Tory Burch Embrace Summit

Tory Burch zou moeten lopen.

Voor hoger kantoor. Ik meen het.

Op dinsdagochtend plaatsnemen in een orkeststoel in Alice Tully Hall in het Lincoln Center voor een daglange top georganiseerd door de Tory Burch Stichting, waarin een fascinerende reeks politici, activisten, atleten en iconen het onderwerp zouden behandelen van 'ambitie' kwam de gedachte op dat Burch misschien nog een andere carrière voor zich had dan mode en filantropie. Op het podium met de Amerikaanse Rep. Joe Kennedy III, een Democraat, en Kevin McCarthy, een Republikein, de leider van de meerderheid van het Huis, stelde hen heimelijk de eerste vraag die ze zichzelf vaak krijgt als ze wordt geïnterviewd.

'Vertel me wat je aan hebt,' zei Burch.

De congresleden giechelden positief. Voor de goede orde, Burch droeg een jurk met print. De mannen droegen pakken en stropdassen.

"Eigenlijk, wat ik wilde zeggen," vervolgde Burch, "is het mogelijk om een ​​​​moeder te zijn met een carrière?"

Het omdraaien van Kennedy en McCarthy zorgde zeker voor gelach bij een publiek van meer dan 900 mensen dat The Embrace bijwoonde Ambition Summit, maar de reacties van de politici – die beweren maatjes van de vloer te zijn – bleven even elliptisch en onbereikbaar zoals altijd. Ze spraken over hoe de dingen zouden moeten zijn, en hoe gefrustreerd ze zijn dat een gemeenschappelijke basis moeilijk te vinden is in de wereld van de politiek. McCarthy citeerde Winston Churchill (waarschijnlijk ten onrechte) die zei: "Je kunt er altijd op rekenen dat Amerikanen het goed doen nadat ze alle andere opties hebben uitgeput."

'Nou, we zijn er bijna,' schoot Burch terug. "Ik moet zeggen dat ik persoonlijk uitgeput ben en klaar ben om te slapen."

Ze wendde zich vervolgens tot de kwestie hoe vrouwen in de politiek worden gezien, daarbij verwijzend naar studies waaruit bleek dat mensen ambitieuze mannen en ambitieuze vrouwen anders zien. Ambitieuze mannen worden gezien als assertief en sterk. Ambitieuze vrouwen worden gezien als onverschillig en minder betrouwbaar. Burch vroeg of het voor vrouwen moeilijker zou zijn om gekozen te worden gezien deze vooringenomenheid. En McCarthy stapte er een beetje in. Hij erkende dat vrouwelijke kandidaten vaker worden aangevallen, maar beweerde dat het niet door mannen was, maar door vrouwen. Burch smeekte om te verschillen.

"Ik denk dat vrouwen zeker worden aangevallen door vrouwen, maar ik denk echt dat ze worden aangevallen door mannen," zei ze.

Vanaf dat moment verbeterde het gesprek en zowel Kennedy als McCarthy uitten hun frustratie over de vooroordelen waarmee vrouwen worden geconfronteerd. Burch pakte slim een ​​persoonlijke noot in en vertelde het publiek een persoonlijke terzijde. Ze had eerder vernomen dat de twee mannen graag samen naar de sportschool gaan. (McCarthy noemde zichzelf de voor naar Kennedy's na.)

'Jullie trainen samen,' zei Burch. “Dat betekent dat je het land bij elkaar kunt brengen. Dat is mijn hoop."

In gesprekken gedurende de dag kwamen bepaalde thema's keer op keer naar voren - gendervooroordelen die ingebakken zijn in de samenleving, de deugden van ambitie wanneer het doel is om op te heffen anderen versus zichzelf (een veelbesproken onderwerp), en hoe snel percepties zijn veranderd van gedrag dat ooit als sociaal acceptabel werd gezien, dat dat echt niet was, of niet is vandaag.

De journalist en documentairemaker Perri Peltz zei als je haar vijf jaar geleden had gevraagd of ze zich zorgen had gemaakt over het gedrag van haar mannelijke collega's: "Ik zou nee hebben gezegd. Voor mij was het gewoon een deel van het DNA. Het was genormaliseerd.”

Margaret Atwood, de auteur van Het verhaal van de dienstmaagd, sprak over dezelfde zorgen waarmee ze als jonge auteur werd geconfronteerd toen mensen zich afvroegen hoe ze erin slaagde om te schrijven terwijl ze het huishouden deed. "Als je een vrouwelijke schrijver wilt worden," zei ze, "ontwikkel dan een gezonde relatie met stofkonijntjes."

En op een van de grappigste momenten, de minutieus nauwkeurige Danica Roem, die de eerste openlijk transgendervrouw werd om een ​​staatswetgevende race te winnen toen ze in november werd gekozen in het Huis van Afgevaardigden van Virginia, reageerde op een kop in The New York Times bij een opiniekolom van Frank Bruni die haar alledaagse-over-identiteit-politieke prioriteiten als kandidaat aanvulde (“Danica Roem is echt, echt saai”) hiermee:

“Ik weet niet op welk moment een transgender, metalhead, yogini, stiefmoeder, journalist, vegetariër werd saai in de Amerikaanse cultuur,’ zei ze, voordat ze overging in saai commentaar over verkeerslichten en… gezondheidszorg. Hou van haar.

GERELATEERD: Danica Roem, de eerste openlijk transvrouw die is gekozen voor een staatswetgever, over haar historische politieke overwinning

Maar als je een perfect antwoord wilde op de onmiskenbaar seksistische vragen waarmee succesvolle ambitieuze vrouwen routinematig worden geconfronteerd, had je geen betere advocaat kunnen vinden dan skiracer Lindsey Vonn, die op 33-jarige leeftijd vaak wordt behandeld alsof: "Ik ben de oma op tournee."

Haar houding is deze:

"Het stoort me niet om de oudste te worden genoemd, want dat betekent dat ik het langer deed dan wie dan ook."