Rose Byrne praat over het balanceren van haar rustige leven en grote carrière

Ik herinner me een ontmoeting Rose Byrne op een fotoshoot in Sydney, Australië, toen ze 18 was. Ze was mooi (is nog steeds) en zichzelf wegcijferend (is nog steeds), en ik was benieuwd waar haar ontluikende carrière haar zou leiden. We hebben elkaar in de loop der jaren af ​​en toe ontmoet, en ongeveer tien jaar geleden kwamen we eindelijk weer bij elkaar in New York.

Byrne's carrière heeft haar inderdaad naar interessante plaatsen geleid. Na het uitbreken in de komedie van 1999 Twee handen met wijlen Heath Ledger viel ze uiteindelijk in Brad Pitt's armen in... Troje (arme ziel). Jaren later belandde ze in de rechtszaal, met in de hoofdrol tegenover Glenn Sluiten over het aangekondigde juridische drama Beschadigingen. Byrne was zo overtuigend als jonge advocaat Ellen Parsons, kijkers konden haar niet anders dan serieuze rollen zien (haar melancholische trekken leken ook voor hen gebouwd).

Maar uiteindelijk veranderde ze het script in komedie, eerst samen met Russell Brand in de hoofdrol als een smakeloze Britse poptaart

Ondanks dit succes op meerdere niveaus, of misschien juist daardoor, blijft Byrne resoluut nieuwsgierig en eerbiedig. Ze leeft een rustig leven in New York met haar verloofde, acteur Bobby Cannavale, en hun 18 maanden oude zoon, Rocco, en ze merkt dat paparazzi niet veel in haar geïnteresseerd zijn "tenzij ik zwanger ben." In plaats van haar cv op te sommen, vraagt ​​ze liever hoe je? zijn. Kortom, ze is slecht in het recht hebben, maar hier probeer ik haar over zichzelf te laten praten.

BEKIJK: Jon Hamm over Life After Gekke mannen en waarom single zijn "zuigt"

LAURA BRUIN: Ik heb geen echt interview met je gedaan sinds het eerste dat we deden toen je 18 was, klopt dat?

Rose Byrne: Ja! Dus nu 20 jaar verder.

POND: Maar wie telt? Dacht je toen dat je in New York zou wonen met een zoon, net klaar met een film met Oprah, op het punt om te trouwen?

RB: Echt niet!

POND: Dat is toen je net begon met Hollywood, toch?

RB: Ja. ik had net gedaan Twee handen met Heath en begon naar L.A. te gaan. En nu ben ik hier, met deze Amerikaanse man, en ik heb een gezin en zo.

POND: Hoe voelt 38, Rose?

RB: ik heb er niet over nagedacht. Het mooie van het hebben van een kind is dat je daar niet zo veel over nadenkt. Toen ik bijvoorbeeld 30 werd, was dat veel belangrijker. Veertig is vooral geweldig voor een vrouw. Het is een groot ding.

POND: Wat heeft je het meest verrast aan het feit dat je een beroemdheid bent?

RB: De fascinatie voor zwangere vrouwen. Nadat ik Rocco had, kwamen de paparazzi en zochten me op. Ik heb dat nooit eerder gehad. Er is letterlijk een hele industrie gebaseerd op mensen die kinderen krijgen. Ik denk omdat je aan het veranderen bent, aankomt. Het maakt me erg ongemakkelijk. Ik heb er helemaal niet zo van genoten.

POND: Waarom ben je niet openbaar op Instagram?

RB: Ik ben te verlegen, maar ik geniet ervan! Ik deed nooit Facebook, of een van de voorlopers daarvan. Instagram was mijn eerste kennismaking met sociale media. Het is leuk om mensen, vrienden, hun ding te zien doen. Bobby houdt echt van Twitter.

POND: Ik geniet van een Cannavale Twitter-tirade, omdat ik hem het gewoon zie doen.

RB: Rechts? En je snapt het, want het is een platform dat je kunt besturen. Maar ik ben gewoon niet geneigd.

POND: Tijdens je carrière werd je gezien als zeer serieus, en nu wordt je gezien als ronduit hilarisch. Welke invloed heeft dat op wat je krijgt aangeboden?

RB: Klinkend! Ik denk dat het aan je eigen motivatie en drive ligt, maar het is zo'n gok, het hele ding. Het rare aan dit vak is dat je een dikke huid moet hebben en toch kwetsbaar moet blijven als artiest. Het komt met de tijd. Je wordt gedumpt, je hart wordt gebroken.

POND: Wat was de eerste keer dat je een professionele klap kreeg?

RB: Ik deed auditie voor het National Institute of Dramatic Art in Australië. Hun alumni omvatten: Cate Blanchett, Judy Davis, Mel Gibson, ongelooflijke acteurs. Ik kreeg een nadrukkelijke "Nee, heel erg bedankt." Ik was 18. Dit was mijn plan, mijn pad, toneelschool, NIDA. En het was: "Nee, heel erg bedankt. Tot ziens."

POND: Dat is verpletterend, vooral op die leeftijd. Je had toen ook films gemaakt.

RB: Ja, ik was al professioneel aan het werk. Dus dat was als: "OK, wauw. Wat moet ik nu doen?" Het was erg verontrustend en emotioneel.

POND: Heb je ooit overwogen om iets anders te doen?

RB: Ik heb me altijd aangetrokken gevoeld tot lezen en schrijven. Ik ben het tegenovergestelde van Rebecca Skloot, die een geniale wetenschapsschrijver is, maar ik denk misschien zoiets - journalistiek, geesteswetenschappen.

POND: Hoe prioriteer je nu werk?

RB: Scripts zijn belangrijk, maar ik beslis echt op basis van de regisseurs. Ik schud het ook graag op, daarom deed ik een Broadway-show [Je kunt het niet meenemen] en Snelheid-de-ploeg in Australië. Het waren de beste keuzes die ik de afgelopen vijf jaar heb gemaakt. Theater is zo'n andere discipline - het is zo rigoureus; het is moeilijk maar ook echt de moeite waard.

POND: Welk personage was het moeilijkst om te spelen en welk personage paste het gemakkelijkst?

RB: Dat is een goede vraag! Het was leuk om te doen Buren omdat ik een Australisch accent had, en het was een heel ontspannen sfeer op die set omdat we veel aan het improviseren waren. Seth [Rogen] werkt vanuit een plek van plezier maken, net als [regisseur] Nick Stoller. Komedie is erg moeilijk, maar het was leuk om mijn natuurlijke stem te gebruiken. Sommige mensen laten komedie er echt moeiteloos uitzien, zoals [Kristen] Wiig, of de fantastische vrouwen van Bruidsmeisjes.

GERELATEERD: Curvy Girls, verheug je! Rebel Wilson is haar eigen modelijn begonnen

POND: Die film was een blikseminslag, nietwaar? Wat is sindsdien een uitdaging voor je geweest?

RB: Absoluut de film Henrietta Lacks doen, want dat betekende het spelen van een echt persoon, die duidelijk echt leeft en haar leven aan dit boek heeft gewijd. Dat was zenuwslopend, maar op een gegeven moment moet je loslaten.

POND: Word je onrustig als je te lang op één plek blijft? Zeg het maar somber: het leven van de acteur.

RB: Ja, het leven van de acteur, maar ook het leven van de Australiër. We zijn zwervers. We lopen graag rond - we zijn nieuwsgierige mensen. Dat gevoel heb ik al sinds ik een tiener was.

POND: hoe ambitieus ben jij?

RB: Ik heb rijden, dat is zeker. U moet. Het is een moeilijke zaak; er zijn veel actrices en niet veel geweldige rollen. Ik wil niet klagen omdat ik zo dankbaar ben.

POND: Hoe competitief ben jij?

RB: Een gezond bedrag. Ik heb vier broers en zussen. Het was competitief om gewoon te eten, zoals: "Iedereen, haal wat je wilt van de kip." Plus strijden om de aandacht van je ouders.

POND: Op welke manieren is het goed om competitief te zijn met vrouwen, en op welke manieren is het goed om solidair te zijn?

RB: Gezonde agressie is goed, maar ik denk dat sociale media dat op de slechtste manier kunnen bestendigen. Je moet voorzichtig zijn met het vergelijken van jezelf met anderen. Je kunt nooit iemand anders zijn. Je zult alleen jezelf zijn, en dat is wat geweldig is.

POND: Merk je dat je er zo voor valt?

RB: Ik ben absoluut net zo kwetsbaar als de volgende persoon in termen van meegesleurd worden in ambitieuze Instagrams. Je moet gewoon weten wat fantasie is en wat echt is. Het is altijd goed om een ​​gevarieerde feed in je leven en in je sociale media te hebben.

POND: Het moet niet alleen divers zijn, maar mensen moeten ook niet denken dat het leven een rode loper zonder te beseffen hoe lang het duurt...

RB: Waar! Een maand passen, zeven uur verzinnen... Ik hou van dat spul, maar je kunt niet denken dat het leven precies als een rode loper is.

POND: Het is belangrijk voor mij dat lezers weten dat je er gewoon niet zo uitspringt.

RB: Juist, of je haar ziet er slecht uit, of je kunt je bed niet uitkomen, of je had een grote ruzie met je moeder, of wat dan ook. Maar het is belangrijk om een ​​gevarieerde feed te hebben, dus terwijl u uw In stijl, je leest ook—

POND: Niets anders - je leest niets anders.

RB: Een geweldige roman.

POND: Een geweldige roman is voldoende. Je werkt met Bobby aan veel projecten. Is dat opzettelijk, of is het gewoon een gelukkig toeval?

RB: Een beetje van beide. In sommige opzichten een gelukkig toeval, en ook: "Laten we echt proberen deze onderdelen te krijgen, zodat we samen kunnen zijn en kunnen werken." We hebben drie projecten achter elkaar gedaan en ik werk graag met hem samen. Dus als er tweehandige komedies zijn...

POND: Tweehandig?!

RB: Ja! In New York, voor een Australisch meisje en een Latijnse jongen.

POND: Wat is er zo geweldig aan Bobby Cannavale?

RB: Hij is uniek in zijn soort, man! Hij is eindeloos interessant en vermakelijk. Als iets speciaal is, is het moeilijk om het onder woorden te brengen, maar ik voel me echt gelukkig. We kunnen niet uit meer verschillende delen van de wereld komen, weet je?

POND: Je bent als een VN-programma.

RB: We zijn! We zouden bestudeerd moeten worden.

POND: Wat is volgens jou de grootste misvatting over jou?

RB: Dat ik weet van dieren in het wild.

POND: Hoe vaak ben je in een talkshow naar Aussie-dieren in het wild gevraagd?

RB: Elke keer! Ik ben opgegroeid in Sydney; Ik kom niet uit het landelijke deel waar meer dieren in het wild zijn.

POND: Je hebt niet eens een wombat vastgehouden! Je bent een frauduleuze natuurexpert.

RB: Ik hoef minder talkshows te doen en meer onderzoek naar dieren in het wild.

POND: Wat is het laatste dat je voor jezelf hebt gekocht, qua mode?

RB: ik kocht een Rosie Assouline jurk online. Ik ga naar een bruiloft en ik dacht: "Weet je wat?" En ik heb gespuugd.

POND: Waar staat jouw kledingkast vol mee? Bloemen, bloemen en bloemen?

RB: Highbrow, lowbrow, vintage. Die ik al 20 jaar heb, sinds we elkaar ontmoetten. Ik heb de zwierige jurk en witte sneakers omarmd - het is erg jaren '90. Het is zo ver '90 als ik zal gaan. Ik kan Doc Martens niet doen, nee. Kan geen crop top doen, maar wel een witte sneaker.

POND: Wat is je favoriete rode loper-outfit?

RB: Ik vond de Zimmermann tweedelig ding dat ik droeg op de show van Stephen Colbert. Ik droeg een heel mooi tweedelig "context="body"] naar de Emmy's in 2013, het jaar dat Bobby won.

POND: De roze! En toen hield hij de toespraak, en hij zei: "Rose, je bent de liefde van mijn leven." En je gezicht kreeg dezelfde kleur.

RB: Passend bij de jurk!

Gefotografeerd door Phil Poynter van Serlin Associates. Mode redacteur: James Valerihair. Haar van Teddy Charles/Nioxin/The Wall Group. Make-up door Mélanie Inglessis van Forward Artists. Manicure door Marisa Carmichael van Lowe & Co. Worldwide. Decorontwerp door Daniel Graff van MHS Artists. Productie door Kelsey Stevens Productions.

Voor meer van dit soort verhalen, pak het augustusnummer van In stijl, verkrijgbaar in kiosken en voor digitale download 7 juli