Η Olivia Holt για την εβδομάδα στην Κένυα που άλλαξε τη ζωή της

Φέτος ήταν μια πολυάσχολη χρονιά για μένα. Έχω ξοδέψει πολύ χρόνο προωθώντας τη μουσική μου και δουλεύοντας σε όλα μου τα έργα, έτσι αποφάσισα στις αρχές του έτους ότι ήθελα να κάνω κάτι για κάποιον άλλο. Είτε βοηθούσα στην κοινότητά μου στο Λος Άντζελες είτε έκανα ένα ταξίδι στο εξωτερικό, δεν το ήξερα.

Κατά σύμπτωση, την ίδια εβδομάδα που μιλούσα με έναν από τους φίλους μου για το τι ήθελα να κάνω, η ομάδα του Κινήματος WE ήρθε κοντά μου και με ρώτησε αν ήθελα να πάω στην Αφρική μαζί τους. Στην πραγματικότητα επρόκειτο να φύγω για μερικούς μήνες για να κάνω γυρίσματα στην τοποθεσία, αλλά το ένστικτό μου, η καρδιά μου και το μυαλό μου ήταν όλα στην ίδια σελίδα, οπότε ήξερα ότι ήθελα να το πραγματοποιήσω.

Έμαθα για το WE Movement πριν από δύο χρόνια όταν συμμετείχα στο WE Day, μια από τις εκδηλώσεις που κάνουν κάθε χρόνο. Η αποστολή τους είναι εκπληκτική γιατί εργάζονται για να έχουν αντίκτυπο τόσο σε τοπικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο σε κοινότητες που πρέπει να έχουν φωνή. Εκεί έμαθα για τα ταξίδια που κάνουν κάθε χρόνο σε τρία διαφορετικά χωριά—ένα στον Εκουαδόρ, ένα στην Ινδία και αυτό στην Κένυα που επισκέφτηκα και ονομάζεται Maasai Mara.

Η ομάδα μας ήταν μικρή—μόνο εγώ, ο φίλος μου και μερικά μέλη της σχολής που εργάζονται στο WE—αλλά μπορέσαμε να πετύχουμε τόσα πολλά στο ταξίδι μας. Σε μία εβδομάδα, βοηθήσαμε στην κατασκευή πηγαδιών για καθαρό, φιλτραρισμένο νερό, καθώς και σε μερικά κτίρια για ένα σχολείο θηλέων που ονομάζεται Kisaruni All Girls Secondary School.

Όσο ήμασταν εκεί, κάναμε μια περιήγηση στην πανεπιστημιούπολη, που ήταν ένα από τα αγαπημένα μου μέρη. Τα κορίτσια μας έδειξαν την καφετέρια και τις αίθουσες του εργαστηρίου και όλα αυτά που έμαθαν. Ήταν απίστευτο να βλέπεις όλα όσα έχουν απορροφήσει με το να βρεθούν σε αυτό το σχολείο. Πιθανώς το 99 τοις εκατό των κοριτσιών είπε ότι τώρα ονειρεύονται να πάνε στο πανεπιστήμιο μια μέρα εξαιτίας αυτού.

Μπόρεσα να γνωρίσω τόσους καταπληκτικούς ανθρώπους, που με καλωσόρισαν ανοιχτά στο χωριό τους. Μου έμαθαν πώς ήταν να κυνηγάς φαγητό παλιά και πώς να φτιάχνω Ραφίκης, τα βραχιόλια με χάντρες που δημιουργούν οι μαμάδες για να ζήσουν.

Κέρδισα τόση προοπτική από το να είμαι κοντά τους. Υπάρχουν πολλά πράγματα που αισθάνομαι ότι τα θεωρούμε δεδομένα, και αυτά μπορεί να είναι κάτι μεγάλο, όπως η εκπαίδευσή μας, η υγεία μας, η τον αέρα που αναπνέουμε, το νερό που πίνουμε ή μπορεί να είναι κάτι μικρό, όπως τα παπούτσια που φοράμε ή τα ρούχα στην πλάτη μας.

Όταν φτάσαμε για πρώτη φορά, ήταν όλα αυτά τα μικρά παιδιά που έτρεχαν πίσω από το όχημα στο οποίο ήμασταν και εκείνα χαμογελούσαν από αυτί σε αυτί, με αυτά τα τεράστια χαμόγελα στα πρόσωπά τους, λέγοντας, "Τζάμπο!", που είναι γεια στο Σουαχίλι. Δεν είχαν παπούτσια στα πόδια τους και πολύ λίγα ρούχα. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, κάνει κρύο εκεί και δεν υπάρχει πολύ καταφύγιο. Οπότε ήταν ένα μάτι που ανοίγει για μένα.

Σίγουρα είχε αντίκτυπο στον τρόπο που αντιμετωπίζω τα πράγματα στη ζωή μου τώρα, επειδή ξέρω ότι συμβαίνουν πολλά περισσότερα στον κόσμο από τις προκλήσεις με τις οποίες παλεύω.

Ακούγεται κλισέ να πούμε ότι το ταξίδι άλλαξε τη ζωή, αλλά είναι αλήθεια. Θυμάμαι ότι σκέφτηκα, θα βοηθήσω αυτούς τους ανθρώπους και θα κάνω μια αλλαγή για αυτούς, χωρίς να συνειδητοποιήσω ότι θα με βοηθούσαν και θα έκαναν μια τέτοια αλλαγή στη ζωή μου.

—Όπως είπε στην Jennifer Ferrise.

Για να δείτε περισσότερα στιγμιότυπα από το ταξίδι του Χολτ, συνεχίστε να διαβάζετε. Και για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το κίνημα WE, επισκεφθείτε we.org.