Hoe Jonathan Anderson Loewe weer tot leven bracht

Een 170 jaar oud label is opnieuw uitgevonden door wonderkind creatief directeur Jonathan Anderson. Het vergde de onconventionele benadering van deze onbezonnen ontwerper van het schokkerige, slaperige Spaanse luxehuis Loewe (LOH-eh-vay) terug in de grote competities. Lees verder om te zien wat de ontwerper te zeggen had over zijn korte maar krachtige ambtstermijn.

Vanaf het februarinummer van InStyle in kiosken en verkrijgbaar voor digitale download op jan. 6.

In een lichte nis van zijn nieuwe Casa Loewe vlaggenschip in Madrid, heeft Jonathan Anderson eindelijk één visie van zijn droom voor het Spaanse label gerealiseerd: een winkel waar kunst, keramiek en zelfs een bloemenwinkel zijn idee van wat mode kan zijn, invullen. Achter hem, op een zonnige middag net voor de opening in november, staat een vroeg voorbeeld van een 'vliegerschilderij' van Richard Smith die in de jaren zeventig een Mr Chow-restaurant in Londen versierde. Beneden, tegenover de ingang, hangt een grootschalige prent van abstracte vlekken van de Britse schilder Howard Hodgkin, die Anderson al jaren bewondert. Koreaanse maanpotten uit verschillende decennia worden gepot te midden van een regenboog van leren handtassen met namen als de puzzel, de hangmat en - wie houdt er niet van? - de olifant, een klein muntzakje in de vorm van een origami-dier.

"De kunst komt uit alle verschillende periodes", zegt Anderson, 32, die in 2013 creatief directeur werd van Loewe, slechts vijf jaar nadat hij zijn razend populaire J.W.Anderson-collectie in Londen begon. "Het is gewoon, zoals, hoe doe je het op een manier die een beetje verkeerd is? En soms is de smaak, nou ja, misschien niet ieders smaak. Maar ik denk dat dat de bedoeling is."

GERELATEERD: Dior Saying Adieu naar Parijs en Hallo naar L.A. voor Next Cruise Collection

Anderson's opkomst in de modewereld was niet alleen opmerkelijk vanwege zijn snelheid, maar ook vanwege zijn potentie. In zijn korte ambtstermijn bij het Spaanse luxegoederenbedrijf heeft hij de perceptie van Loewe veranderd van een tweederangsspeler binnen het LVMH-conglomeraat in een van de machtigste namen. Hij heeft ook de dynamiek van zijn persoonlijke verhaal veranderd. Niet zo lang geleden werd Anderson gezien als een ontluikend enfant terrible voor zijn genderbuigende catwalkshows die aanbevolen mannen in volants bloeier shorts en kanten jurken en vrouwen in cartoon-achtige been-of-mutton mouwen. Vandaag legt hij bij Loewe de focus terug op ambachtelijk vakmanschap en vrouwelijke glamour. In feite is zijn smaak, die zowel het goede als het slechte omvat, vrij uitzonderlijk.

"Na drie jaar denk ik dat ik eindelijk het vertrouwen voel om door te gaan, als dat logisch is", zegt Anderson, wiens... make-over van Loewe (eerder ontworpen door oa Narciso Rodriguez en Stuart Vevers) grenst soms aan gedurfd. "Het mooie is dat het merk zoveel geschiedenis heeft", zegt hij, voordat hij er sluw aan toevoegt, "en je kunt ook geschiedenis verzinnen."

Anderson, geboren in Noord-Ierland, vertegenwoordigt een grote verschuiving in de manier waarop een nieuwe generatie mode aankijkt, vooral die van een hechte gemeenschap van ontwerpers gevestigd in Londen die minder waarde hechten aan eigendom van ideeën en openlijk van elkaar proeven. Tegelijkertijd onderscheidt hij zich door zijn openhartigheid en concurrentievermogen (zijn vader, Willie, is een voormalig rugbyspeler en huidige coach). Het is dus misschien niet verwonderlijk dat Andersons opmerkingen, hoewel verfrissend openhartig, vaak verwijzen naar heilige koeien en taboes in de industrie.

GERELATEERD: Een jaaroverzicht: de mode-items die 2016 bepaalden

“Sinds ik bij Loewe begon, ging ik op kruistocht”, zegt Anderson. “Ik had het gevoel dat mode niet de periode waarin het zich bevond, weerspiegelde. Het was erg ouderwets in termen van benadering, namelijk: 'Ik heb deze esthetiek ontworpen, dus deze esthetiek is van mij.' Mijn hele ding is dat mode van niemand is. Je komt niet met een concept. Je recyclet het. Het beste is om iets te ontwerpen en er vanaf te komen.”

In een voorbeeld van zijn vermogen om zijn eigen ideeën te synthetiseren met die van anderen, creëerde Anderson in 2015 een advertentiecampagne voor Loewe met behulp van Steven Meisel foto's van kinderen op een strand uit een redactie van een tijdschrift uit 1997, omdat ze zijn gevoelens zo perfect uitdrukten dat er geen reden was om iets te maken anders. Anderson beschrijft zijn obsessie met het verzamelen van dergelijke visuele referenties als zowel een kracht als een zwakte, omdat dit verlangen naar informatie soms kan leiden tot meer en meer ingewikkelde lagen van verkenning. Maar zijn nieuwste collecties hebben laten zien dat hij die ideeën ook weet te bewerken tot een glasheldere presentatie van vrouwelijkheid voor de moderne tijd.

GERELATEERD: Wat te dragen naar een Black-Tie-evenement in de winter?

"Nu vind ik de eenvoudigste dingen spannender dan de zware architecturale lagen", zegt hij. “Ik ben ineens helemaal weg van een zwarte jurk, dat was in mijn hele leven als ontwerper nog nooit in me opgekomen, omdat ik denk dat er iets nieuws in zit.”

Anderson beschrijft het creatieve proces als een duik in "een gigantisch lappendeken van informatie", en deze filosofie kon letterlijk worden gezien in het ontwerp van de ontwerper. lentecollectie, waaronder een adembenemende hemdjurk gemaakt van honderden stofstalen, allemaal afkomstig van de restanten van zijn eerdere ontwerpen. Een van de meest spraakmakende stukken uit die show was een grillige ketting in de vorm van een vleermuis, die was eigenlijk iets dat Anderson vond op een vlooienmarkt in Peking en schertsend gaf als een geschenk aan een assistent. Tijdens een modelfitting besloten ze het aan de show toe te voegen. (In een soortgelijke daad van spontaniteit toonde hij een rok die volledig was gemaakt van geknoopte elastiekjes voor de herfst.)

"Soms heb ik het gevoel dat ik, vanuit mijn eigen isolement, dingen overdreven intellectueel kan maken", zegt Anderson. “Het is fijn om te focussen op zaken die herkenbaar zijn. Als het werkt, werkt het.”

Vanaf het februarinummer van InStyle in kiosken en verkrijgbaar voor digitale download op jan. 6.

Billy Ballard; haar: Elena Sahuquillo/Balmain Paris Styling Line/Kasteel Artist Management; make-up: Gato/Maybelline New York/Kasteel Artist Management; productie: Rosco Productie; modellen: Mica Arganaraz/DNA-modellen; Phillipa Hemphrey/Premier