Alle geruchten van Paris Fashion Week

Als Modeweek Parijs het thuistraject ingaat, onderbreken we onze normale baandekking voor een paar belangrijke blinde punten:

Nr. 1: Welke multi-tasking haute streetwear-maestro, wiens ontwerpen volgens sommigen een beetje "af" zijn, zou voor ongeveer 99 procent worden afgeluisterd voor de onlangs ontruimde herenkledingpost van een luxe tentmerk bij LVMH, en dit ondanks de sterke bezwaren van de huidige dameskleding ontwerper?

Nr. 2: Welke lieveling uit de branche die onlangs zijn rol als ontwerper van herenkleding van een luxe luxemerk bij LVMH opgaf, is zou een soortgelijke rol op het oog hebben bij een van zijn zustermerken, met de verwachting ook de dameskleding over te nemen? (Hint: in dit geval staat de LV voor lelietje-van-dalen.)

Nr. 3: Welke astrologisch ingestelde ontwerper van dameskleding bij een luxe merk bij LVMH zou een korte reis kunnen maken in de nabije toekomst - terug naar haar thuisland waar een zusterhuis dat in decennia geen creatieve verandering heeft gezien haar misschien zou kunnen gebruiken helpen?

Ben je nu helemaal bij, of ben je gewoon in de war? Mooi zo. Met speculatie over het lot van zoveel ontwerpers en merken deze maand op een koortshoogte - en ik ben gewoon de roddels hier herhalen - het wordt eigenlijk te veel om te hopen dat iemand gewoon gelukkig kan zijn waar zij zijn. Maar als de goden van LVMH human resources luisteren, zou ik een eenvoudig verzoek willen doen: laat Jonathan Anderson alstublieft Loewe.

GERELATEERD: Hoe creatief directeur Jonathan Anderson Loewe weer tot leven bracht

Ja, ik weet dat er tegenwoordig grotere kansen en dikkere salarissen zijn voor gekwalificeerd talent, maar als ik de... Loewe showroom op zaterdagmiddag om de herfstcollectie van Anderson van dichtbij te bekijken (getoond op de catwalk op UNESCO-hoofdkwartier de dag ervoor), maakte het verder indruk op me hoe geweldig zijn werk blijft zijn. Het eerste wat ik zag was een klein sculpturaal werk van de Japanse kunstenaar Tetsumi Kudo, wiens groteske microkosmos planten, menselijke lichaamsdelen en technologie combineerde in angstaanjagende displays. In deze uit de jaren 70 was een fallus symbolisch gewikkeld in een felgekleurd elektriciteitssnoer. Hoewel het een klein detail was, werd de vorm (minder suggestief) weerspiegeld in strak gewonden koorden die door zijn collectie verschenen.

Anderson is een fervent kunstverzamelaar en goed thuis in zijn geschiedenis, met name in keramiek en de Arts and Crafts-beweging. Zijn referenties zijn een uitdaging voor de toevallige waarnemer om af te leiden. Maar hij is een van de zeldzame ontwerpers die graag zijn werk uitlegt, en hij lijkt erop gebrand om zijn. te delen liefde voor leren (gasten op zijn show kregen ingebonden boeken van zijn Loewe-leeslijst, die omvat Don Quijote, Dracula, Madame Bovary, Heart of Darkness, en Wuthering Heights).

Anderson's Loewe is een rijke, gelaagde affaire. Zijn kleding is uiteindelijk prachtige objecten die zowel conventie-uitdagende ontwerpen als klassiek wenselijke ontwerpen bevatten. In de eerste categorie waren er jurken waarvan het topje en het broekje losjes met elkaar verbonden waren door vlechten van stoffen en vlechten, waardoor grote delen van het lichaam eronder bloot bleven. In de laatste, in deze show, waren jurken die eruitzagen alsof ze gemaakt waren van millefeuilleplooien, maar in in feite waren nauwgezet geplaatste stroken leer die uit elkaar gingen om stukjes van de katoenen jurk te onthullen onder. En jassen die zo schattig waren, zoals een bruine wollen plunjezak met knoopjes. En breisels die zo gewild waren, zoals een marineblauwe coltrui.

Op dit punt in de modecyclus hebben we een aantal trends zien ontstaan: neonaccessoires, T-bone schoudervullingen, sportieve parka's, lelijke sneakers en meer van de doorzichtige plastic overlays op schoenen en jassen (alsof ze nog in hun beschermende hoezen van de stomerij zitten) die mijn stem voor minst wenselijk wint. Ik heb geamuseerd om te zien dat zoveel redacteuren en streetstyle-sterren deze pas in krimpfolie verpakte blik op de shows probeerden om eenmaal te stikken onder de hete lichten van de landingsbanen. Is dat verkeerd van mij? Sorry, maar er is geen genie voor nodig om een ​​modeslachtoffer te herkennen.

Gelukkig zijn er ontwerpers die nog steeds kleding maken die humaan is, tenminste in stijl, zo niet in prijs. Kijken naar de herfstcollectie van Hermes, ontworpen door Nadège Vanhee-Cybulski, moest ik praktisch worden weerhouden om uit mijn stoel te springen om het kasjmier van hun rug te scheuren. Op een catwalkset die leek op een betoverd bos, met verpletterde rode rotsen en spookachtige muziek, leken de modellen perfect evenwichtig en zelfverzekerd. Na een paar seizoenen waarin ik moet toegeven dat ik het script kwijt was, ben ik weer helemaal aan boord wat betreft het kwijlen over de rijjassen, de zwarte leren jurken – glanzend, mat, kiezelstenen, noem maar op – en de felgekleurde laarzen die er zo uitzagen vers. Ook super slim waren jassen en truien ontworpen met leren riemen, zoals die van handtassen, zodat ze konden worden geslingerd nonchalant over de schouder als het te warm wordt, zoals vaak gebeurt wanneer het klimaat van vandaag van heet naar koud naar heet tien keer per dag.

Joseph Altuzarra, de New Yorkse ontwerper die voor zijn tweede seizoen in Parijs te zien was, ging ook aan de slag met maatpakken, een geweldige Prince of Wales-cheque jasje met rozetborduursel en talrijke jassen die kunnen worden getransformeerd van volledige lengte naar bolero-stijlen door de onderkant los te knopen helften. Dit bleek een erg lange collectie te zijn, met overgangen naar breigoed, afgezet met te veel zilverkleurige hardware voor onze moderne levensstijl met metaaldetector-beveiliging. Maar er waren ook fantastische jassen met gebreide kragen en een paar makkelijke jurken die meespeelden Altuzarra’s sterke punten na bijna een decennium in het bedrijfsleven.