Ik had nooit gedacht dat ik op een dag op de eerste rij zou zitten bij een van de meest verwachte mode shows, Chanel, in het Grand Palais in Parijs, omringd door beroemdheden en zich afvragend hoe ik daar ben gekomen.
Nou, eigenlijk weet ik hoe: ik was een van de meest gerespecteerde fashion influencers ter wereld. EEN New York Times schrijver had me "de bewaker van alle stijlen" genoemd. Samen met een paar van mijn tijdgenoten had ik online mode nobel gemaakt. ik heb ontvangen CFDA Award, aan mij gepresenteerd door Pharrell Williams. Hij zei dat ik een visionair was en iedereen applaudisseerde.
Toch voelde er nog steeds iets niet goed. Ongemakkelijk. Toen ik tegen mijn modevrienden fluisterde: "Weet je, ik ga niet echt graag naar modeshows", herinnerden ze me eraan dat mensen een moord zouden doen voor mijn plek. Dus ik bleef mezelf vertellen dat ik geluk had. Tot op een dag …
Ik ben opgegroeid op een klein Frans eiland, Corsica. Mijn ouders waren jonge immigranten met een talent om het leven mooi te maken. Mijn vader kwam uit een familie van getalenteerde Italiaanse chef-koks en mijn moeder, die net uit Algerije was aangekomen, wist hoe ze het leven leuk, interessant en mooi kon maken, zelfs zonder een frank op zak. Mijn zus, broer en ik groeiden op in het restaurant aan zee dat onze ouders zo populair hadden gemaakt dat gasten onder meer Gianni Agnelli, Brigitte Bardot en elk topmodel uit de jaren 90 dat je maar kunt bedenken.
Corsica is wild, ongerept en mooi. Ajaccio, de stad waar ik opgroeide, was net zo zonnig en slaperig als elk dorp aan de Franse Rivièra of de Italiaanse Rivièra dei Fiori, met langzame, warme winters en hete, drukke zomers ver van de eerste rijen.
VIDEO: Andra Day over individualiteit en persoonlijke stijl
Maar niet helemaal. Er was één straat in Ajaccio, met prachtige cafés die de oude grandeur van de stad weerspiegelen, die bij het vallen van de avond levendiger zou worden. Mensen kleedden zich aan, verlieten hun huizen en kwamen 'naar de stad'. Het ging niet zozeer om wie je was, maar om hoe je eruit zag en wat je had. Er is een beroemd gezegde op Corsica: "Ze paradeert in haar Mercedes, maar thuis eet ze aardappelen!"
Je zou zitten en terras, rosé drinken, kletsen en kijken of bekeken worden. Oordelen en je beoordeeld voelen. Deze kleine samenleving was opwindend, leuk en wreed, en ik was er erg ambivalent over.
Ik haatte de nadruk op glimmende dingen: auto's, sieraden, kleding, alles wat zou aankondigen: "Ik ben de belangrijkste persoon in de stad." l had niet genoeg geld om glimmende dingen te kopen en niet genoeg zelfvertrouwen om beach babe te spelen - en eerlijk gezegd was ik niet zo geïnteresseerd. Maar er was geen alternatief. Het was meespelen of alleen zijn.
GERELATEERD: Geheimen van de Super-Stijlvolle Garance Doré
Ik heb vaak geprobeerd mee te doen. Soms had ik zelfs een goede dag, voelde ik me geaccepteerd en had ik plezier en dacht ik dat ik het onder de knie had, maar meestal voelde ik me leeg en eenzaam. Jarenlang had ik het gevoel dat ik er niet bij hoorde.
Zodra ik 17 werd, vertrok ik en begon ik de wereld te verkennen. Als je me toen had ontmoet, had je gedacht dat ik de meest sociale persoon ooit was. Ik ben altijd nieuwsgierig naar mensen. Ik hou ervan om nieuwe vrienden te maken en mijn verhalen te delen. Maar het verhaal van er niet bij horen bleef zich herhalen.
Ik verhuisde naar Aix-en-Provence en vervolgens naar Marseille. Ik werd een vrolijk mens. Ik werd verliefd. Ik heb vrienden gemaakt, met sommigen van wie ik nog steeds een hechte band heb. Ik werkte in films en muziek en reisde zoveel als ik kon. Hoewel geen enkele plaats ooit als de mijne aanvoelde, leerde ik hoe ik overal thuis kon zijn.
VIDEO: Achter de cover: Selena Gomez
Ik was 31 toen ik een blog begon en bevond me in de voorhoede van een moderevolutie. Mijn blog, met foto's, illustraties en persoonlijke verslagen, vormde de basis voor de behoefte van een generatie aan nieuwe verhalen over mode. Het werd extreem populair en ik maakte deel uit van wat de mode-industrie vandaag heeft gevormd. In het proces werd ik belangrijk - en werd ik uitgenodigd voor shows.
Zo kwam ik terecht op die eerste rij en voelde ik die ondraaglijke ambivalentie die ik had gevoeld op de terrassen van de cafés in Ajaccio 20 jaar eerder - deel willen uitmaken van de mooie menigte maar het gevoel hebben niet te zijn plaats.
Mensen kwamen naar me toe voor een nieuwe kijk op mode, en hier zat ik, ik voelde me gevangen in een wereld met gevestigde regels en weinig alternatieven. Veel ervan ging over status - waar je zat, met wie je praatte, welke ontwerpers jou hadden beschouwd belangrijk genoeg om hun nieuwste ontwerpen te lenen (als je mager genoeg was om in de kleding van maat 0 te passen die ze verstuurd). Ik was nooit goed in belangrijk of afstandelijk spelen. En ik wilde niet zo mager zijn of me verkleden als een 'modemens'.
GERELATEERD: 5 Modelessen van Karl Lagerfeld
Maar na een maand Mode week, begonnen de twijfels te sluipen: moet ik op een popcorn-en-sigarettendieet gaan zoals sommige van mijn modevrienden deden? Moet ik het spel spelen en een zwarte bril opzetten en doen alsof ik zo belangrijk ben dat ik niemand herken? Ik herinnerde me wat me was verteld: je hebt er zo hard voor gewerkt, laat het niet los. Er staan mensen in de rij voor je stoel.
Dus ik bleef glimlachen voor de camera's en probeerde de groeiende pijn in mijn borst te negeren. Het kwam op het punt dat ik met zoveel angst aan de shows zou denken dat ik bang was dat ik mijn liefde voor stijl zou verliezen en schoonheid.
Ik herinner me heel precies dat ik op een dag mijn zus meenam naar een modeshow. Een bevriende publicist had me de grote gunst verleend om haar binnen te laten. Toen de show eindigde, vroeg ik haar: "Dus, hoeveel hield je van al die opwinding?" En ze vertelde me: "Ben je gek? Ik haatte het! Wie zijn deze mensen en wie denken ze wel dat ze zijn? Het was verschrikkelijk. Ik weet niet hoe je het doet."
VIDEO: The Climb: Modeblogger Arielle Nachmani
Ik weet nog dat ik zo boos op haar was. Op dat moment probeerde ik mezelf er nog van te overtuigen dat ik was waar iedereen wilde zijn. En ik bleef doorgaan.
Tot het gebeurde. Ik was in Parijs, in mijn mooie appartement, helemaal aangekleed en opgemaakt en klaar om naar een Chloé-show te gaan. Ik ging op mijn bed zitten om mijn zeer, zeer hoge hakken te strikken. Toen begon ik te huilen. De tranen begonnen klein en ik probeerde ze te stoppen en mijn make-up te bewaren. Toen kwamen de krampen en de luide kreten. Mijn gezicht was geruïneerd. Ik lag op het bed en probeerde adem te halen. Met een verlies belde ik Emily in New York, die al heel lang met me samenwerkte en me uit het hoofd kende. Ze zei: "Dat is genoeg; je hebt genoeg geduwd. Je hoeft niet naar deze modeshow te gaan - of welke modeshow dan ook. Kleed je uit, ga naar bed en rust uit."
Dat was de dag dat ik me realiseerde dat ik helemaal opgebrand was, en ik zwoer mezelf nooit meer te dwingen om erbij te horen. Ik besloot mijn ware passie weer te vinden en mijn plek op de eerste rij over te laten aan iemand in mijn team die er "een moord voor zou doen" en ervan zou genieten.
Langzaam begon de mode te veranderen en begon de relevantie van catwalkshows in twijfel te worden getrokken. Ik zag die verandering als een kans om nieuwe manieren te blijven ontdekken om dingen te doen.
GERELATEERD: Leandra Medine van Man Repeller over persoonlijke stijl en originaliteit
Bij Atelier Doré, die van een blog naar een bedrijf met 12 medewerkers ging, uiten we onze liefde voor mode met foto's van echte vrouwen die echte kleding dragen. Sommige komen van de catwalk, waar ik nog steeds dol op ben (zij het van een afstand - mijn team gaat nu naar modeshows), en sommige komen uit de kringloopwinkel. We vertellen verhalen op onze eigen manier en veranderen ons standpunt naarmate de wereld verandert. Inspiratie vinden we overal.
We zijn ervan overtuigd dat we iets anders brengen. Het gaat goed met ons en we voelen ons weer waar.
Het leven gaat over vreugde, over het vinden van wat echt voor je is, en dan over het vinden van mensen die die visie delen. Luister niet naar wat mensen je vertellen dat het "cool" is. Volg de sfeer die je diep van binnen voelt - het zal je nooit verkeerd sturen.
Misschien zal ik nooit ergens vinden waar ik echt in pas. Misschien is dat wat mij maakt tot wie ik ben. Misschien ben ik gewoon gemaakt om ongepast, oneigenlijk en vrij te zijn.
Als je meer van dit soort verhalen wilt lezen, pak dan het septembernummer van In stijl, verkrijgbaar in kiosken, op Amazone, en voor digitale download nu.