Katie Couric over het belang van vragen stellen

Mijn paniekaanval in de eerste klas moet een voorspeller zijn geweest van wat ik uiteindelijk zou doen voor de kost. Op een avond klopte ik verwoed op de slaapkamerdeur van mijn ouders, ervan overtuigd dat ik de volgende dag zou worden ondervraagd over de vijf w's: wie, wat, wanneer, waar en waarom.

Mijn vader, een journalist, bekeek ze geduldig met mij en de volgende dag vertelde ik opgewonden aan mijn lerares, mevr. Lowry, dat ik klaar was om te gaan. Ze zei dat we nog genoeg tijd hadden om de woorden te leren, maar omdat ik ze al onder de knie had, liet ze me ze voorlezen van het bord voor de klas. Ik heb het vermoord.

Zoals elke redacteur je zal vertellen, vormen de antwoorden op die vijf w's de openingsparagraaf, of lede (ja, zo is het gespeld) van een nieuwsbericht. Ik ben sindsdien niet meer gestopt met het gebruik ervan. En in een giftige politieke omgeving vol verkeerde informatie, is het voor ons allemaal - verslaggevers en burgers - nog nooit zo belangrijk geweest om telkens weer de moeilijke vragen te stellen.

Het stellen van vragen heeft gevormd wie ik ben als journalist en persoon. In de loop van mijn carrière heb ik er duizenden gevraagd. Sommigen verkennen het diepste deel van de menselijke conditie.

Toen ik werd uitgenodigd in het huis van de Bardens, twee dagen nadat hun zoon Daniel was vermoord op Sandy Hook Elementary in Newtown, Conn., zijn ouders, Mark en Jackie zaten op hun bank en probeerden het onmogelijke te doen - beschrijven hoe het is om een ​​7-jarig kind te verliezen dat school.

Wanneer, als anker op de Vandaag show, ik interviewde de erkende racist David Duke over zijn presidentiële aspiraties in 1991, ik haalde een pagina uit het draaiboek van mijn mentor Tim Russert en vroeg Duke waarom hij ooit had gezegd: "Ik denk dat het Joodse volk een plaag is geweest, en ze verdienen het waarschijnlijk om in de asbak van de geschiedenis te gaan." (Hij ontkende ooit ondanks het feit dat het een direct citaat was.) In dit geval was de vraag belangrijker dan het antwoord, omdat het mensen eraan herinnerde dat Duke echt geweest.

Toen ik in 2008 vroeg Sarah Palin welke tijdschriften en kranten ze dagelijks las, ik wilde de basis van haar politieke ideologie begrijpen. Het was geen "gotcha" -vraag, maar een vrijblijvend onderzoek terwijl we B-roll van ons aan het filmen waren terwijl we liepen en praatten. Sommigen voelden dat haar antwoord ("allemaal, elk van hen die al die jaren voor mij heeft gestaan") een duidelijke weerspiegeling was gebrek van nieuwsgierigheid. Misschien is dat de reden waarom de uitwisseling zoveel aandacht kreeg.

GERELATEERD: Katie Couric wil je leren over genderidentiteit

Soms is het stellen van vragen ongemakkelijk, vooral wanneer een onderwerp vertroebelt of gewoon stenen muren is, maar het hoort allemaal bij het werk. Onlangs vroeg ik Maria Zakharova, de woordvoerder van het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken, naar de gruwelijke behandeling van homo's in Tsjetsjenië. Ze vertelde me herhaaldelijk: "Dit is niet mijn probleem." Onverschrokken bleef ik haar uitdagen. (Ik kreeg van twee Russische journalisten te horen dat de clip viraal ging omdat ze er zo dwaas uitzag.) Het kostte me jaren om het vertrouwen te ontwikkelen, vooral tijdens een live televisie-uitzending, om in deze situaties vol te houden en zelfs te zeggen: “Het spijt me, meneer de president/premier/CEO, u hebt mijn vraag."

Ik heb altijd geprobeerd een stapje terug te doen en ook de grote vragen te stellen, iets wat journalisten vaak moeilijk vinden in onze steeds hectischere nieuwscyclus. Waarom worden we dikker ondanks het feit dat we ons al tientallen jaren richten op obesitas? Waarom, als de overgrote meerderheid van de Amerikanen strengere wapenveiligheidswetten ondersteunt, zal het Congres ze dan niet goedkeuren? En hoe kunnen we genderidentiteit begrijpen die verder gaat dan binaire definities? Omdat ik het grote geheel probeerde te vatten, maakte ik documentaires over deze onderwerpen. En een intens persoonlijke vraag die ontstond nadat mijn 42-jarige echtgenoot, Jay, in 1998 stierf aan darmkanker: waarom worden niet meer mensen gescreend voor deze zeer vermijdbare ziekte? - werd de basis van mijn bijna 20-jarige inspanning om het bewustzijn over darmkanker te vergroten en het aantal sterfgevallen door kanker te verminderen algemeen.

GERELATEERD: Zoals te zien op De Vandaag Show: Hoe u uw "gebreken" kunt omzetten in uw Mode Middelen

Ik ben net zo nieuwsgierig in mijn dagelijks leven. Toen een van mijn kinderen me vroeg hoe ik me meer op mijn gemak kon voelen in sociale omgevingen, was mijn advies simpel: vraag mensen naar zichzelf - ze zullen gevleid zijn dat je geïnteresseerd bent. En vergeet niet echt naar hun antwoorden te luisteren. Zoals LBJ ooit zei: "Je leert niets als je praat."

In ons huidige politieke klimaat praten mensen die het niet met elkaar eens zijn niet eens met elkaar, laat staan ​​luisteren. Het is alsof er nu twee Amerika's zijn. Onze enige hoop om deze kloof te overbruggen is om elke persoon met empathie en oprechte openheid te benaderen in plaats van met harde meningen. Op het Aspen Ideas Festival in juli, New York Times columnist Thomas Friedman sprak over de noodzaak voor verslaggevers om mensen echt leuk te vinden: "Je moet... geniet echt van het horen van de muziek van hun leven, de gekke dingen die ze hopen, verlangen, vrezen, zeggen, denken... want als je mensen leuk vindt, hebben ze de neiging om je ook leuk te vinden en dan openen ze zich, en het hart wordt losser en de dingen komen naar buiten. Dat geldt voor iedereen, niet alleen voor journalisten. Het maakt niet uit waar we politiek staan, we hebben er allemaal baat bij om elkaar echt te horen. En hoe verfrissend, in een door selfies geobsedeerde samenleving, om onze lenzen voor de verandering eens naar buiten te keren.

Ik heb mezelf altijd als een levenslange leerling beschouwd. Dus niet alleen blijf ik lastige vragen stellen, ik ga ook harder mijn best doen om mensen te begrijpen die anders leven, denken en geloven dan ik. En hier is mijn laatste vraag: hoe zit het met jou?

GERELATEERD: Het belang van vragen stellen met Katie Couric

Katie Couric is een bekroonde journalist en een bestsellerauteur. Ze werkt samen met National Geographic op een zesdelige documentairereeks die een diepe duik zal nemen in de revolutionaire veranderingen en grote maatschappelijke vraagstukken van onze tijd.

Voor meer van dit soort verhalen, pak het septembernummer van In stijl, verkrijgbaar in kiosken en Amazon.com, en voor digitale download nu.