De First Lady-mode van Jill Biden zal een ander verhaal over Amerika vertellen

Tijdens zijn overwinningstoespraak op zaterdagavond raakte verkozen president Joe Biden zijn vertrouwde gespreksonderwerpen: eenheid, geloof, en "beter terug opbouwen". Maar er was één regel in het bijzonder die mijn aandacht trok: "I'm Jill's echtgenoot." 

De 77-jarige overwinnaar sprak over zijn vrouw, dr. Jill Biden, met het soort liefdevolle taal dat we in vier jaar niet van een president hebben gehoord. Ik schokte. Dit is hoe het voelt - hoe het zou moeten voelen. Toen Jill het podium betrad toen hij zijn monoloog afsloot, verscheen hij achter hem in een geborduurde bloemen Oscar de la Renta jurk en bijpassend marineblauw "46" gezichtsmasker, viel het me op hoe hun energie in schril contrast stond met het stijve en onhandige schuifelen en handen slaan van president Trump en Melania. Jills glimlach bereikte haar ogen achter haar masker en hield nooit op.

In haar rol als FLOTUS zal Jill meer zijn dan alleen een papieren pop die met tegenzin de taken uitvoert die traditioneel aan de oostelijke vleugel worden opgedrongen, zoals het versieren van de

Terwijl de positie van first lady altijd bol stond van de verwachtingen van geïdealiseerde Amerikaanse vrouwelijkheid - hoe oneerlijk ook die verwachting kan zijn - in de afgelopen decennia zijn links en rechts uiteengelopen over hoe 'vrouwelijkheid' gelijk is bepaald. Voor conservatieven, het betekent stereotiepe vrouwelijke kleding en naleving van de regels van een patriarchale samenleving (lees: moederschap en ondergeschiktheid aan het hoofd van het huishouden, zelfs als zowel man als vrouw werken). Aan de andere kant van het spectrum is de inclusieve overtuiging dat een vrouw elke vrouw is die zich als zodanig identificeert, periode. Joe's nadruk op eenheid als basis voor zijn campagne roept de vraag op of Jill een beroep kan doen op conservatieven en een soort verenigende kracht kan zijn; het zou zeker niet de eerste keer zijn dat er een beroep wordt gedaan op een first lady om haar man aantrekkelijker te maken voor zijn tegenstanders.

GERELATEERD: Jill Biden gaat viraal om ervoor te zorgen dat Joe Biden sociale afstanden heeft

Qua kleding sluit Jill naadloos aan bij de partijdige modellijn, waarbij ze de voorkeur geeft aan vrouwelijke silhouetten en patronen en rijke, diepe juweeltonen. Maar alles wat ze draagt, draagt ​​ze met een bewustzijn van haar rol, de staat van de vakbond en haar publiek; ze begrijpt dat hoewel imago een belangrijk onderdeel is van haar impact, het niet alles is. Net als Melania geeft ze de voorkeur aan statement-hakken - Valentino-hakken met rock-stud, een blauwe suède stiletto met veters - maar tot nu toe heeft ze ze bewaard voor etappes, niet humanitaire hulpverlening/PR-stunts na een natuurramp. Ze is zelfs een voorliefde voor 'statement'-mode, zoals de Stuart Weitzman "VOTE" kniehoge laarzen ze droeg op het campagnepad, of de "adem positiviteit"masker van de verkiezingsnacht. In tegenstelling tot de FLOTUS voor haar stralen de berichten van Jill echter positiviteit uit, niet onvolwassenheid.

Ik verwacht meer van onze first ladies in 2020. Ik verwacht compassie en integriteit over foto opps en designer jassen. In het tijdperk van de sociale media, dat tot stand kwam toen Michelle Obama in functie was, verwacht ik een schijn van: herkenbaarheid, geen blogger met een luxe merkcontract en een eindeloze hoeveelheid tijd om de perfecte te krijgen schot. Melania's Instagram-feed is een sepiakleurige woestenij van Mannequin Melania Moments die meer geënsceneerd lijken dan een Kardashian Tummy Tea-advertentie - wat prima zou zijn, denk ik, als we konden begrijpen wat haar bericht. (Wat doet het betekent 'de beste zijn'?)

Voor alle duidelijkheid, ik ben niet tegen persberichten van het type social media. Ik snap het, politiek is wat het is. Waar ik naar op zoek ben, is authenticiteit en begrip, en als het niet te veel moeite is, a roségouden maliënkolder Versace-jurk aan de kant.

Door Oscar de la Renta te kiezen voor haar eerste publieke optreden als de toekomstige first lady, signaleerde Jill een terugkeer naar zowel "normaliteit" als traditie, in de voetsporen tredend van decennia van first ladies die de voorkeur gaven aan zijn stijlen, evenals modediplomatie, een strategie die werd geperfectioneerd door Michelle Obama tijdens haar acht jaar in de White Huis. Modediplomatie maakt simpelweg gebruik van het platform van de first lady, en met name de aandacht voor kledingdetails, om een ​​onuitgesproken boodschap te sturen. (Obama droeg de eerder genoemde Versace-jurk terwijl hij de Italiaanse premier en zijn vrouw ontving voor een staatsdiner, een eerbetoon aan hun land en een blijk van goede wil.)

Het persoonlijke verhaal van De la Renta was een uniek Amerikaans verhaal: geboren in de Dominicaanse Republiek, sneed hij zijn... tanden in Spanje voordat hij naar de Verenigde Staten ging, waar hij uiteindelijk zijn naamgenoot bouwde label. Zijn reputatie voor gedurfde en vrolijke ontwerpen volgde hem door de decennia heen terwijl hij first ladies kleedde zoals Kennedy, Nancy Reagan en zelfs Laura Bush, evenals beroemdheden van prinses Diana en Oprah tot, meest recentelijk, Amal Clooney. Hoewel de oogst van klanten die hij neigde ongetwijfeld chic en politiek was, was het effect van zijn ontwerpen was altijd warm - niet anders dan de brede grijns die hij voor elke camera flitste - en tot op zekere hoogte, democratisch. Ongeacht de vrouw, ze zag er altijd goed uit in een Oscar de la Renta-jurk. (Vraag het maar aan Carrie Bradshaw.)

GERELATEERD: Jill Biden's acceptatietoespraakjurk bracht hulde aan Jackie Kennedy en Hillary Clinton

Tegenwoordig wordt het label geleid door co-creatieve regisseurs Laura Kim en Fernando Garcia, die ook het 5-jarige New Yorkse label Monse exploiteert en oprichtte. De jonge ontwerpers belichamen de ODLR-erfenis goed en injecteren energie in beproefde ontwerpen, zoals de midi-jurk met korte mouwen die Jill op zaterdag droeg. En net als hun voorganger, voor wie ze elk eerder in hun carrière hebben gewerkt, zijn beide immigranten naar de Verenigde Staten.

Het is te vroeg om te zeggen of Jill een grondige studie van de modegeschiedenis zal zijn, zoals Michelle Obama (met de hulp van een particulier ingehuurde stylist) was, of dat ze de route van Melania Trump zal gaan, wiens met logo bedekte Louboutins, Birkin tassen, en $50.000 jassen communiceerde een soort burgerlijke onverschilligheid en de ambitieuze vruchten van 'kapitalisme' (lees: nepotisme en bedrog) waartoe haar conservatieve basis zich zo aangetrokken voelde.

Bij het eerste presidentiële debat koos Jill een groene Gabriela Hearst-jurk met lange mouwen, die ze bij twee eerdere openbare evenementen had gedragen. Terwijl voormalige first ladies, met name Rosalyn Carter, herhaaldelijk outfits hebben gedragen als een blijk van herkenbaarheid en bescheidenheid, Jill had een andere oorzaak in gedachten: klimaatverandering. De jurk schreeuwde bijna zijn symboliek naar ons - het is van een Amerikaanse ontwerper die zich heeft gecommitteerd aan het verminderen van afval! Het is letterlijk de kleur groen! - wat ons zou doen geloven dat er was inderdaad nadenken over hoe haar uiterlijk zal worden geïnterpreteerd vanaf haar baars in de oostelijke vleugel.

In 1886 werd Frances Cleveland belachelijk gemaakt omdat hij in het openbaar haar schouders ontblootte; in 1993 werd Hillary Clintons koude schouderjurk van Donna Karan het onderwerp van speculaties in de massamedia; en in 2009 werd Michelle Obama "ongepast" en "buiten het seizoen" genoemd omdat ze haar armen ontblootte in een mouwloze Michael Kors-jurk voor haar officiële Witte Huis-portret. Gezien het historische precedent twijfel ik er niet aan dat Jill een soort van ongegrond onderzoek zal ondergaan voor haar garderobe in het Witte Huis. Maar er is al een fundamenteel verschil tussen haarzelf en haar Melania Trump: in plaats van te proberen zich aan te passen aan het mythische conservatieve ideaal van een Amerikaanse vrouw, is een Amerikaanse vrouw. En is dat niet alles wat we kunnen vragen?