απελπισία. Ήταν χαμένη η μετακόμισή μου στη Νέα Υόρκη; Θα έβρισκα ποτέ κάποιον;
Κατά τη διάρκεια του διαλείμματος των Ευχαριστιών, μου επιτέθηκαν ερωτήσεις από συγγενείς σχετικά με την καριέρα μου, τον τρόπο ζωής μου και την ερωτική μου ζωή. Καθώς κατευθυνόμουν προς το αεροδρόμιο για να πετάξω πίσω στη Νέα Υόρκη, ένιωσα την επιθυμία να χρησιμοποιήσω το Tinder για μια τελευταία φορά πριν φύγω από το Πίτσμπουργκ. Είδα έναν χαριτωμένο τύπο ονόματι Garrett με ένα λαμπερό, φιλόξενο χαμόγελο. Παρόλο που το αεροπλάνο μου απογειώθηκε σε λίγες ώρες, σύρθηκα δεξιά. Προς έκπληξή μου, ταιριάξαμε.
Η συγκίνηση μου αντικαταστάθηκε γρήγορα με θλίψη. Έζησε περίπου δύο ώρες βόρεια από το σπίτι των γονιών μου και σχεδόν οκτώ ώρες από τη Νέα Υόρκη. Πού θα πήγαινε αυτό? Ωστόσο, αρχίσαμε να στέλνουμε μηνύματα. Μετά από μερικές εβδομάδες, μεταφερθήκαμε στο τηλέφωνο. Το πρώτο βράδυ που άκουσα τη φωνή του ήταν όταν ήταν έξω με φίλους, πίνοντας σε ένα από τα τοπικά τους μπαρ. «Δώσε μου δέκα λεπτά, θέλω μόνο να σε ακούσω να μιλάς», είπε. Μιλήσαμε για σχεδόν δύο ώρες.
Καθώς πλησίαζαν οι διακοπές των Χριστουγέννων, μιλούσαμε όλο και περισσότερο. Είχαμε αποφασίσει να συναντηθούμε – ακόμα κι αν ήταν μόνο μια ώρα. Πήραμε τη δημοκρατική απόφαση να συναντηθούμε σε ένα outlet mall μια ώρα από τους δυο μας.
Μόλις έφτασα στο άγνωστο outlet mall, έτρεμα. Αλλά όταν είδα τον Γκάρετ να περπατάει προς το μέρος μου με το αστραφτερό του χαμόγελο και ένα πολύ όμορφο δερμάτινο μπουφάν, στάθηκα. Ήταν τόσο όμορφος και τόσο γοητευτικός όσο τον είχα φανταστεί. (Ζήτω! Δεν με είχαν ψαρέψει!) Περάσαμε σχεδόν τέσσερις ώρες μαζί. Μπήκε για ένα φιλί και ήξερα ότι ήμουν ερωτευμένος.
Υπήρχε μόνο ένα πρόβλημα: Πώς θα βλέπαμε ποτέ ο ένας τον άλλον; Ζούσαμε τόσο μακριά και οι μεγάλες αποστάσεις, όπως έχουμε δει ξανά και ξανά, δεν λειτουργεί ποτέ. Όμως ο Γκάρετ ήταν αποφασιστικός. Μου είπε να πάρω ένα Σαββατοκύριακο στα τέλη Ιανουαρίου γιατί είχε αγοράσει αεροπορικό εισιτήριο για να έρθει να με δει. Το ταξίδι του έτυχε να συμπέσει με μια από τις πιο επικίνδυνες χιονοθύελλες της χρονιάς, και καταλήξαμε να χιονίσουμε τις περισσότερες φορές που ήταν εδώ. Ξεφύγαμε για να δούμε Το φαντασμα της ΟΠΕΡΑΣ, και καθώς πίναμε ποτήρια prosecco, μου ζήτησε να γίνω το αγόρι του.
Τους επόμενους εννέα μήνες, με αμέτρητα ταξίδια πέρα δώθε και πολλά Sky Miles που αποκτήσαμε, συζητήσαμε το μέλλον μας. Βλέπαμε ο ένας τον άλλον περίπου κάθε μήνα περίπου, και όταν το κάναμε ήταν το πιο μαγικό συναίσθημα στον κόσμο. Έτσι, όταν ο Garrett αποφοίτησε από το κολέγιο, αποφάσισε να μετακομίσει στη Νέα Υόρκη μαζί μου.
Σήμερα, ο Γκάρετ κι εγώ γιορτάσαμε έναν χρόνο μαζί και εκείνη τη χρονιά με έμαθε να αφήνομαι χαλαρά, να ζω ζωή στο έπακρο και, το πιο σημαντικό, να ρισκάρεις για κάτι – ακόμα κι αν δεν ξέρεις πώς θα λειτουργήσει έξω.
