In stijl werd geboren in de jaren '90, een decennium dat blijft inspireren vanwege zijn mode-extremen, van strak en sexy minimalisme tot zijn tijd vooruitstrevende grunge. Julianne Moore herbeleeft de magie van de waanzin.

Helena Christensen: Je staat op de 25e verjaardag cover van In stijl: Wat is uw meest trotse prestatie van de afgelopen 25 jaar? Zeg niet tegen je kinderen [Caleb, 21 en Liv, 17] want dat is een gegeven.

Julianne Moore: [lacht] Mag ik dan mijn huwelijk zeggen [met regisseur Bart Freundlich]? Drieëntwintig jaar met dezelfde man. Het is best verbazingwekkend. We vinden elkaar leuk; we zijn in elkaar geïnvesteerd; we zijn een familie. Ik denk dat het helpt om een ​​gezin te zijn. Er is niemand die zo geïnteresseerd is in uw kinderen als de andere ouder.

HC: Het is eigenlijk de grootste prestatie die iemand kan delen, samen kinderen hebben. Veel mensen halen het niet na de kinderen. Maar jullie...

J.M.: Nou, hij is een romantische partner, een werkpartner en ook een ouderlijke partner. Ik heb het er met mijn kinderen over gehad. Ik zei: "Weet je, als je een succesvolle carrière en een succesvol gezin wilt hebben, moet je iemand vinden die..." net zo geïnteresseerd in dat als je bent en bereid is om het werk met je te delen omdat je anders niet kunt doen het. Het is te moeilijk."

HC: Dus twee kinderen: een studeert; de ander is onderweg. Welke plannen hebben jij en Bart voor het lege nest?

J.M.: Ik had een vriendin die, toen iemand iets tegen haar zei over haar lege nest, zei: "Het is niet leeg. Ik doe mee." Ik vond dat een heel goed antwoord, want het is waar. Deze vraag werd ook aan Michelle Obama gesteld en haar antwoord was zoiets als: "Ik ben zo blij voor mijn kinderen dat ze aan het begin van hun volwassen leven." Dus ik ben enthousiast voor hen en ik wil dat ze alle kansen krijgen om hen.

HC: Aangezien we hier zijn om over mode te praten, kun je ons door deze shoot leiden? Dit nummer markeert je zesde In stijl Hoes.

J.M.: Ja, het thema was mode uit de jaren 90 - verschillende soorten iconische looks uit de jaren 90. We deden een grunge-look van Marc Jacobs, wat echt gaaf was. En toen deden we ook Prada, zoals 'geek chic', waar ik [model] Karen Elson probeerde na te doen. Dat was mijn doel met die, want ik hou van Karen Elson. En we deden een bom-y Versace. Calvin Klein was een simpele onderjurk, om een ​​beetje dat wankele ding te hebben. En Donna Karan - een echt sexy, schaduwrijke look.

J.M.: Toen ik 17 was, ging ik naar een dansfeest en ik wilde een zwarte jurk. Ik mocht geen zwart dragen omdat mijn moeder dat een te verfijnde kleur vond voor jonge meisjes. We woonden in Duitsland en ik werkte elk weekend als kassier. Ik nam hoeveel punten ik ook had gespaard, en ik bracht een kleine zwarte onderjurk mee naar huis, en ik zei: "Je kunt niets tegen me zeggen omdat ik het met mijn eigen geld heb gekocht." Is dat niet? vreselijk?

HC: Nu je het had over opgroeien in Duitsland, wil ik iets vragen over je jeugd. Je vader was een parachutist en je bent geboren in een legerkamp, ​​toch?

J.M.: Nou [lacht], ik ben geboren in een ziekenhuis op een legerbasis. Er was veel beweging [toen ik opgroeide]; Ik heb op negen verschillende scholen gezeten. Maar het mooie was dat ik leerde dat omgeving niet permanent is. Als je ergens niet gelukkig bent, is het mogelijk om ergens anders te zijn; je kan veranderen. Het idee dat alles veranderlijk is, was goed om te beseffen. Aan de andere kant is het moeilijk om een ​​identiteitsgevoel te ontwikkelen.

HC: Nu ben je al jaren in New York en heb je hier je gezin grootgebracht. Ze zijn duidelijk uw prioriteit, en daar hoort natuurlijk ook bij dat u ze veilig houdt. Je hebt je stem en je platform gebruikt om mee te werken Everytown voor wapenveiligheid. Wat was de aanleiding voor uw betrokkenheid?

J.M.: Het ding dat me galvaniseerde was Sandy Hook [de schietpartij op de basisschool in Newton, Conn.]. Ik heb dit verhaal zo vaak verteld, maar het was 14 december 2012 en mijn dochter had al pauze van school. Ik nam haar die dag mee naar het werk omdat Bart ook werkte en Cal op de middelbare school zat. Het nieuws kwam naar buiten en ik wist niet wat ik moest doen, dus zei ik tegen de man die ons naar het werk bracht: "Houd de radio alsjeblieft uit." ik ging wachten tot we later die avond thuis waren en het haar en haar broer als gezin uitleggen, toen ik hen kon verzekeren dat ze veilig.

J.M.: We waren de kerstboom aan het versieren en ze had onlangs een telefoon gekregen. Het werd heel nauwkeurig in de gaten gehouden, maar hoe dan ook, ze keek ernaar en zei: "Mama, zijn er vandaag een stel kleine kinderen neergeschoten?" l schaamde me voor mezelf omdat ik me realiseerde dat mijn idee om mijn kind te beschermen door haar niet bloot te stellen aan gruwelijk nieuws niet verantwoordelijk. Ik vond ook dat ik iets moest doen om haar en alle andere kinderen in ons land te beschermen tegen wapengeweld, dus begon ik me ertegen uit te spreken en volgde ik andere activisten op Twitter. Ik hoorde dat [de voormalige burgemeester van N.Y.C.] [Michael] Bloomberg deze organisatie had opgericht genaamd Mayors Against Illegal Guns [die zich uiteindelijk bij Everytown aansloot voor wapenveiligheid]. Ik werkte met hen samen om de Creative Council op te richten, waar ik mensen die ik kende, andere acteurs en artiesten, vroeg om zich uit te spreken over wapengeweld. De meerderheid van de Amerikanen is voorstander van regulering van de veiligheid van wapens met gezond verstand. Dit gaat er echt om dat we een hechte band vormen en een echte oppositie vormen tegen de NRA.

J.M.: Ja. Wat ik deed was naar de beroemdste mensen in mijn contactenlijst gaan en hen eerst vragen. Als ze ja zeiden, zou ik zeggen: "Jennifer Lawrence en Reese Witherspoon en ik ga hiermee aan de slag. Wil je het doen?" Dan zou die persoon zijn of haar naam toevoegen. Nu denk ik dat er 200 zeer actieve leden zijn.

HC: Als je je roem voor zoiets kunt gebruiken, dan is dat de beste reden om het te hebben verworven.

J.M.: Het zijn niet alleen beroemdheden. Shannon Watts [van Moms Demand Action] was een moeder van vijf kinderen die aan haar keukentafel zat en de Facebook-pagina startte toen Sandy Hook gebeurde en zei: "Wie kan er met me mee?" Het is echt emotioneel werk. Er zijn mensen die werken om de wetgeving te veranderen in het licht van verschrikkelijke tragedies.

J.M.: Waarom? Seksisme. Iets anders waar ik echt een hekel aan heb in onze cultuur, is het gesprek over ouder worden. Iedereen wordt steeds ouder - mannen, vrouwen en kinderen. Maar waarom is dat een verhaal voor vrouwen geworden? Het is omdat, traditioneel, de enige valuta die vrouwen hebben gehad, was hoe ze eruitzagen en met wie ze zouden trouwen. Dus, als al je kracht is afgeleid van je schoonheid en je jeugd, dan zullen mensen daaraan vasthouden. Dat is niet meer waar. We hoeven ons niet te abonneren op dat verhaal. Het maakt niet uit. Daarom wil ik die vraag altijd uit interviews halen. Dat is een oude vraag, een seksistische.

J.M.: Ja, het is als, onzichtbaar voor wie? Dat is ook niet ons verhaal. Ik zie al mijn vriendinnen. Overal waar ik kom zie ik vrouwen.

J.M.: Om het zo te zeggen: een 75-jarige man, als hij het werk deed dat hij wilde doen, een succesvolle carrière en een gezin had, is hij zal waarschijnlijk niet zeggen: "Ik voel me onzichtbaar." Zichtbaarheid gaat over uw waarde als mens en wat u te bieden heeft de wereld. Niets anders dan dat.

HC:Als acteur kun je maandenlang een rol spelen, maar dan kom je thuis en laat je dat personage achter.

J.M.: Als je acteert, heb je alleen jezelf om uit te putten. Ik zie het altijd als een vorm van zelfhypnose. Je hebt jezelf ervan overtuigd dat het echt gebeurt, maar je hebt ook een derde oog dat technisch alles ziet, waar je weet waar de camera is, waar het licht is. Het is heel duidelijk, heel gefocust. En als ouder kan ik naar huis gaan en eruit springen.

HC: Zowel jij als Bart behoren tot de producenten van [de nieuwe film] Na de bruiloft [naar een Deense film, over een manager van een weeshuis in India die naar New York komt om een ​​rijke weldoener te ontmoeten]. Bart regisseert ook, en jij speelt de hoofdrol. Hoe is het om met hem samen te werken?

J.M.: Nou, zo hebben we elkaar ontmoet, in een film jaren geleden genaamd De mythe van vingerafdrukken [1997]. Ik was aanvankelijk niet betrokken bij [Na de bruiloft]. Iemand kwam naar hem toe om er een Amerikaanse bewerking van te maken, en ik keek naar het origineel en vond het geweldig. Hij zei: "Er is dit ene deel." Ik zei: "Wauw, ik hou van dat deel. Ik zou dat spelen." 

HC: Als Deen ben ik erg trots op je voor het opnieuw maken van een Deense film. En je hebt ook de geslachtsrollen veranderd.

J.M.: Het is zoiets als: "Waarom zou je iets aanpassen? Hoe doe je het anders?" Bart en de andere producers vonden het een veel modernere manier om het verhaal te vertellen als je de twee hoofdrollen vrouwelijk zou maken in plaats van mannelijk. Zowel mijn personage als dat van Michelle Williams zijn heel zeker van de keuzes die ze hebben gemaakt. Ze mogen elkaar niet echt, en ze worden aangetrokken tot dit soort rare relatie waarin ze elkaar nodig hebben om een ​​probleem op te lossen.

HC: Het was ontroerend om jullie beiden vrouwen te zien spelen die de leiding hebben, elk op je eigen manier. Je denkt er niet echt te veel over na als een man een zeer krachtige baas speelt.

J.M.: Toch ken ik zoveel vrouwen die dat wel zouden kunnen. Wat interessant was, was dat zoveel [vrouwen] na de premièrevertoning op Sundance naar buiten kwamen en zeiden: "Oh mijn god, dat was net als mijn leven." Vrouwen hebben geweldige banen, grote levens en kinderen.

J.M.: Ik houd er echt van. Ik vind het leuk om in films te spelen. Ik hou van film. Ik denk dat ik meer van filmacteren houd dan van wat dan ook. Er zijn veel acteurs die de voorkeur geven aan theater, maar ik niet.

J.M.: Ik heb het gevoel dat ambitie interesse is - interesse in de wereld en een verlangen om vooruit te blijven gaan. Ik ben erg ambitieus om mijn leven te laten groeien, alleen in termen van mijn werk, mijn relaties met mijn man, kinderen en vrienden. Ik wil ooit reizen en een huis bouwen. Al deze dingen wil ik ervaren. Ik heb altijd het gevoel: "Waarom wil ik altijd zo veel?" 

J.M.: Ik heb er maar vier. Ik heb een geklede, een blauwe linnen, een groene Rachel Comey met ritssluiting en nog een glanzend Rachel Comey-nummer. Ik draag ze veel, daarom denk je dat ik er meer heb.

J.M.: O, ik kan niet eens tellen. Ik ben ermee gestopt ze te kopen omdat ik er te veel heb, en ik wil er zeker van zijn dat ik ze draag tot ze dood gaan. Mijn favorieten op dit moment zijn de Rick Owens. Dan heb ik ook een geheel groen paar dat een speciale editie is die ik in Berlijn heb gekregen. Ze zijn uitstekend.

J.M.: Een van de dingen die ik leerde was van [ontwerper] Tom Ford. Tom is, ondanks al zijn glamour en zo, nooit mysterieus over mode. Hij is er niet zuinig op. Hij zegt: "Oh, dat armsgat moet strakker zijn; de rok moet deze lengte hebben; die kleur staat je goed." Hij is er heel specifiek in, dus ik vind het altijd leuk om mode te demystificeren. Zorg voor een goede kleermaker en zorg dat het past. Voel je je er goed in? Vind je het passend bij de gelegenheid? En het beste wat me is overkomen op het gebied van mode, is de iPhone, want een foto van je outfit maken voordat je weggaat, is een van de beste dingen die je kunt doen. [lacht]

J.M.: God, in 1994 was ik niet erg gelukkig. Ik besteedde veel tijd aan het opbouwen van mijn carrière, maar niet aan mijn persoonlijke leven. Ik was naar L.A. verhuisd en ik dacht na over wat voor soort persoonlijk leven ik wilde hebben. Van toen tot nu is eigenlijk wat ik heb kunnen bereiken, wat best goed is. Je moet nadenken over wat je wilt en waar je waarde aan hecht. Vrouwen wordt geleerd dat je heel hard moet werken in een professioneel leven, maar je romantische leven is iets dat gewoon hoort - poef - gebeuren. Dat is niet waar. Als je het wilt, moet je er actief mee bezig zijn.

J.M.: Weet wie je bent. In 1994 had ik zoiets van: "Ik wil deze carrière, maar ik wil ook een gezin.
Ik wil een manier vinden om beide te doen." Het gebeurde. Ik had geluk.

Voor meer van dit soort verhalen, pak het septembernummer van In stijl, beschikbaar in kiosken, op Amazon en voor digitale download aug. 16.