Julianne Moore praat over ambitie en karakterkracht

Julianne Moore is op vakantie. En wanneer ze me buiten haar huis in Montauk, NY, begroet, is ze de belichaming van weekendchique in een witte T en denim-cutoffs. Twee weken na de opnames voor dit stuk hadden we de Academy Award-winnaar gevraagd om zes schoonheid archetypen - het enige personage dat Moore speelt, is zijzelf: zalig onbewaakt.

Buiten haar voordeur ligt een handdoek bedekt met zandschoenen van een gezin, waaronder haar eigen zwart-op-zwarte Birkenstocks. Ze is halverwege het bereiden van thee en ontbijt voor haar dochter, Liv, 15, die ziek thuis is van haar baan als begeleider van een zomerkamp. Het is vroeg, dus zoon Cal, 19, slaapt nog en echtgenoot Bart Freundlich is op pad met hun twee honden, Cherry en Milly. Het huisje Moore-Freundlich, oorspronkelijk een vissershut met twee kamers, gebouwd in de jaren '40 en voorzichtig geplaagd tot een kleine ruimte met drie slaapkamers, is volkomen stil.

GERELATEERD: Sterren delen hoe hun schoonheidsroutines zijn veranderd sinds ze moeders zijn geworden

Ze bezorgt Liv haar ontbijt en vraagt ​​me wat we eerst moeten doen: interview of paddleboard? Ze paddleboardt vrij regelmatig als ze in Montauk is; Ik heb het nooit gedaan. Maar ze bood aan om me mee te nemen op het water achter haar huis. En als Julianne Moore je iets aanbiedt, zeg je ja. Dat doe je gewoon.

Ze pakt een paar piloten en een strohoed met een brede rand, en we gaan door haar achtertuin naar de 18 hectare grote Fort Pond, waarvan de subtiele duisterheid een verder bewijs is van Moore's wildkarakter. Ze kiest voor mij het meest stabiele longboard en voor zichzelf een sportiever paars model, waarbij ze ondanks haar kleine frame met gemak de volumineuze boards hanteert.

VIDEO: Achter de schermen bij de Cover Shoot van Julianne Moore

Als lerares, om haar personage Maude Lebowski te citeren, is Moore een goede vrouw en grondig. Op het water vertelt ze over de buurt en het werk van haar dochter terwijl ik het bij elkaar probeer te houden. "De wind steekt op", waarschuwt ze ongeveer 40 minuten later. En binnen enkele seconden is het allemaal voorbij: ik bobbel, mijn armen zwaaien en ik val erin. "Oh nee! Gaat het goed met je?" vraagt ​​ze, oprecht bezorgd. Ik lach. En zij ook. De resterende 15 minuten peddelen we solidair op onze knieën terug naar haar erf.

Terug op het droge zitten we op haar afgesloten veranda en praten over bosbessen over haar drukke jaar. We gaan dit najaar een beetje Juliannaissance tegemoet. Moore filmde in 2016 drie films, één per seizoen van de lente tot de herfst - en nu, door een bepaalde uitlijning van de sterren, komen ze alle drie binnen minder dan twee maanden uit. In die drie films speelde ze vijf personages. Dat zijn veel persoonlijkheden om te beheren, wat spreekt tot haar oprechte interesse in mensen - allerlei soorten mensen.

“Ik denk altijd: ‘Hoe is het in? daar?' 'zegt ze, wijzend naar mijn hart en vervolgens naar mijn hoofd. ’ ‘Hoe is het daar nu? Hoe voelt het?’ Ik ben er zo benieuwd naar. Ik ben altijd zo geweest. Begrijpen waar we anders zijn en waar we hetzelfde zijn.”

Het graven in elk personage windt haar op. Haar ogen lichten op als ze praat over het schaduwen van een neurochirurg eerder in haar carrière. "Ik ben altijd een goede student geweest en ik besef dat het nog steeds mijn favoriete ding is om te doen, iets nieuws leren, tijd doorbrengen met mensen die experts zijn en me door hen laten onderwijzen", zegt ze.

Onderwijs werd enorm gewaardeerd in haar huis toen ze opgroeide - Moore werd geboren in Fort Bragg, N.C., en ze verhuisde als kind veel omdat haar vader in het leger zat. Haar beide ouders werkten naar een diploma nadat zij en haar twee broers en zussen waren geboren. Na als helikopterpiloot en parachutist in de oorlog in Vietnam te hebben gediend, werd haar vader advocaat en rechter; haar moeder studeerde af toen Moore in de achtste klas zat en behaalde daarna een master in psychologie en maatschappelijk werk. Moore's eigen intellect schijnt door in haar nonchalante toespraak. (Een van de kenmerken van een vraatzuchtige lezer is iemand die 'inprenten' in een gesprek kan laten vallen zonder voorbedachte rade.)

En haar waardering voor virtuositeit gaat alle kanten op. Ze kan ontwerpers waar ze geobsedeerd door is (Raf Simons, Clare Waight Keller en Karl Lagerfeld) aframmelen en lijkt, zoals velen van ons, een beetje een schoonheidsjunkie te zijn. een gezicht van L'Oréal Parijs sinds 2012 geeft ze toe een liefde voor Goop.com en adviseert dat ik de Botanica Bazaar, een boetiek in apothekersstijl op Amagansett Square, waar ze onlangs een lip- en wangbalsem kocht waar ze dol op is. (Ze rent haar slaapkamer binnen om het te pakken en me de effecten van de tint uit de eerste hand te laten zien.)

Moore brengt dezelfde nieuwsgierigheid naar haar rollen. De eerste grote release in haar run met drie films is Kingsman: De Gouden Cirkel, het vervolg op Matthew Vaughns 2014 Britse spionage-actiefilm, uit 22 september. In deze aflevering speelt Moore de kwaadaardige ondernemer Poppy, die aardig genoeg lijkt totdat ze een handlanger instrueert om een ​​collega in een vleesmolen te gooien. “Ik wilde dat Poppy iemand was die je deed denken dat ze vreemd maar redelijk is. Ze wil op tv, dus veel van wat ze doet is echt een presentatie. Ze wil gezien worden.”

Dat idee, het belang van gezien worden, komt later in ons gesprek weer naar voren. Ik merk op dat mijn collega's en vrienden graag anekdotes delen over Moore's inherente vriendelijkheid en algehele fatsoen. En ik heb het zelf gezien tijdens onze shoot toen ze, zelfs na zes volledige revisies in acht uur, aardig bleef voor iedereen op de set. Het kost moeite om mensen altijd een glimlach te geven, om iedereen in de ogen te kijken. Het vereist perspectief.

GERELATEERD: Laura Dern's brief aan haar 12-jarige dochter zal je aan het huilen maken: "Beperk jezelf niet"

Ze bloost bij het compliment. 'Ik bedoel, ik herinner me dat ik serveerster was toen ik voor het eerst in New York was. Ik wachtte op tafels en er waren mensen die niet eens oogcontact wilden maken. Het voelt zo verschrikkelijk als iemand letterlijk niet naar je kijkt.” Ze pauzeert. “Het ergste wat je iemand kunt aandoen, is hem niet zien, hem onzichtbaar maken. Het is echt belangrijk voor ons als mensen dat we mensen erkennen, dat we ze het gevoel geven dat ze gezien worden. Want waarom zou je niet?”

De tweede van Moore's herfstfilms herenigt haar met een oude medewerker, regisseur Todd Haynes. In Wonderbaarlijk (uit 20 oktober), Moore speelt twee personages. De plot vordert op een dubbele tijdlijn en vertelt het verhaal van een jong doof meisje in het New York van de jaren twintig en een jonge jongen die in het Minnesota van de jaren zeventig woont. Ter voorbereiding leerde Moore gebarentaal, en voor
haar rol in het verhaal van de jaren '20, bestudeerde ze de stomme films van Lillian Gish.

"Hoe ouder ik word, hoe meer ik me voorbereid", zegt ze. “Ik dacht toen ik jonger was dat ik voorbereid was. Maar -' ze lacht hier - 'het verbleekt gewoon in vergelijking met de hoeveelheid die ik nu doe. Als je jong bent, denk je misschien: 'Nou, ik weet hoe ik dit moet doen!' en hoe ouder je wordt, hoe meer je je realiseert dat je niets weet.'

Haar benadering van haar werk is ook op andere manieren veranderd. Toen ze jonger was, zegt ze, zag ze haar personages als totaal gescheiden entiteiten van zichzelf, in de overtuiging dat ze zichzelf moest uitschakelen om ze aan te kunnen zetten. Niet meer. “Nu realiseer ik me dat ik de personages in mezelf lokaliseer. Ik hoef niets dat van mij is te onderdrukken of weg te doen; Ik bedenk gewoon wat ik moet versterken. Maar je moet wel toegang hebben tot al je emotionele functies om daar te komen.

Omdat ze bijval vond door het langzame en gestage, zegt ze haar 2015 Oscar winnen voor Nog steeds Alice veranderde haar carrière niet dramatisch. Op 56-jarige leeftijd heeft ze momentum opgebouwd. En het idee van ouder worden - of proberen het proces om te keren - is gewoon niet in haar gedachten: "Ik bedoel, laten we het niet hebben over dit idee van" Oh, nee! Ik word 40!' Je zou dood kunnen zijn. Dus geniet ervan. Het is een voorrecht om oud te worden! Zelfs in scripts verwijzen ze naar een personage als 'veroudering'. Nou... iedereen wordt ouder. In de literatuur en in films, wanneer mensen het proces proberen te stoppen, eindigt het altijd in een ramp. Ik denk dat het heel belangrijk is om te zijn waar je bent.”

Moore's derde film dit seizoen is de George Clooney-helmed voorstad (gebaseerd op een script geschreven door Clooney, Grant Heslov en Joel en Ethan Coen), uit 27 oktober. In de comedy-thriller uit de jaren 50 speelt Moore een tweeling, die keihard is Zoals de wereld verandert fans zullen weten dat dit geen totale opgave is - ze won in 1988 een Emmy voor het spelen van halfzussen Frannie en Sabrina Hughes. Moore's persoonlijke logregel voor de film is "gewone mensen die proberen te krijgen wat ze willen op misschien niet de meest smakelijke manieren."

GERELATEERD: Sheryl Crow over de simpele verandering die haar leven veranderde

Het is het tegenovergestelde van Moore's echte leven: ze lijkt te krijgen wat ze wil... en proberen een gewoon persoon te blijven. "Ik denk niet dat [mijn succes] leuk zou zijn als ik geen familie had om op te bouwen en in te wonen", zegt ze. “Bart en ik hebben een heel solide privéleven.”

Deze vakantie is hun laatste kans om samen te zijn voordat Cal basketbal gaat spelen in Europa voor zijn tweede jaar aan het Davidson College in North Carolina. Dat haar N.Y.C. nest is half leeg is "pijn" voor Moore. “We wisten dat het ging gebeuren, maar de realiteit is hard. Vanaf het moment dat ze klein zijn, is het jouw taak om ze de tools te geven om stappen van je af te nemen, maar als ze dat doen, is het zo van, 'Neeeeee!’ ”

Haar kinderen hebben niet veel van haar bijna 90 optredens gezien, en ze moedigt hen ook niet aan om dat te doen. "Ik heb niet nodig dat ze mij zien als iets anders dan hun moeder", zegt ze. "Het is het belangrijkste voor hen om te weten dat ik van mijn werk hou, dat ik ermee bezig ben."

Voor Moore was het daaruit voortvloeiende succes bijna bijkomstig. "Soms kijk ik terug en denk ik: 'Ik weet niet hoe ik op dit idee ben gekomen om acteur te worden.' Maar ik had er veel interesse in en dat gaf me de drive. Ik denk dat de dag dat ik er niet meer zo in geïnteresseerd ben, ik minder ambitieus zal zijn.”

Voor meer van dit soort verhalen, pak het oktobernummer van In stijl, verkrijgbaar in kiosken, op Amazone, en voor digitale download sept. 15.

Moderedacteur: Vanessa Chow voor Streeters. Haar: Serge Normant voor Serge Normant Hair Care met Statement Artists. Inkleurder: Gina Gilbert. Make-up: Gucci Westman voor Home Agency. Manicure: Gina Eppolito voor ginails.com. Decorontwerp: Bette Adams voor MHS-artiesten.