Tina Turner op 80-jarige leeftijd: "Ik ben gelukkiger dan ooit"

Zoals het liedje gaat, is Tina Turner gewoon het beste. Van een bescheiden begin opgroeien in Tennessee tot het navigeren door de hoogte- en dieptepunten van de showbusiness - inclusief ontsnappen aan haar beledigende ex-man, Ike Turner - de achtvoudig Grammy-winnaar verblijft nu stilletjes in Europa met haar oude liefde Erwin Bach. Hier geeft ze een zeldzaam interview om na te denken over haar epische carrière en haar meest gekoesterde momenten uit de recente heruitgave van haar boek, Dat is mijn leven. "Nadenken over de foto's van dit boek is als het kijken naar een film over mijn leven", zegt ze. "De foto's, en sommige maken me erg emotioneel, brengen alle herinneringen en gevoelens van het moment terug, zodat het verleden en het heden één worden."

Ik ben de laatste die naar mijn benen vraagt! Toen ik opgroeide, vond ik ze altijd te lang en te mager. Ik voelde me een onhandige pony, dus ik wilde ze nooit laten zien. Toen ik op het podium korte rokjes droeg, was dat om een ​​praktische reden - ze gaven me de vrijheid om te bewegen, en ik hou echt van bewegen. Wat vind ik het leukst aan mijn benen? Ze dansten me over duizenden podia en begeleidden me door het gangpad toen ik met Erwin Bach trouwde [in 2013].

Ik had een ritueel voor elke show. Ik heb mijn eigen make-up aangebracht en afgemaakt met knalrode lippenstift. Toen deed ik mijn pruik op (die ik altijd zelf stylede), trok mijn mooie kostuum aan en werd Tina. Het was een totale transformatie.

De meest begaafde ontwerpers kunnen zien wie je van binnen bent en wie je op het podium wilt zijn, en ze drukken die visie uit in hun creaties. Bob Mackie deed dat zo mooi toen hij kostuums ontwierp voor mijn soloshow nadat ik Ike [Turner, haar eerste echtgenoot, in 1976] verliet. Een van mijn jurken had vleugels, dus ik zag eruit alsof ik op het punt stond te vliegen en te stijgen - en dat was precies hoe ik me voelde toen ik voor het eerst alleen was. Ik hield ook van [couturier Azzedine] Alaïa. Hij was een dierbare man en een dierbare vriend. Over stijl hoefde hij niets te zeggen: hij was stijl. De tweede keer dat ik een van zijn jurken aantrok, voelde ik me erg Frans, en dat is maar goed ook.

Ik neem alle eer. Toen ik een jong meisje was in Nutbush, Tennessee, las ik elk modetijdschrift dat ik te pakken kon krijgen. Mode en tijdschriften alsof het mijn opleiding was, mijn venster op een grotere, mooiere wereld. Toen ik naar New York, Londen en andere steden reisde, bestudeerde ik hoe mensen zich kleedden en ontwikkelde ik mijn eigen gevoel voor stijl. Ik heb favoriete ontwerpers - zoals Giorgio Armani, die mijn trouwjurk deed [toen ze met Bach trouwde] - maar ik wist altijd wat het beste werkte voor mijn lichaam, met mijn korte torso en lange benen. Ik heb misschien een paar fouten gemaakt in de jaren '80, maar iedereen deed dat ook!

Als je van je werk houdt, en dat heb ik altijd gedaan, dan vervult het je met energie en kracht. Optreden was voor mij als ademen - het was de zuurstof die me op de been hield. Toen er geen liefde in mijn leven was, was mijn publiek er altijd voor mij, en ik koester nog steeds onze relatie.

Mag ik eerlijk zijn? Echt eerlijk? Ik ben 80 en ik begon te werken toen ik heel jong was en nam zelden een pauze. Met pensioen gaan (als je het schrijven van drie boeken, het werken aan een musical en het uitbrengen van een nieuwe single 'pensioen' kunt noemen) is een kostbaar geschenk. Ik ben gelukkiger dan ooit, tijd doorbrengen met mijn man, in mijn tuin werken en zelfs niets doen. En mijn fans zijn nog steeds bij me, dus ik ben dubbel gezegend.

Ambitie is een droom hebben en jezelf inzetten om die droom waar te maken, hoeveel obstakels je ook in de weg staan. Dus ja, ik ben altijd ambitieus geweest omdat ik geloofde dat ik mijn stoutste dromen kon waarmaken - en dat deed ik!

Tina Turner: Dat is mijn leven(Rizzoli New York) is nu uit.

Voor meer van dit soort verhalen, pak het novembernummer van In stijl, beschikbaar in kiosken, op Amazon en voor digitale download okt. 23e.