როდესაც ჩემმა მეგობარმა ლორა ბრაუნმა, იგივე ჟურნალის მთავარმა რედაქტორმა, პირველად მთხოვა წერა იმის შესახებ, რისი სწავლა შეუძლიათ ფრანგ გოგონებს ამერიკული სტილიდან, მე გამეცინა, რადგან ვფიქრობდი, რომ ასე იქნებოდა მარტივი. მივხვდი, რომ რამდენიმე მოკლე წინადადებას ვიწერდი იმის შესახებ, რომ ვიწრო ტანსაცმელი უფრო სექსუალური გამომეჩინა (თუმცა ეს არის ბოლო რისი გაკეთებაც მსურს, რადგან მე მიყვარს ჭამა და მე არ ვგეგმავ Spandex– ში ცხოვრებას) ან დამატებით მაკიაჟის გამოყენებას (ჩემს სახეს უფრო მეტი დახმარება სჭირდება, ვიდრე ადრე, მაგრამ მე ვფრთხილობ ადრე გაღვიძებით) და დასრულდეს ის ეს ძირითადად იმიტომ ხდება, რომ ჩვენ ფრანგ ქალებს გვიყვარს ვითომ ვითომ ეს ყველაფერი ვიცით. მე არ ვარ გამონაკლისი: ჩემი წიგნი არის სათაურით როგორ იყოთ პარიზელი, სადაც არ უნდა იყოთ.
მაგრამ გამოდის, რომ მოტყუებული ვიყავი. როდესაც მომენტში დაფიქრდა ჩემი გარდერობის ძირითადი ნაწილები - თეთრი პერანგი, ჯინსი, მოტო ქურთუკი და თეთრი ფეხსაცმელი - პირველად მივხვდი, რომ ჩემი უნიფორმა იყო უცილობლად ამერიკული. როგორ იყო ეს შესაძლებელი? მთელი ამ ხნის განმავლობაში ყველას ვატყუებდი? მე ვიცოდი, რომ გარკვეული ელემენტები, ძირითადად როკ-ენ-როლისგან მოპოვებული-მაგალითად, პატი სმიტის ანდროგინულ-მაგარი ბლეიზერები ან კურტ კობეინის მაისურების უზარმაზარი და დელიკატური მორგება - გარკვეულ როლს ასრულებდა ჩემს გარეგნობაში, მაგრამ ახლაღა დამხვდა, რომ კიდევ ბევრი რამ იყო გასაკეთებელი ის თუ სტილი ეხება პიროვნებას - იმის გადმოცემას, თუ ვინ ხარ შენ შენი ტანსაცმლით (და მე ნამდვილად მჯერა, რომ ეს ასეა) - მაშინ მე უფრო მეტს ვუხდი აშშ -ს, ვიდრე ვიცოდი.
როდესაც ვიზრდებოდი, მე შევჭამე ამდენი ამერიკელი მწერლის, მხატვრის, აქტივისტისა და მსგავსი ადამიანების ნამუშევრები, რომელთაგან თითოეული ჩემზე ჩამოყალიბდა და, თავის მხრივ, დატოვა შთაბეჭდილება, შეგნებული თუ არა, რა მინდოდა ჩემს კარადაში. მე შემიყვარდა ჟოან დიდიონის ნიჭი და გამბედაობა, მაგრამ ასევე, შესაძლოა გონებაში, მისი გრძელი კაბების ჩაცმისას, რომლებიც ასე მარტივი და ელეგანტური იყო.
შემდეგ იყო ანგელა დევისის სასტიკი მეტყველება ენაზე და მისი ვალდებულება გამოთქვას ხმამაღლა და ასევე, ჰმ, ის ფანტასტიკური გამხდარი მაისურები. და ავა გარდნერის ქალურობის ბრენდმა - იმდენად მძლავრმა მისი ნების გამო გააკეთოს რაც მას სურდა - უდიდესი გავლენა მოახდინა ჩემზე. სია გრძელდება: ნინა სიმონე, ლორენ ბეკოლი, ჯონ კასავეტსი, უილიამ ბეროუზი, ჯორჯია ო’კიფი... დასახელება ძალიან ბევრია.
წლები და მრავალი მოგზაურობა საზღვარგარეთ, მოგვიანებით, კიდევ რამდენიმე რამ გაჟღერდა. მე ვხედავ გოგონებს ნიუ იორკის ქუჩებში და აღფრთოვანებული ვარ როგორი უშიშარნი არიან ჩაცმულობასთან დაკავშირებით, რისკავს გართობის მიზნით, სანამ ჩემს ძველ უნიფორმას ვიცავ. მე მშურს ქალების ლოს -ანჯელესში, რომელთაც არ სცხვენიათ იმაზე, თუ რამდენ დროს ხარჯავენ ისინი შესანიშნავად შეკრებილ თმაზე - თმის ვარცხნილობით, ძლიერი მაკიაჟითა და უნაკლო მანიკურით.
რაც არ უნდა აირჩიოთ საკუთარი თავის წარმოჩენა სამყაროსთვის, ყველაზე მნიშვნელოვანი ის არის, რომ გამოიყურებოდეთ. ეს არის პარიზელი, რომელიც მე ვსაუბრობ - თუ არის რაღაც, რაშიც ჩვენ ნამდვილად კარგად ვართ, ეს არის ის, რაც ჩვენ ვგრძნობთ ავთენტურს და ვაკეთებთ მას ხელმოწერას. ასე მგონია, ბოლოს შეიძლება ითქვას, რომ ჩემი სტილი ამერიკულია, მაგრამ მე მას ფრანგი გოგოვით ვიცვამ.