5 dingen die tot op het bot kloppen, volgens twee overlevenden

In Netflix's Tot op het bot, lily Collins speelt Ellen, een angstig 20-jarig meisje met anorexia dat, ondanks verschillende behandelingsprogramma's, haar eetstoornis niet kan overwinnen. Haar familie, wanhopig op zoek naar haar om te overleven, vindt een groepshuis onder leiding van een unieke arts die Ellen toestaat haar te confronteren stoornis op een niet-traditionele manier - inclusief schreeuwen in de lucht, het veranderen van haar naam en het herontdekken van passies die ze ooit had hield. Tegen het einde van de film keert Eli (nee Ellen) terug naar huis, en kijkers worden ertoe gebracht te geloven dat ze op weg is naar herstel.

Het is vreemd om toe te geven dat ik enthousiast ben over een film over een eetstoornis, maar ik heb gewacht op Tot op het bot maanden uit te komen.

Nadat ik slechts een paar maanden geleden mijn eigen behandeling had voltooid, was mijn nieuwsgierigheid naar hoe Hollywood met zoiets complex zou omgaan groot. De enige films die ik over eetstoornissen had gezien, waren de films die in de klaslokalen van de middelbare school werden vertoond, misschien hier en daar een Lifetime Original. Maar geen enkele waar ik me echt mee identificeerde, of die mijn verhaal ingekapseld voelde.

Ongeveer 20 zaterdagen zat ik met een groep van acht meisjes en sprak over honger/volheidssignalen. Ik beoordeelde mijn voedselangst op een schaal van 1-10, en at ontbijt, een snack en lunch. Deze meisjes werden mijn familie. Bijna 200 dagen lang hebben we ons best gedaan om opnieuw te leren eten en onszelf er niet voor te haten.

Enkele dingen die in deze tijd zijn gebeurd:

Ik huilde terwijl ik een gebakje at.

Ik huilde toen ik niet mocht zien hoeveel ik woog.

Ik huilde toen ik de behandeling niet kon missen vanwege de verkiezingen.

Ik moest stoppen met het gebruik van de app waar ik bij gezworen had om mijn calorieën te tellen.

Ik moest mezelf beloven dat ik de schubben uit mijn appartement en alle toekomstige hotelkamers zou verwijderen.

Ik moest mijn leven veranderen.

Hoe zou een Netflix-film daar in vredesnaam mee omgaan?

Regisseur/schrijver Marti Noxon (ook uitvoerend producent van Onwerkelijk en, o ja, Buffy de vampiermoordenaar) kwam naar het project met een sterke agenda. Zowel zij als Lily Collins worstelden met eetstoornissen, en Noxon hoopte dat de film gesprekken zou openen over ED's, die nog steeds als taboe worden beschouwd.

“Ik worstelde met anorexia en boulimia tot ver in mijn twintiger jaren, ik ken uit de eerste hand de strijd, het isolement, en schaamte die een persoon voelt wanneer ze in de greep zijn van deze ziekte”, zegt Noxon in haar director’s uitspraak. “Mijn doel met de film was niet om ED's te verheerlijken, maar om als gespreksaanzet te dienen over een kwestie die te vaak wordt vertroebeld door geheimhouding en misvattingen. Ik hoop dat we, door een beetje licht in de duisternis van deze ziekte te werpen, meer begrip kunnen krijgen en mensen kunnen begeleiden om te helpen als ze het nodig hebben.”

Ik keek naar een screener van Tot op het bot en merkte dat ik met verschillende facetten van elk personage te maken had. Het raakte vijf van de belangrijkste (en voor mij frustrerende) dingen over ED-herstel die vaak nooit schermtijd krijgen. Over de telefoon sprak ik met Noxon over hen.

Ik herinner me toen ik de beslissing nam om in behandeling te gaan; een van mijn grootste angsten was dat ik er niet hetzelfde uit zou zien als de andere meisjes daar. Ik had een heel duidelijk idee van hoe een anorexia-meisje eruit zag en in mijn gedachten zag ik er helemaal niet zo uit. In mijn tienerjaren was ik zelfs naar een dokter geweest die suggereerde dat ik er niet ziek genoeg uitzag om in behandeling te zijn. Een van de grootste lessen die ik in een groep heb geleerd, is dat ED's er niet als één ding uitzien. Het was verfrissend om in de film te zien dat het groepshuis het traditionele type A-model had van hoe anorexia eruit ziet (Ellen), gemengd met een man, een zwangere vrouw, een Afro-Amerikaan …

"Het was 30 jaar geleden dat ik dit meemaakte," zegt Noxon, "dus ik wist dat de dingen waren veranderd en ik weet dat de definitie van wat een eetstoornis is breder en uitgebreider is geworden. Toen ik het doornam, was de tv-film die toen werd gemaakt: Het beste kleine meisje ter wereld en het werd echt beschouwd als een middenklasse, type A, blanke meisjesziekte", zegt Noxon. "En ik ben een type A, blank meisje uit de middenklasse, dus ik pas er precies in. Het was interessant om te zien dat het alle leeftijdscategorieën, geslachten, rassen doorkruist... het ziet er niet slechts één kant uit. Een van de redenen waarom ik de film in een groepshuis plaatste, was omdat ik een omgeving wilde waarin we dit soort mensen in interactie konden laten zien."

Ik voelde me echt verwant met Ellen's houding toen ze voor het eerst het groepshuis binnenkwam. Je kijkt om je heen en ziet deze mensen, van wie sommigen volwassen zijn, schijnbaar belachelijke dingen doen en je denkt: "DIT zou me moeten genezen?" Ik herinner me dat ik in mijn geval werd verteld dat ik moest "lopen" zoals mijn eetstoornis, moest spelen met felroze sjaals, tegen lege stoelen moest praten... maar halverwege is er een mindshift en beginnen zelfs de raarste dingen logisch te worden, of op zijn minst bouw je een band op met de mensen die je ervaart met. En je kijkt om je heen en je lacht samen en lacht. Ik ging van hysterisch huilen voor een gebakje naar hysterisch lachen. Je wordt een gezin; zij het een verknalde, maar een gezin. Deze vrouwen wisten meer over mij dan sommige van mijn kastvrienden, en die gehechtheid is echt. Zoals mijn goede vriend het zo perfect uitdrukte, waren we een bemanningsboot.

"Ik ben iemand die aan het herstellen is van een aantal verschillende 'ismen' en een universele kwaliteit die ik heb gevonden om er doorheen te komen, is duistere grappen en dwaasheden", zegt Noxon. "Ik had het gevoel dat een ding dat veel wordt gemist in films over ziekte, is dat je nog steeds een mens bent. Wie je vroeger was, is nog steeds aanwezig. Dat traject wilde ik met Ellen delen; dat ze een licht in zich heeft dat wil overleven."

En hoewel de film eindigt met Ellen die naar huis gaat en de behandeling op een schijnbaar gezonde manier achterlaat, heb je niet het gevoel dat ze dit gelukkige, genezen, perfecte exemplaar is. Ik kan me alleen maar voorstellen dat dit een opzettelijk einde was? Om het publiek te laten raden of ze zich als het ware aan haar plan zou houden?

"Dat was heel erg een weerspiegeling van mijn eigen ervaring. Ik had een keerpunt waarop ik accepteerde dat ik gezocht om beter te worden en dat ik gezocht om te vechten', zegt Noxon. Maar ik werd niet van de ene op de andere dag beter en het ging jarenlang met ups en downs en ik zou mezelf pas ongeveer vijf of zes jaar daarna echt "hersteld" hebben genoemd. Maar er veranderde iets fundamenteels, namelijk accepteren dat ik hulp nodig had."

Een van de meest verrassende dingen over SEH's die ik tijdens mijn eigen reis ontdekte, was hoe moeilijk het is om hulp te vinden. En als je dat eenmaal hebt gedaan, krijg je het soort dat voor jou werkt. Het is niet zoals een ziekte waarbij je naar een behandelcentrum kunt gaan, een paar weken kunt blijven en je bent één en klaar. Voor mij zag ik drie heel verschillende mensen voordat ik mijn groep vond. Het proces was verschrikkelijk.

"Voor mij was het een culminatie van veel dingen, en het ontmoeten van een arts die een methode had die doordrong", zegt Noxon. "En, weet je, net als Ellen, was en is mijn moeder echt een hippie en nam me mee naar een dokter die allerlei dingen aanraadde, zoals pittig eten en een vegetarisch dieet, en toen bottelde ze me op. We hebben alles geprobeerd. Ik wilde niet dat er een magische one-size-fits-all oplossing zou zijn vanwege wat je net zei. Het is echt een verwarrende stoornis en er zijn zoveel facetten die erbij komen kijken. Je gaat niet alleen op magische wijze, op een dag, 'Aha! Ik ben beter!'

Het was zwaar toen. Er waren niet eens behandelcentra. Maar zelfs als dat wel zo was geweest, weet ik niet of dat voor mij zou hebben gewerkt. Ik had een aan elkaar geplaveide versie van verschillende soorten behandelingen. Ik was een beetje immuun totdat iemand op een meer specifieke manier met me sprak over de ziekte van mijn ziel en mijn angst."

Er zijn zoveel scènes in de film die laten zien hoe eten een onderdeel is van waar ED's over gaan. Het gaat om zoveel andere dingen, zoals controle, woede... voor iedereen is het brouwsel anders... maar het is nooit alleen maar over het eten. Voor mij was een van de belangrijkste onderdelen van mijn herstel het doorbreken van obsessieve gewoonten: geen servet op mijn bord leggen als ik denk dat ik klaar ben eten, niet beginnen met het afruimen van de tafel voordat iedereen klaar is met eten (er nog steeds mee bezig zijn), niet om een ​​cheque vragen zodra een maaltijd is over.

"Mensen praten met je over lichaamsbeeld of vragen je: 'Vind je dit er mooi uit zien?' En je kijkt naar hen, en je denkt: 'Dat ben ik zo ver voorbij.' Het was heel belangrijk voor mij om Ellen te laten zien die zei: 'Ik heb... het. Ik heb het onder controle', want daar ga je dood aan met allerlei zelfdestructieve psychische aandoeningen', zegt Noxon. "Het is echt angstaanjagend voor de mensen om je heen die duidelijk kunnen zien dat je het niet 'begrijpt'."

* * *

Rhodoniet is de naam van de steen die mijn casemanager me op de laatste dag van de behandeling gaf. Het was mijn kristalceremonie. Rollen je ogen? Ik snap het. Maar tot nu toe was het misschien wel het meest betekenisvolle moment van mijn leven.

Deze vrouwen, van alle leeftijden, uit alle lagen van de bevolking, gingen door de kamer en 'infuseerden' het kristal met een kwaliteit.

"Ik bezie het kristal met onverschrokkenheid."

"Ik bezie het kristal met eigenliefde."

Rhodoniet is een steen die vaak wordt gebruikt bij kristalgenezing voor trauma - zowel fysiek als spiritueel. Het zou emotionele balans en vertrouwen en een gevoel van kalmte moeten brengen; iets waar ik absoluut niet in behandeling ben gegaan met het gevoel dat ik er genoeg van had.

Mijn weg naar herstel was heel anders dan die van Ellen. Ik was 10 jaar ouder dan zij toen ik besloot in behandeling te gaan; een programma dat niet residentieel was; een programma dat in sommige opzichten minder intens en in veel opzichten meer was.

Er waren delen van de film waar ik bij mezelf dacht, dat zou nooit kunnen gebeuren in een behandelcentrum! Of ze zou die gewoonte nooit zo gemakkelijk hebben opgegeven. Maar het geniale dat Tot op het bot bewijst is dat er niet één verhaal te vertellen is over ED's. Het beste wat we kunnen doen is een paar verschillende verhalen vertellen, maar dan samen gemobiliseerd en nog veel meer.

Als je worstelt met een eetstoornis en ondersteuning nodig hebt, bel dan de National Eating Disorders Association Helpline op 1-800-931-2237. Voor een 24-uurs crisislijn, sms "NEDA" naar 741741.