'Late Night' daagt de mythe uit dat vrouwen altijd andere vrouwen steunen

Regisseur Nisha Ganatra had al drie speelfilms op zak toen ze problemen kreeg bij het landen van optredens op televisie. Een Golden Globe-overwinning en Emmy-nominatie voor Transparant leidde tot een hoop werk in zowel prestigieuze als populaire series, en Tenslotte S avonds laat, een Sundance-uitbraak die landde a recordbrekende deal op het festival van dit jaar en opent in de theaters 7 juni.

Het verhaal is niet zo ver van dat van Ganatra. Mindy Kaling schreef en schittert in de scherpe en hilarische werkplekkomedie over een Indiaas-Amerikaanse vrouw die een baan krijgt in de volledig blanke mannelijke schrijverskamer van een late night talkshow. Emma Thompson speelt zijn gastheer, een heerszuchtige en zilverharige no-bullshit baas gesneden uit de mal van Miranda Priestley, uitgerust met het soort harnas en tunnelvisie die je zou verwachten van de enige vrouw in haar positie.

Ganatra kwam niet in Hollywood aan door in een chemische fabriek te werken, zoals Kalings personage Molly doet in de film (ze studeerde aan de NYU-filmschool). Maar de in Canada geboren regisseur weet zeker hoe het is om de enige persoon op de set te zijn die op haar lijkt.

"Het was eerst en vooral belangrijk dat het grappig en onderhoudend was", vertelt de regisseur In stijl via de telefoon vanuit L.A., op weg naar de set van haar volgende film. We spraken met Ganatra over het persoonlijke perspectief dat ze naar het project bracht, Hollywood is langzaam maar zeker vooruitgang in de richting van inclusiviteit, en waarom het toevoegen van meer stemmen het gesprek voor iedereen verbetert.

Er wordt momenteel veel gepraat in Hollywood over het binnenhalen van artiesten die een bepaalde ervaring hebben meegemaakt om dat verhaal op het scherm vorm te geven. Heb je als Indiaas-Amerikaanse vrouw die voor tv en film werkt het gevoel dat je iets aan dit verhaal hebt toegevoegd dat een andere regisseur misschien niet heeft?

“Het is zo lastig om over na te denken en te praten, omdat we willen geloven dat kunstenaars elk verhaal kunnen vertellen dat ze willen, dat we allemaal empathie hebben. Maar verhalen worden al zo lang door dezelfde kleine groep mensen verteld dat het voelt alsof het tijd is om plaats te maken voor meer stemmen.

'Mindy en ik hoefden elkaar onze reis niet uit te leggen. Omdat we allebei Indiaas-Amerikaanse vrouwen waren die in comedy werkten met vergelijkbare ervaringen, hadden we een uitgangspunt dat was: verder op de weg, en dan gaat [de film] natuurlijk nooit naar een plek waar het voelt alsof we uitleggen [Molly's positie]. Iemand die niet dezelfde ervaring had, zou de behoefte hebben gevoeld om het, citeer, herkenbaar te maken. Jill Solloway zegt, telkens als je iemand hoort zeggen: 'Waar komen we binnen?' gaan mensen en blanke mannen hier op ingaan?' Mindy en ik hebben daar nooit echt over nagedacht, omdat het niet op onze geesten. We waren net als, ‘Nou, duidelijk, dit is Molly en haar reis.’

Hoe ga je om met het gevoel dat er verhalen zijn die je in een unieke positie kunt vertellen, bijvoorbeeld over queer- of POC-ervaringen, en wil je niet in een hokje worden gestopt om alleen dat soort verhalen te vertellen?

'Dat is de andere kant van die vergelijking, toch? Als ik ga zeggen: 'Ik ben de enige die deze verhalen moet vertellen', dan is de andere kant: 'Je mag geen andere verhalen vertellen dan die van jezelf.' Dus dat is een moeilijk standpunt om in te nemen. Maar voor mij ben ik ongelooflijk geïnteresseerd in het vertellen van POC- en queer-verhalen, dus het zou niet voelen als een in een hokje zou het als succes voelen om deze verhalen keer op keer op verschillende manieren te kunnen vertellen en middelen."

Zuid-Aziaten lijken te hebben bereikt nieuwe hoogten in Hollywood, vooral in komedie. Heb je theorieën over waarom nu?

“Daar ben ik ook zo benieuwd naar. Ik herinner me dat ik in het begin op zoek was naar Zuid-Aziatische filmmakers in Amerika, en dat waren allemaal vrouwen, zoals Mira Nair en Deepa Mehta. Dat was onverwachts. Mijn enige theorie is dat de tweede generatie het makkelijker heeft, alsof ze niet gedwongen worden om dokter, advocaat en ingenieur te zijn. Vroeger had ik het gevoel dat ik elke Indiase Amerikaan in onze branche kende, en nu kan ik ze onmogelijk allemaal bijhouden.

“Een deel van de reden waarom ik denk dat ik moest ontsnappen, was omdat ik eruit kwam. Het was alsof, nu de deur wijd open staat en ik alles kan nastreven, omdat ik nu al niet ga voldoen aan de verwachtingen die aan mij worden gesteld."

GERELATEERD: 12 Aziatische stereotypen Wees altijd mijn misschien Volledig uitgeschakeld

Je bent een mentor in NBC's Initiatief "Female Forward", en Universal, dat uw volgende filmcovers produceert, beloofden zich bij de Time's Up 4% uitdaging en huur meer vrouwelijke regisseurs in. Hoe denk je dat deze initiatieven tot nu toe gaan?

“Ik ben behoorlijk bemoedigd dat ze lijken te werken. Het is zo hartverscheurend als je elk jaar de statistieken ziet van geïnstitutionaliseerde discriminatie van vrouwelijke regisseurs. We voelden het allemaal, anekdotisch, maar dan krijg je deze statistieken van het ministerie van Justitie, en [je realiseert je] dat dit systematische discriminatie is; geen wonder dat we er niet in kunnen.

“Ik heb enorm geïnvesteerd om ervoor te zorgen dat deze programma's vrouwen niet alleen blootstellen aan dingen die de meesten van hen al weten, maar ze ook daadwerkelijk helpen die cirkel te sluiten en de baan te krijgen. Veel van het succes dat ik buiten [Female Forward] zie, is ook echt anekdotisch, en elk jaar dalen de statistieken, alsof het erger wordt. We hadden deze uitdagingen nodig en de Time's Up belooft mensen te stimuleren om niet alleen het juiste te doen, maar ook wat beter is voor hun bedrijf. We hebben zelfs rapporten die aantonen dat diversiteit en inclusie zorgen voor een succesvoller bedrijf.”

VIDEO: Priyanka Chopra Jonas over het maken in de VS en het benadrukken van haar erfgoed op het scherm

Merk je dat dat ook creatief opgaat?

“Als regisseur geldt: hoe inclusiever mijn crew en mijn afdelingshoofden zijn, hoe meer standpunten ik krijg, en hoe rijker de ervaring en hoe rijker de uiteindelijke film. Dat is een van de berichten die ik hoopte over te komen in S avonds laat. Te denken dat diversiteit en inclusie alleen de persoon ten goede komen waarvan het lijkt te profiteren, is een mythe - het komt eigenlijk iedereen ten goede en het voedt iedereen samen op.

“S avonds laat gaat ook over die generatie vrouwen [die] de eersten waren die binnenkwamen. Ik denk dat velen van hen deze mythe geloofden dat er maar plaats was aan de tafel voor één persoon, dat het inhuren van vrouwen een soort nulsomspel was. 'Als ik binnenkom, kan ik die deur maar beter achter me sluiten, want elke andere vrouw die binnenkomt, zal me vervangen.' De film ook laat zien dat het niet alleen is dat we elkaars grootste kampioenen kunnen zijn, maar dat er altijd ruimte was aan de tafel voor iedereen.

“Een voordeel van dit plotselinge culturele besef van het gebrek aan diversiteit en vrouwenstemmen is dat je dingen kunt zeggen die je voorheen nooit kon. Zoals ik kan zeggen: 'Er zijn hier geen vrouwen, dit is naar de klote!' En iedereen zal zeggen: 'Oh, shit, we kunnen maar beter beginnen.' voordat ik gewoon de kamer binnenliep en het gevoel had: 'Oh mijn god, ik ben de enige vrouw hier', en het gewoon stilletjes voor mezelf hield zoals Molly moet. Hopelijk [S avonds laat] zal over een paar jaar sciencefiction lijken, waar dit meisje deze kamer binnenkomt en het zijn allemaal blanke jongens."