Het is onmogelijk. Verdriet is gewoon onmogelijk. Het kan niet worden opgenomen of samengevat of ingesloten. Om de wond te beschrijven die verdriet verlaat als je het niet hebt ervaren, is om er wazig en onscherp op te komen. Maar dan zijn er degenen onder ons die verdriet helaas in een scherpe, niet-aflatende focus zien.
Ongeveer een jaar geleden overleed Jordan Feldstein heel plotseling en onverwacht. Hij was een opmerkelijk genereus, intelligent, liefdevol persoon. Hij was een ongelooflijke vader, geliefd bij zijn jongens. Hij was een zeer toegewijde zoon. Hij was een briljante creatieve geest. En hij was mijn grootste broer. Hij gaf me zoveel dingen, inclusief mijn naam. In het afgelopen jaar heb ik onmetelijk veel geleerd over de bandbreedte van mijn eigen hart. De pijn is soms zo ondraaglijk, zo aanhoudend. Maar naast de stortvloed aan gevoelens die te allen tijde uit me wegvloeien, heb ik ontdekt dat het proces van rouw (omdat het een proces is en altijd zal blijven, nooit af, nooit afgerond) om net zo resonerend te zijn in mijn geest als in mijn hart.
Het is alsof er ineens een bril op mijn gezicht zit. En ik kan ze niet uitdoen. Ooit. En door deze bril zie ik de wereld anders dan voorheen. De kleuren vloeien levendiger samen. Maar ze zijn op de een of andere manier meer dan ze ooit waren. Meer visceraal. Levendiger. Meer aanwezig. Tegelijkertijd meer ontzag inspirerend en pijnlijker. Soms kan ik de bril naar het einde van mijn neus duwen, zodat ik eroverheen kan kijken om de wereld te zien zoals ik vroeger zag. Maar ik kan alleen over of rond naar mijn oude perspectief kijken. Ik kan het nooit meer helemaal zien zoals het ooit was.
Dat is het aspect van verdriet waarvan ik niet wist dat het zou komen. Deze monumentale verschuiving in perspectief. Niet alleen wordt de wereld zoveel dieper en pijnlijker, maar soms ook ongelooflijk levendig van vreugde en dankbaarheid. En die twee voorheen tegengestelde concepten zijn nu samengevoegd, nu nauwelijks te onderscheiden. Er is een hele nieuwe laag van mijn eigen persoonlijkheid, maar ook een verbrede menselijkheid, die ik eerder niet kon zien. Deze bril die me werd opgedrongen, gaf me met tegenzin het vermogen om een meer ingewikkeld begrip van deze enorme wereld waarin we leven te zien en te waarderen.
GERELATEERD: Wat mensen eten als ze te verdrietig zijn om te koken
En als je anderen vindt die deze verschuiving hebben meegemaakt, anderen die hetzelfde recept dragen, is er een onmiddellijke band. Er is dit diepe gevoel van verbondenheid, niet alleen omdat jullie allebei die pijn hebben ervaren, maar ook omdat jullie de rest van het leven ook anders zien dan alle anderen. Het is niet alleen een erkenning van gedeelde emotie, maar een erkenning van een gedeeld geleefd perspectief.
Oh wat zou ik ervoor geven als deze verschuiving nooit had plaatsgevonden. Wat zou ik ervoor geven om de rouwbril van dierbaren, collega's, kennissen, vreemden af te zetten. Maar ik kan niet. Het enige dat ik kan doen, is proberen de aspecten van de rouwbril die leiden tot het voelen van echte liefde, geluk en dankbaarheid, meer aanwezig en vollediger te erkennen. Het deel van de verschuiving in perspectief waardoor je enorm dankbaar bent voor wat je wel hebt.
Een jaar geleden zat ik ongewild in een nieuwe club. Nou, nieuw voor mij. Een club die al eeuwig bestaat. Een club waarvan ik zou willen dat die niet bestond. Een club die elke keer dat mensen die er niet bij zijn me niet helpen me beter te voelen, ik dankbaar ben dat de wereld hen geen pijn heeft gedaan. Het is een club vol lijden en vragen, maar is ook een gemeenschap van mensen met een werkelijk verbreed perspectief op de menselijke ervaring. En als je ook in de club bent, Alsjeblieft weet dat je niet de enige bent, want ik ben ook een schoorvoetend lid. En terwijl ik wou dat ik mijn verdrietbril van mijn gezicht kon trekken en dat het allemaal een droom zou zijn, probeer ik te herkennen wat de... bril me heeft gegeven: die unieke mix van menselijkheid die tegelijkertijd het donkerste donker en het helderste is Helder.
Feldstein sterren in Slim boek, 24 mei in de bioscoop. Voor meer van dit soort verhalen, pak het meinummer van In stijl, beschikbaar in kiosken, op Amazon en voor digitale download op 19 april.