Waar gaat de vorm van water over?

Kunnen een eenzame en stomme vrouwelijke conciërge en een zeemonster liefde vinden? Nou ja... als je je laat meeslepen in de fantastische, excentrieke romantiek van Oscar-genomineerdDe vorm van water.

In de handen van sommigen is deze film misschien een tot leven gekomen stripboek geworden - een verheerlijkte horrorfilm op B-niveau. Maar regisseur Guillermo Del Toro neemt het verhaal van dit onwaarschijnlijke duo en maakt het niet alleen geloofwaardig, maar ook treurig, lyrisch, mystiek, mythisch, vreemd en, nou ja, magie. Vanaf de openingsscène - een dromerige rondleiding door een onderwaterappartement met zwevende banken en klokken, weet je dat dit een buitenaardse ervaring gaat worden - en dat is het ook. Het is een film noir-sprookje voor volwassenen en er staan ​​overal prijzen op geschreven.

Elisa, prachtig gespeeld door Sally Hawkins, is een eenvoudige, eenzame vrouw die in haar alledaagse bestaan ​​werkt als nachtconciërge in een mysterieuze overheidsfaciliteit in Baltimore. Haar enige vrienden zijn haar buurman, Giles (Richard Jenkins), een ouder wordende reclamekunstenaar, en haar brutale vriend Zelda (

Op een nacht wordt een zeemonster - deels mens, deels vis - door ambtenaren "The Asset" genoemd, in een tank het laboratorium binnengebracht. We leren dat hij gevangen werd genomen in Zuid-Amerika en een soort van krachten heeft, en dat de mensen daar dachten dat hij een god was. Hij speelt de oude Del Toro-medewerker Doug Jones, die het schepsel menselijkheid schenkt via zijn treurige uitdrukkingen en elke genuanceerde schouderophalen en inzakking van zijn lange, strakke, slungelige lichaam.

De regering heeft er natuurlijk geen belang bij om The Asset waardig te behandelen of met hem te leren communiceren. In plaats daarvan willen ze hem uit elkaar halen, en een sadistische agent in het bijzonder genaamd Richard Strickland (gespeeld door Michael Shannon) lijkt erop uit te komen hem te martelen met een veeprikker.

Er zijn enkele zijverhalen, die ons eraan herinneren dat het 1962 is. Russische spionnen willen het wezen stelen, en de paranoia van Amerikanen over het winnen van een oorlog door de kou is volledig van kracht. We krijgen ook een kijkje in het voorstedelijke leven van Strickland, compleet met een modern traktaathuis, parmantige blonde vrouw, twee kinderen en een glimmende blauwe Cadillac - maar de belangrijkste focus is Elisa's ontluikende romance met "The Bezit."

Bekijk de beste rode lopermode voor LESS van dichtbij. Abonneer je nu op InStyle en bespaar flink tijdens onze tijdelijke Award Season Sale!

Ze voelt een verwant buitenbeentje en raakt langzaam bevriend met de gevangene, speelt hem stiekem muziek, leert hem gebarentaal, danst voor hem en brengt hem hardgekookte eieren. Een mens en een 'wezen' die verliefd worden is niets nieuws -Schoonheid en het beest en Godzilla komt in je op. Maar in dit verhaal is de mens evenzeer een verschoppeling als het monster. En hoewel de ontwikkeling van hun relatie in zijn, euh, volledige omvang sommigen kan schokken, was het goed uitgevoerd en geloofwaardig. Hun verlangen was voelbaar.

GERELATEERD: 7 vakantiefilms en gezichtsmaskerparen voor je volgende bingesessie

Totdat The Asset langskomt, is Elisa's leven routine - voor de lol kijkt ze naar oude musicals met buurman Giles en zijn katten. Giles, een worstelende illustrator die aan een Jello-campagne werkt, vindt het steeds moeilijker om te concurreren met fotografen. Hij is ook verliefd op een jonge mannelijke server in de plaatselijke taartenwinkel. Hij is zo verliefd dat hij hun verschrikkelijke limoentaarten blijft bestellen om een ​​glimp op te vangen van zijn toekomstige minnaar, en als gevolg daarvan raakt zijn koelkast vol met opzichtige groene plakjes zoet/zuur confectie. Maar ik dwaal af.

Wanneer Elisa hoort van het voornemen van de sadistische Strickland om haar meerman-minnaar te vermoorden en te ontleden (hij hoort een generaal zegt dat hij "dat verdomde ding open moet breken"), bedenkt ze een plan om hem te bevrijden met de hulp van Giles en uiteindelijk Zelda. Het is waarschijnlijk geen toeval dat de helden van de film een ​​gehandicapte vrouw, een homoseksuele man, een Afro-Amerikaanse vrouw en iemand uit een andere wereld (een immigrant?), terwijl de schurk hier een blanke, bevoorrechte, mannelijke regering is officieel.

Dingen worden natuurlijk ingewikkeld, plannen mislukken en verrassingen, zowel goede als slechte, volgen. De art direction - gedempte juweeltonen, retro kledingkasten, historische decorstukken - en weelderige cinematografie en griezelige verlichting, plus de melancholische maar met hop gevulde score van de met een Oscar bekroonde componist Alexander Desplat, zijn allemaal de prijs waard van erkenning.

Deze ga ik nog zien.