Toen ik 30 was, was ik hectisch en angstig. Ook al had ik geen kinderen, ik was als een moeder op een ongezonde manier, die probeerde te zorgen voor de mensen om me heen. Om wat voor reden dan ook, ik had het gevoel dat als ik alles goed zou doen, ik iedereen zou behagen en geliefd zou zijn. En dat geloof werd overgebracht naar mijn muziek en mijn carrière.
Van mijn debuutplaat werden zo'n negen miljoen exemplaren verkocht, dus toen ik naar binnen ging om mijn tweede te maken, was ik eerst verlamd omdat ik probeerde dezelfde persoon te zijn die ik drie jaar eerder was. Mensen vonden die versie van mij leuk, dus ik dacht: "Misschien moet ik dat gewoon blijven doen." Er was druk om singles te schrijven die goed zouden klinken op de radio, om mijn profiel te behouden.
Ik was ook een verzorger in mijn persoonlijke leven. Ik bleef relaties aangaan waarin ik mezelf kleiner en kleiner en kleiner maakte. Ik ben iemand die alles oplost en ik had geen grenzen. Ik deed gewoon wat gedaan moest worden, alsof ik niets nodig had. Ik heb niet voor mezelf gevochten.
GERELATEERD: Chelsea Handler over het omgaan met haar angst
Ik had het echt moeilijk in 2001, toen ik mijn vierde studioalbum aan het opnemen was, Komaan, komaan. Mijn werk was voor mij belangrijker geworden dan het had moeten zijn. Maar ik dacht dat als ik zou stoppen, ik mensen zou teleurstellen. Ik heb mijn eigenwaarde afgemeten aan mijn productiviteit.
Op een dag bezocht Chrissie Hynde [van de Pretenders] me in de studio in New York. Ze zag dat ik het moeilijk had en zei: "Waarom doe je dit?" Ik zei tegen haar: "Als ik deze plaat af krijg, kan ik wat vrije tijd nemen." En ze zei: "Maar dat doe je niet. Niemand doet. Je maakt de plaat af, en dan begin je hem te promoten, en dan ga je op pad.”
Ze had gelijk. Maar ik veranderde pas op een betekenisvolle manier in 2006, toen ik de diagnose borstkanker kreeg. Plots was het zo van: "Je hebt kanker en je gaat op een aluminium tafel liggen met je arm boven je hoofd, en je gaat hier een paar maanden over nadenken.' De beste lessen in het leven zijn degene die je stoppen in je sporen. Ik staarde naar een beest in de spiegel en het zei: "Je moet wat dingen gaan veranderen."
VIDEO: Selena Gomez dropt Ultimate Breakup Anthem
Mijn radioloog, die nogal een stoïcijnse vrouw was en iemand die ik nooit zou omschrijven als iemand die zich in de woo-woo-filosofie verdiepte, zei: "Er zit een les in deze kankerervaring. Mis je les niet.” En ik geloof echt dat dat klopt. Ik moest stoppen met focussen op de behoeften van anderen voor die van mij, om wat grenzen te stellen en vaker nee te gaan zeggen.
Ik realiseerde me ook dat ik mezelf verhalen had verteld over hoe mijn leven eruit zou moeten zien. Omdat mijn ouders 61 jaar getrouwd zijn, weet ik wat een echte relatie kan zijn. Ik wilde ouder worden, maar ik had deze mythologie gecreëerd dat er een volgorde is in de manier waarop dingen gebeuren: je wordt verliefd, je hebt een geweldige relatie en dan heb je kinderen.
Dat verhaal moest ik loslaten. En zodra ik dat deed, begon ik het adoptieproces. In 2007 bracht ik mijn zoon Wyatt mee naar huis en in 2010 adopteerde ik mijn zoon Levi.
GERELATEERD: Sarah Silverman deelt hoe haar moeder haar politiek activisme inspireerde
Nu heb ik twee jongens die van elkaar houden en niet meer van mij zouden kunnen zijn als ik ze had gebaard. Ik ben ook naar Nashville verhuisd, wat de zaken op een geweldige manier vertraagde. Het heeft me geholpen om het leven nog meer in perspectief te zien. En ik begon tijd voor mezelf te nemen. Ik mediteer elke dag, en als iemand die altijd heel hard voor zichzelf is geweest, heeft het echt geholpen om wat zelfcompassie te hebben. Tegenwoordig stap ik niet in het midden van rommel die niet van mij is. En wat relaties betreft, denk ik dat ik beter mensen kan kiezen die ik niet hoef te repareren. Nu zorg ik voor Wyatt en Levi, en dat is alles.
Het andere waar ik me op heb gefocust, is gewoon mijn leeftijd omarmen, wat in alle opzichten bevrijdend is geweest. Er is iets moois aan het kunnen schrijven van muziek voor volwassenen, vrij zijn van de druk om alleen te slagen in termen van hoorspel of sponsoring. In de afgelopen 10 jaar, toen ik de poging om jonger te zijn en een carrière in de pop-radio nodig had los te laten, heb ik de ruimte gevonden om te schrijven over dingen die er echt toe doen. Het kostte me veel tijd om erachter te komen hoe ik een gezonde relatie kon hebben met kunstenaar zijn. Ik haal er niet al mijn eigenwaarde meer uit.
Op mijn 55e heb ik het gevoel dat ik nu dichter bij de persoon ben die ik zou moeten zijn dan ooit tevoren. -Zoals verteld aan Leigh Belz Ray
Sheryl Crowhet nieuwe album, Mezelf zijn, is nu uit. Voor meer van dit soort verhalen, pak het juli-nummer van In stijl, verkrijgbaar in kiosken en voor digitale download 9 juni