Hoe een alleenstaande moeder Laura Dern ambitieuzer maakte

Voor onze cover van juni, In stijl hoofdredacteur Laura Brown ging zitten met de vijf sterren van Grote kleine leugens om te horen wat ze te zeggen hadden over hun hitserie, hun leven en hun relaties met elkaar. Elk interview, net als de show zelf, gaat over liefde, vriendschap, strijd en ambitie - die deze vrouwen in schoppen hebben.

LAURA BROWN: Hoe ambitieus was je toen je begon met acteren?

LAURA DERN: Helemaal niet. 'Ambitie' was een vies woord voor vrouwen toen ik een klein meisje was. Vrouwen die ambitieus zijn, zijn kil, berekenend en unsexy - dat was het idee dat aan mijn generatie werd gepresenteerd. Sexy zijn betekende ingetogen, onderdanig zelfs. En ik werd opgevoed door actrices, zoals mijn moeder [Diane Ladd], mijn meter Shelley Winters, de vriend van mijn moeder Jane Fondaen Gena Rowlands. Ik zag machtige vrouwen als kunstenaars of het aandurven om de medische professie uit te dagen en vechten om dokter te worden - maar ze waren niet in een bestuurskamer. Het waren geen CEO's. Daar kwam de broek binnen. En vrouwen droegen geen broek, dus dat konden ze niet.

LB: Hun benen werkten niet op die manier. [lacht]

LD: Het is genoeg geweest, denk ik, voor… Reese, Nicole, en ik om ambitieus te zijn in ons vakgebied. Toen ik opgroeide, kreeg ik te horen dat je geen geld zou moeten verdienen om een ​​actrice van kwaliteit te zijn, omdat serieuze actrices geen geld verdienden. Acteurs verdienden geld.

LB: Nee!

LD: In [1992] had ik het geluk om samen met mijn moeder genomineerd te worden voor een Oscar voor... Rambling Rose. We kregen een zeer prestigieuze haarcampagne aangeboden voor modebladen. Een agent vertelde me: "Mannen kunnen het, maar vrouwen die dingen verkopen zijn 'hoer'." Vrouwen werden gecategoriseerd als "hoeren" omdat ze zakenvrouwen waren.

LB: Om dingen te verkopen, geld te verdienen.

LD: Tegelijkertijd produceerden mannen. En ik herinner me dat ik ooit had gesproken over hoe geïnspireerd ik was door Robert Redford en wat hij deed als producer voor sociale-rechtvaardigheidsfilms en hoe hij Sundance [Film Festival] creëerde als een laboratorium voor film. In hetzelfde gesprek kreeg ik te horen: "Nou, Robert Redford kan het, maar Jane Fonda niet. Vrouwen zouden niet moeten produceren. Ze moeten vasthouden aan wat ze weten. Laat de mannen het werk doen. Laat de vrouwen het werk doen.”

LB: Wat voor invloed heeft dat op je gehad?

LD: Ik denk dat Nicole en Reese zijn opgevoed met wat meer straatgevechten in zich, omdat ze niet uit het bedrijf kwamen. Ik kwam binnen en dacht dat ik me moest verontschuldigen omdat ik al een naam had. En ik had geluk. Ik ging aan de slag met David Lynch, Robert Altman, Paul Thomas Anderson, Jonathan Demme en Peter Bogdanovich - filmmakers die hun films [zonder inmenging] konden maken, casten wie ze wilden, de eindes hebben die ze gezocht. Hun films verdienden maar zoveel geld, maar ik leerde toen ik opgroeide in de [regisseur] Hal Ashby-school van de jaren '70 dat we geluk hebben dat we onze kunst mogen maken. En ik heb nergens spijt van. Ik heb me gerealiseerd wat voor soort acteur ik wil zijn, het soort verhalenverteller dat ik wil zijn, wat voor soort inhoud ik nu wil maken vanwege die leraren.

VIDEO: Vrouw met bureau en stoel: hoe word je een goede vriend met de cast van Grote kleine leugens

LB: Hoe ben je in godsnaam normaal uit Hollywoodland gekomen?

LD: Ik omring mezelf met gelijkgestemde mensen. Het is normaal om te zeggen dat ik ingewikkeld ben, omdat iedereen dat is. Mijn gezin ziet er ingewikkeld uit, omdat alle gezinnen ingewikkeld zijn. Het leven is eng omdat we er allemaal bang voor zijn. Hier zit geen geheim achter: "Ik ben geweldig, alles is in orde, ik ben mijn hele leven normaal geweest." En daar hou ik van.

LB: Je bent een van de minst cynische mensen die ik ooit heb ontmoet, wat tegen alle verwachtingen in is.

LD: Ik zal zeggen, waar ik het meest trots op ben, is dat ik cynisch kan zijn over bedrijven, politiek en het milieu, maar ik ben niet echt cynisch over liefde op welk niveau dan ook. Hoe meer ik leer over mijn fouten als moeder, hoe meer ik geniet van mijn liefde voor mijn kinderen [zoon Ellery, 17, en dochter Jaya, 14]. Omdat ik ze kan laten weten dat ik het soms echt verknal. Ik verschuil me voor de schuld op veel gebieden in mijn leven, maar ik probeer dat als moeder niet te doen. Dit is de eerste keer in mijn leven dat ik ambitieus ben omdat ik een alleenstaande ouder ben. Het opvoeden van kinderen gaf me genoeg straatwaarde om te voelen dat ik het recht verdiende om geld te verdienen. Dit moment in mijn leven is zo sexy en bevrijdend omdat ik veel relaties heb gehad, ik heb een huwelijk gehad, ik heb mijn geweldige kinderen, dus ik verberg niet wie ik ben om iemand te krijgen die bereid is kinderen te krijgen of te zijn getrouwd.

LB: Herinner je je de eerste keer dat je die openbaring had in een relatie van "Ik heb dit nodig, en als je er niet van houdt", klikt er iets en je zegt: "Tot ziens"?

LD: Ik herinner me dat ik jaren geleden in Toronto was en dat een vriend tegen me zei: "Weet je wat je probleem is?" Hij deelde het, en ik, met een paniekerige stem die kraakte, zei: "Nee, dat is het niet." En ik herinner me het moment 10 jaar later, toen ik door een straat in Santa Monica liep, toen een... man op wie ik verliefd was, zei tegen me: "Weet je wat je strijd is?" - beter woord dan "probleem" - en toen hij het zei, lachte ik en zei: "O! Je hebt zo gelijk." Ik vond het leuk om geroepen te worden. Ik was niet verpletterd.

LB: Ja, je zei niet: "Er is iets mis met mij."

LD: Of proberen het te verbergen zodat ze niet weg zouden gaan. Omdat de angst altijd ging over het vertrek, en nu gaat het de helft van de tijd over de hoop dat ze dat zullen doen als ze hier niet willen zijn. Als het niet voor u werkt, is dat zo goed. Maar als je geïnteresseerd bent in wat mijn gebreken zijn, vind je ze grappig, ingewikkeld en heerlijk, dan is het geweldig. Omdat ik mezelf ook probeer uit te vinden, en ik ben klaar om te spelen en plezier te hebben. Dat is waar ik in geïnteresseerd ben.

LB: Hoe heeft dat invloed gehad op wat u professioneel kiest?

LD: Ik vind het heerlijk om acteur te zijn. Ik hou van film, kunst, documentaires, verhalende verhalen. Ik heb meer kansen gekregen om die dingen te doen. En dat is geweldig. Het diepere wat er nu gebeurt, is dat ik begin te voelen dat mijn stem ertoe kan doen.

GERELATEERD: Reese Witherspoon over hoe je kunt krijgen wat je wilt

LB: In de grote man/vrouw, #MeToo, De tijd is op slingerbeweging waarin we ons bevinden, hoe navigeer je door zoveel dingen die polariserend zijn?

LD: Ik leef in een constante staat van multitasking en het is erg stressvol. Ik heb veel te leren van vrouwen die het met zo'n gratie doen, zoals mijn moeder. Ze zag onlangs een getalenteerde jonge actrice bij een toneelstuk op de universiteit. Toen ze backstage ging en haar vertelde hoe goed ze was, zei het jonge meisje dat een filmmaker haar een script had gestuurd nadat ze het stuk had gezien en wilde afspreken. Mijn moeder zei: "Geweldig. Ik ben je manager. Ik ga met je mee." [Toen ze me dit vertelde] zei ik: "Jij bent Diane Ladd. Ze zullen weten wie je bent als je daar aankomt." Ze zegt: "Het kan me niet schelen. Ik kan zeggen dat ik nu een paar mensen aanstuur. Ze gaat niet alleen." En ik dacht gewoon: "Dat is wat we voor elkaar zouden moeten doen: andere stemmen verheffen, vrouwen injecties geven die ze niet hebben gehad, en om ze in de kamer te beschermen.” Het is één ding om te zeggen: "Jonge acteurs moeten zichzelf altijd beschermen." Maar dit is wat je nooit doet: ga niet naar een hotelkamer by jezelf. Zorg dat er altijd een casting director in de kamer is. We hebben geleerd wat we hebben geleerd. Nu moeten we anderen opvoeden.

LB: OK, laten we naar het sap gaan: wat vond je zo leuk aan de? tweede seizoen van Grote kleine leugens?

LD: Het voelde geweldig om terug te zijn bij een gemeenschap van echte vrienden - je weet dat dat geen BS is. Het wordt zo gewaardeerd omdat het zeldzaam is. En ik weet niet of een van de andere Grote kleine leugens cast zei dat we een nieuwe actrice hebben. Ze is goed.

LB: Het is Meryl... Streep. Heb ik de naam goed?

LD: Ze is lief en erg slim. We hebben haar een beetje gevormd. We hebben haar geholpen. Ze moet gewoon op haar instinct vertrouwen. [lacht] Maar dat gezegd hebbende, we zijn de gelukkigste vrouwen ter wereld om aan de slag te gaan met onze muze, onze gids, onze held. Ik bedoel, voor mij is ze niet alleen een actrice, maar een vrouw die me de weg heeft gewezen, van biologische producten in de keuken tot pariteit in de bestuurskamer. Ze vecht voor verandering voor iedereen.

LB: En er is helemaal geen grootsheid aan haar.

LD: Ik voelde me nooit geïntimideerd totdat ze "Actie" riepen. En toen dacht ik: "Oh, wauw, oké, dat is Meryl Streep." Ook al kende ik haar daarvoor al een aantal jaren.

LB: Wat was de beste tijd die jullie allemaal met elkaar hadden buiten de set?

GERELATEERD: Zoë Kravitz is op de goede plek

LD: Onze diners zijn als een 10-daagse vakantie op een onbewoond eiland. Elk diner is minimaal drie en een half uur met eten en wijn. We breken het allemaal af. Ik denk dat we ons allemaal voelen als we samenkomen met een groep vrouwen, vooral in hetzelfde veld, alsof je vijf dagen door de woestijn bent getrokken en je ziet water.

LB: Hoe belangrijk is mysterie als acteur versus delen met de cultuur?

LD: Ik denk dat het gecreëerde mysterie absoluut oninteressant is. Ik hou van beschikbare mensen. Zoals: "Hoe is deze persoon ondanks zijn leven zo open?" Ik heb liever dat soort mysterie. Ik heb veel geleerd met deze stam - Meryl, Nicole en Reese in het bijzonder - daarover. Er is geen wetenschap over hoe het moet. Ik weet voor mezelf dat ik graag open ben over mijn passies en mijn mening. Maar ik zal mijn kinderen altijd beschermen door een mysterie te bewaren rond de dingen die ons drieën dierbaar zijn.

LB: Wat heb je van elk van de dames geleerd?

LD: Ik heb geleerd dat zelfzorg de sleutel is en niet egoïstisch maar medelevend. Ik heb geleerd dat roddels genegeerd moeten worden. Ik heb geleerd dat scheiden moeilijk is, wie je ook bent. Ik heb geleerd dat liefdesverdriet iedereen raakt en je je hele leven bijblijft. Ik heb geleerd dat elke vrouw misbruik kent - niet alleen als een kleine statistiek van een soort. Dat was een ongelooflijk inzicht dat voortkwam uit het samen doen van deze show, want huiselijk geweld, aanranding en psychologische mishandeling maken allemaal deel uit van het gesprek. Het loopt het hele gamma, dus we hebben erover gesproken via het werk, met de pers en met vrouwen die naar ons toe komen. We realiseren ons dat overal waar we ons wenden, vrouwelijk zijn betekent dat je enige ervaring [daarvan] hebt gehad. Dat wist ik niet. Omdat ze ons isoleren.

LB: Van elkaar.

LD: Ja. Dus deel uitmaken van een stam die dit onderwerp behandelt en beseffen dat iedereen deze verhalen kent, is echt helend en krachtig geweest. Ik heb ook geleerd dat gelukzaligheid een geboorterecht is, evenals ambitie voor wat we willen bereiken, hoe we de wereld willen veranderen en de persoon waarin we onszelf zien groeien.

Gefotografeerd door: Pamela Hanson. Styling: Julia von Boehm. Haar: Creighton Bowman voor Tomlinson Management Group. Make-up: Pati Dubroff voor Forward Artists. Manicure: Michelle Saunders voor Forward Artists.

Voor meer van dit soort verhalen, pak het juni-nummer van In stijl, beschikbaar in kiosken, op Amazon en voor digitale download 17 mei.