Ik heb mijn personages altijd van buiten naar binnen geabsorbeerd. Sommige waren uitdagender om in te nemen dan andere. Maar achteraf was het fascinerend om te beseffen hoeveel ik ben beïnvloed door de kostuums, het haar en de make-up die me hebben geholpen om zo dicht mogelijk bij mijn personages te komen.
Krediet: My Fair Lady (1956). Alamy
Ik kreeg mijn start in het theater, en toen ik op Broadway aankwam om Eliza Doolittle te spelen in Mijn schone dame, alle kleding was zoveel gedetailleerder en mooier gemaakt dan ik ooit had verwacht. De kostuums zijn ontworpen door de grote Cecil Beaton, en hoewel we enkele aanpassingen moesten maken, was zijn kennis van de periode [het Edwardiaanse tijdperk] buitengewoon. Pas toen ik Eliza's sjaal om mijn schouders had en haar gekke kapotte hoed op mijn hoofd, wist ik hoe ik me moest gedragen.
Krediet: Assepoester van Rogers en Hammerstein (1957). CBS
Mijn eerste keer op live televisie was in de productie van Rodgers en Hammerstein van
Assepoester, en ik leerde al snel dat je veel minder tijd hebt om je kostuums te omarmen dan in het theater. Ik mocht echter wel echte glazen muiltjes dragen. [lacht] Het was allemaal erg hectisch, vooral als het ging om de grote transformatie van Assepoester voor de bal. Terwijl ik van vodden naar rijkdom veranderde, reisde de camera langs mijn lichaam terwijl ik mijn kleren aantrok en een ander haarstukje op mijn hoofd gooide. Ik wist dat als er iets mis zou gaan, ik maar één kans zou hebben.Krediet: Mary Poppins (1964). Shutterstock
Kort daarna kreeg ik de rol van Mary Poppins. Toen Walt Disney me de rol van Mary aanbood, bood hij mijn toenmalige echtgenoot [Tony Walton] ook de baan aan om de kostuums en hoofdsets te ontwerpen. Ik was zo blij om iemand naast me te hebben die ik zo volledig kon vertrouwen. Door de kleerkast gaf Tony me zoveel van het karakter. Hij zei tegen me: "Ik denk graag dat Mary een beetje een geheim leven heeft." En dus, wanneer een van haar zeer formele jasjes open was of als haar... rok omhoog, hij wilde dat het een scharlaken voering zou onthullen of een prachtige limoen-limoenflits van zijde of een ander klein ding dat haar zou veranderen Aan. Haar kleding gaf me die extra magische vonk die ik nodig had om Mary Poppins te worden. Maar om je de waarheid te zeggen, haar pruiken waren oncomfortabel om te dragen. [lacht] Het enige kledingstuk waar ik ooit om heb gevraagd voor een film waren Mary's schoenen uit de serie 'Jolly Holiday'. Het waren hoge veterlaarzen in roze en wit. Ik heb er boekensteunen van laten maken.
Krediet: The Sounds of Music (1965). Alamy
Er evolueert zoveel van een personage door de look, en dat was zeker het geval met Het geluid van muziek, beginnend met mijn karakter Maria's haarkleur, wat eigenlijk een gelukkig ongeluk was. Voordat ze gingen filmen, wilden ze mijn haar een beetje helderder maken, maar er ging iets mis met het verfproces. Ik zag er een tijdje vreselijk oranje uit. Het was een ramp. Toen besloten ze dat we het nog lichter moesten maken, wat uiteindelijk heel goed werkte voor haar Oostenrijkse look. Het goede nieuws was dat toen ik de kap van de non droeg, ik me geen zorgen hoefde te maken over mijn haar. [lacht]
Krediet: The Sound of Music (1965). 20th Century Fox/The Everett-collectie
Een van mijn favoriete dingen in de film was de prachtige trouwjurk die ik droeg toen Maria met de kapitein trouwde [gespeeld door Christopher Plummer]. Toen ik het voor het eerst aantrok, was ik stomverbaasd. Natuurlijk, ik hield van mijn eigen trouwjurk, maar deze was zo mooi geconstrueerd en toch zo ingetogen. Precies goed voor een vrouw die ooit non zou worden.
Krediet: Grondig Modern Millie (1967). Everett-collectie
Een deel van het plezier van acteren is om in zoveel verschillende decennia te leven. Ik hou van de eenvoud van de jaren ’20, toen Chanel en Givenchy en Dior op het toneel verschenen en alles veranderden. Ik ben dol op die stijl, wat een van de redenen is Grondig moderne Millie was zo'n charmante film om qua kostuum te maken. Maar als ik moest kiezen welke van mijn personages het beste gevoel voor stijl had, zou ik zeggen Gertrude Lawrence in Ster! De film had het grootste aanbod aan mode omdat het zoveel decennia besloeg. Er waren meer dan 96 kostuums, waarvoor elk minstens drie fittingen nodig had.
GERELATEERD: Honderden bezittingen van Lee Radziwill worden nu geveild, inclusief een armband die ze Jackie Kennedy ooit cadeau gaf
Krediet: ster! (1968). 20th Century Fox/The Everett-collectie
Gertrude reed rond in een Rolls-Royce, en ze hield van mooie dingen, vooral sieraden. De stukken in de film werden geleverd door Cartier, en ik droeg tot $ 2 miljoen per dag. Als ik nog maar één kostuum uit mijn carrière zou kunnen dragen, zou het de cape zijn van Ster! Het was letterlijk niets anders dan franje van boven naar beneden, afgezet met zwarte biezen. Het verschijnt alleen in een kleine montage in de film, maar het is erin geslaagd om alles vast te leggen wat ik het leukst vind aan high couture.
Credit: Victor/Victoria (1982). Alamy
Maar van al mijn rollen beschouw ik die in Victor/Victoria onder mijn meest gecompliceerde. Er waren tijden dat ik heteroseksueel speelde of deed alsof ik een heteroman was. Maar er waren ook momenten dat ik een man speelde, maar een vrouw dacht, dus het was allemaal een beetje alsof ik over mijn buik wreef en op mijn hoofd klopte, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik begon te kijken naar elke man die mijn pad kruiste om wat aanwijzingen op te pikken over hun maniertjes en hoe ze zich moesten gedragen. Ik vond de lagen herenkleding claustrofobisch. Na jarenlang hoepelrokken en petticoats te hebben gedragen, was ik zeker verrast hoe nauw een gesteven kraag en een lul konden zijn.
Zoals verteld aan Jennifer Ferrise.
Het boek van Andrews Thuiswerk: een memoires van mijn Hollywood-jarenkomt uit op okt. 15. Voor meer van dit soort verhalen, pak het novembernummer van In stijl, beschikbaar in kiosken, op Amazon en voor digitale download okt. 18.