Naarmate de Pride-maand van start gaat, zullen we veel discussies zien over inclusiviteit en kleermakerszelfexpressie. Maar zelfs in deze zogenaamd gastvrije gesprekken, zal te veel mode doen wat het altijd doet: focussen op dunne, conventioneel aantrekkelijke, cis-gender blanke mensen.
Het vinden van trendy kleding voor dikke lichamen is een uitdaging, hoewel de gemiddelde vrouw in de Verenigde Staten maat 16/18 draagt en de plus-size markt een gerapporteerde $ 480 miljard opleverde in 2019. Nergens is dit duidelijker dan in het gebrek aan maat-inclusiviteit op een genderneutrale manier. Naarmate deze vorm van expressie steeds populairder wordt, zullen merken zoals: Telfar, Norma Kamali, Apparatuur, en Wildfang hebben genderneutrale stukken uitgebracht. En hoewel sommige worden aangeboden tot maat XXL, is de overgrote meerderheid van genderneutrale mode gemaakt (en op de markt gebracht als) voor dunne lichamen.
Naast mijn ergernis over weer een andere "trend" we mogen niet meedoen omdat we dik zijn
, vraag ik me ook af hoe niet-binaire of mannelijk presenterende mensen met een dik lichaam zich voelen en hoe ze manieren vinden om hun gender via hun kleding uit te drukken."Ik heb complexe gendergevoelens", vertelt Australische muzikant Kira Puru, die zich identificeert als niet-binair. "Soms word ik 's ochtends wakker om me klaar te maken en een jurk op te halen, en het is als, 'Nee, niet vandaag.'" Puru's toon over hoe ze kiest aankleden lijkt misschien luchtig, maar kleding kan een bevestiging zijn van de niet-binaire ervaring, die belangrijker is dan ze laat merken eerst. Puru, die Māori is, begon pas onlangs in het openbaar te praten over non-binair zijn, maar haar op het podium en buiten het podium uiterlijk is tegen maatschappelijke gendernormen ingegaan sinds ze in 2013 begon met het uitbrengen van haar verslavende electropop-deuntjes.
GERELATEERD: Rock Star Fashion is terug - net op tijd voor zomerconcerten
Ellen Kempner, van de Boston-band Palehound, erkent deze uitdagingen als een niet-binaire artiest met een groter formaat. "Het is moeilijk voor mij om inspiratie voor mezelf te vinden als ik gewoon geen toegang heb tot de meeste kleding die mensen doen", zegt ze, wijzend op collega-rocker de voormalige Alabama Shakes-zangeres Brittany Howard als iemand die erin is geslaagd de beperkte blik van de markt te overstijgen. "Ze is zo stijlvol en ook androgyn, wat zeldzaam is voor mensen met een maatje meer omdat ons lichaam zo gefeminiseerd is, omdat we grote tieten en heupen hebben. Om iemand met een soortgelijk lichaam als het mijne deze zieke, krachtige, androgyne blik te zien trekken, "voegt Kempner eraan toe. "Ze geeft me zoveel hoop."
Om zo'n look te krijgen, worden dikke androgyne of gender-niet-conforme mensen gedwongen creatief te worden. "Ik ben eerlijk gezegd meestal in de mannenafdeling", diversiteits- en inclusieconsulent en plus-size fashion influencer Jazzmyne Jay zegt. Evenzo zegt Puru dat ze haar eigen modeontwerper moest worden. "Ik ben heel goed geworden in het aanpassen van kleding en het in stukken snijden en aanpassen aan mijn lichaam." Waarom we in dit stadium nog steeds onze kleding moeten maken, is een mysterie dat alleen mode zelf kan oplossen. Ik heb echter een paar werkende theorieën over waarom we geen bredere selectie van genderneutrale kleding voor dikke lichamen zien (hint: het is vetfobie. Het is altijd vetfobie).
GERELATEERD: Waarom mogen dikke mensen niet trendy zijn?
Zoveel plus-size mode lijkt hyperperformante vrouwelijkheid te zijn; de uitbundige bloemenprints, curve-hugging bodycons en altijd aanwezige peplums die de aandacht vestigen op de taille. Voor vrouwen van een bepaalde grootte dient dit vaak als een beschermend schild, aangezien sommigen de vrouwelijkheid wordt ontzegd, een gevoel dat wordt weerspiegeld in auteur en professor Roxanne Gay's memoires uit 2017, Honger: "We hebben zulke enge ideeën over vrouwelijkheid", schrijft Gay. "Als je erg lang en breed bent... je presenteert je maar al te vaak als 'geen vrouw'." Ondertussen is het alomtegenwoordige stereotype dat dikke mensen zijn inherent lui maakt meer loszittende, genderneutrale silhouetten bijna verboden (ik moet denken aan het beruchte citaat van Karl Lagerfeld: "sweatpants are a sign of nederlaag. Je verloor de controle over je leven, dus kocht je een joggingbroek").
Natuurlijk, aan de andere kant van het spectrum, worden zogenaamde "bochtige" dikke lichamen gezien als inherent vrouwelijk, en mode lijkt het moeilijk te hebben om ze als meer dan dat te zien. Dikke mensen pasten keurig in een hokje, kregen de kans om te verkennen ontzegd - niet alleen vanwege gebrek aan beschikbaarheid, maar ook vanwege angst voor spot. Het komt dus vaak voor dat dikke mensen zich kleden voor de verwachtingen en het comfort van anderen in plaats van die van onszelf.
Voor Puru spelen die verwachtingen geen rol in haar geslacht of haar kledingkeuzes, "wat beschikbaar is [in de mode] werkt niet voor mij, het is niet opwindend. Het past niet bij mij. Ik denk dat dat erg in lijn is met de non-binaire ervaring, want gendered fashion werkt niet voor mij omdat ik geen ingekaderd geslacht heb."
Want dat is het punt: mensen houden niet op naar zelfexpressie omdat ze niet in maat 12 passen, maar dat is wat mode veronderstelt als het simpelweg niet een verscheidenheid aan stijlen in grote maten biedt. "[Expressie door mode] is het belangrijkste voor mij", zegt Jay. "Als je dat van me afpakt, ben ik NIET in orde." En haar Instagram-feed illustreert dat perfect. Van vrouwelijke rode jurken tot stereotiepe mannelijke streetwear, Jay's levendige, vreemde, vloeiende persoonlijkheid, zoals die van Puru, past niet in één hokje, en haar stijl is een noodzakelijk hulpmiddel om dat uit te drukken.
Voor anderen die met deze retailstrijd worden geconfronteerd, is de markt gelukkig niet helemaal onvruchtbaar; er is Big Bud Press, Universele standaard, Nordstrom x Wildfang's onlangs uitgebrachte samenwerking, Brits high street merk Asos' samenzwering, en een paar anderen. Jay modelleert een Ivy Park-outfit in de Instagram-post hierboven, die ze specifiek complimenteert voor zijn maatbereik. De naald beweegt, maar voor een industrie die er prat op gaat altijd vooruit te kijken, lijkt die naald vrij langzaam te bewegen.
Er is hier een groter gesprek over het gebrek aan interesse van mode in dikke lichamen, en een andere over hoe de samenleving opzettelijk niet-binaire en genderfluïde ervaringen verkeerd blijft begrijpen. Ik zal niet beweren te zijn de stem om tegen een van beide te spreken, maar hier is wat ik zal zeggen: je lichaam en hoe je ervoor kiest om te presenteren, is helemaal aan jou, en hoe dat er ook uitziet, het is geldig. Als merken nu niet aan tafel komen met interessante kleding die past? Dat is hun verlies.
Met aanvullende rapportage door Jael Goldfine.