Ik heb een favoriet gezegde dat bij mijn bureau hangt: "Never face the facts." Want de waarheid is dat als je dat doet, je waarschijnlijk 's ochtends niet uit bed komt. Ik hou van dit citaat omdat er in het leven altijd iemand zal zijn die je zal vertellen dat de kansen tegen je zijn. Mensen zeiden tegen mijn vader [Danny Thomas]: "Je kunt geen ziekenhuis bouwen voor zieke kinderen. Je bent een komiek." En ze zeiden tegen me: "Je kunt geen televisieserie maken over een enkel werkend meisje. Dat heeft nog nooit iemand gedaan." Maar ik ben opgevoed om de nee-zeggers buiten te sluiten en mijn dromen te volgen.
Nadat ik was afgestudeerd aan de universiteit, gingen al mijn vrienden trouwen. Ik was 17 keer bruidsmeisje, wat geweldig was. Maar ik herinner me dat ik om me heen keek en zei: "Dat wil ik niet." Ik had andere plannen.
Ik begon aan mijn show te werken, dat meisje, 1965. Ik was 26 jaar oud en een van de jongste vrouwen die ooit hun eigen tv-programma produceerde, in navolging van Lucy [Lucille Ball]. En ik kan je vertellen, het was niet gemakkelijk. Ik was omringd door mannen en velen wilden niet in een situatie komen waarin een vrouw de macht had. Ze wilden ook niet dat hun salaris door een vrouw werd ondertekend.
GERELATEERD: Zeven Badass vrouwelijke showrunners en makers over het maken van het op tv: "Ik ben verdomd stoer. Daarom is mijn werk goed.”
Het was moeilijk om de show zelfs maar in de lucht te krijgen, omdat het netwerk zei dat niemand naar een alleenstaand meisje zou kijken dat niet wilde trouwen en in plaats daarvan een carrière wilde. En ze zeiden ook dat niemand naar een show wilde kijken met Marlo Thomas in de hoofdrol omdat, nou ja, niemand wist wie ik was.
Het leek allemaal behoorlijk gedoemd. Maar op de avond dat we de lucht in gingen, gebeurde er iets magisch: we versloegen de concurrentie. En dat kwam omdat [mijn karakter] Ann Marie niet zo revolutionair was. Er waren overal in Amerika vrouwen die dat meisje wilden zijn - degene die zich niet rechtstreeks uit het huis van haar ouders vestigde, maar de wereld in wilde gaan om erachter te komen wie ze was.
Krediet: TAWNI BANNISTER/The New York Times/Redux
Ik was enthousiast over het succes van de show, maar ik was niet voorbereid op de kritiek op de set. In plaats van te zeggen dat ik slim en georganiseerd was, zeiden ze dat ik stoer en agressief was. Er was een lopende grap dat als ze me niet konden vinden, ze zouden zeggen: "Oh, ze is gewoon in het herentoilet met een ontmoeting met Lucy.” De denigrerende opmerkingen over het feit dat ik een vrouw met macht was, kwamen altijd onder de riem.
Het eerste jaar van dat meisje, iedereen op het personeel was een man, behalve de kostuumontwerper, de kapper en ik. Daar deed ik een show over een onafhankelijke alleenstaande vrouw met scripts die alleen door mannen waren geschreven. Na het lezen van een scène, zou ik zeggen: "Nou, een vrouw zou dat niet zeggen." En ze zouden zeggen: "Ja, maar het is grappig." Het probleem was dat het niet waar was.
In seizoen 2 nam ik vrouwelijke schrijvers aan. Die tijd in mijn leven heeft me geleerd dat er veiligheid is in aantallen. We moeten ons allemaal omringen met andere vrouwen die op elk gebied werken zoals wij dat doen. Ik leek een freak van de natuur om zo te denken, maar ook al waren er niet veel vrouwen die komedie schrijven toen hebben we ze gevonden.
GERELATEERD: Hoe om te gaan met "de paniek en horror die nu een mens is", volgens komiek Aparna Nancherla
Voor de laatste aflevering wilden het netwerk en Clairol, onze sponsor, Ann Marie en haar vriend, Donald [gespeeld door Ted Bessell], een bruiloft geven. Ik zei: "Ik kan het niet. Deze vrouwen volgen haar al vijf jaar en ik kan ze nu niet zeggen dat de enige gelukkige einde is een bruiloft.” En zo werd de laatste show uiteindelijk dat Ann Marie Donald meenam naar een vrouwenlib ontmoeting. Het netwerk was niet blij, maar ik wel. Het maakte het publiek ook blij. Ik kreeg tonnen mail met de tekst: "Bedankt dat je niet hebt meegedaan."
Op dat moment wilde ik nooit trouwen. Daarom gebeurde het niet op de show. Maar ik heb geleerd dat als je de juiste partner vindt, het huwelijk het kussen van het leven kan zijn. Uiteindelijk heb ik mijn gelijke ontmoet. En ook al heb ik won Emmy's en de Presidential Medal of Freedom heb gekregen en allerlei dingen heb bereikt, is mijn 39-jarige huwelijk met mijn man, Phil [Donahue], een van mijn meest trotse prestaties.
Uiteindelijk gaat het om een sterke vrouw zijn niet om één ding dat je doet. Het gaat erom naar je leven te kijken en door te gaan met doen - en na te gaan - de dingen waarvan je denkt dat ze goed voor je zijn, en je realiseren dat je niet tussen de regels hoeft te kleuren om ze te krijgen.
— Zoals verteld aan Jennifer Ferrise
Thomas is actrice, producer, auteur en activist. Ze is directeur van National Outreach for St. Jude Children's Research Hospital, opgericht door haar vader, Danny Thomas.
Voor meer van dit soort verhalen, pak het augustusnummer van In stijl, beschikbaar in kiosken, op Amazon en voor digitale download 19 juli.