Als er één vakantietraditie is die ik nooit zal ontgroeien, dan is het gezellig samenzijn met een kop warme chocolademelk, een harige deken en een rij kerstromcoms. Er zijn natuurlijk de nietjes: De vakantie, Liefde eigenlijk, Toen Harry Sally ontmoette, die ik elk jaar in december met zoveel ijver en enthousiasme bekijk, dat je zou denken dat ik elke film nog niet tientallen keren heb gezien.
Een van de meest ondergewaardeerde titels van het genre is Toevalstreffer, met in de hoofdrollen Kate Beckinsale en John Cusack in al hun glorie uit het begin van de jaren 2000. Beckinsale speelt Sarah, een grillige Britse expat, en Cusack speelt Jonathan, een mopperende maar innemende New Yorker. De twee hebben een meet-cute in een bruisende Bloomingdale's vijf dagen voor Kerstmis wanneer ze allebei tegelijkertijd naar hetzelfde paar zwarte kasjmierhandschoenen grijpen. (Alleen al om deze reden zal ik trouwens voor altijd beweren dat) Toevalstreffer is ook een modefilm.)
Nadat hij op het laatste moment nog een shopper voor de handschoenen heeft afgeweerd, zegt Jonathan dat Sarah ze mag hebben. Als dank trakteert ze hem op een van die over-the-top bevroren warme chocolademelk van het iconische NYC-restaurant Serendipity 3. Terwijl ze daar is, deelt ze dat 'serendipiteit' een van haar favoriete woorden is, en gaat poëtisch over hoe alles voorbestemd is en het lot echt de drijvende kracht is achter, nou ja, alles.
Jonathan is sceptisch maar geslagen, dus hij stemt ermee in om mee te spelen wanneer Sarah hem onderwerpt aan een echt... waanzinnige parade van experimenten die bedoeld zijn om het lot te testen en te bepalen of ze voorbestemd zijn samen. Ze gaan aanvankelijk uit elkaar, maar realiseren zich dat ze allebei items in het restaurant hebben achtergelaten. En wat weet je? Ze lopen elkaar nog eens tegen het lijf. Zien? Lot!
Jonathan wil graag de avond gaande houden en stelt voor dat ze iets gaan doen. "Wat wil je doen?" vraagt Sara. "Het kan me niet schelen", reageert hij, wat een beetje schokkerig klinkt, maar in de film is het eigenlijk een beetje romantisch.
Snijd door naar Central Park, waar de door sterren gekruiste geliefden aan het schaatsen zijn en elkaar vragen over persoonlijke feiten. Het sneeuwt. De skyline van de stad is verlicht op de achtergrond. Het is een perfect mooie scène. Maar er is maar één element dat ik nooit helemaal kan schudden elke keer dat ik ernaar kijk: Is Sarah niet? bevriezen?
Krediet: Serendipiteit/Facebook
Om de een of andere reden doet ze de jongensachtig chique oversized jas die ze eerder op de avond droeg, weg en stapt ze het ijs op in een beslist heel koud uitziend ensemble: een mini-minirok met transparante panty, een lichtgewicht veelkleurig vest en een dunne rode sjaal. Bij nader onderzoek bleek ze doet heb een blauwe tanktop onder het vest - dus technisch gezien draagt ze lagen - maar toch. Hoewel deze look behoorlijk stijlvol is en ik hem vandaag inderdaad zou dragen, heeft de onpraktischheid me altijd gefrustreerd.
Laten we het hier eens over hebben: waarom doet Sarah de perfect geschikte jas uit die ze droeg, vooral tijdens het schaatsen? Het is duidelijk koud genoeg om te sneeuwen, dus het moet minstens 30 graden zijn? Waarom doet Jonathan - die duidelijk wanhopig verliefd is op deze vrouw die hij net heeft ontmoet - nooit het vriendelijke ding en biedt haar zijn jas? En waarom draagt ze haar nieuwe kasjmierhandschoenen niet om warm te blijven, als je bedenkt hoe hard ze ervoor heeft gevochten? Zo veel vragen.
GERELATEERD: Sandra Bullock's grijze trui van terwijl je sliep is het beste deel van die film
Je kunt je voorstellen hoeveel mijn verwarring groter wordt als Sarah achterover op het ijs valt en zichzelf een behoorlijk vervelende snee in haar arm geeft. Had je maar je jas gedragen, Sarah! Maar als ze dan had niet een duik op het ijs had genomen, zou Jonathan niet de kans hebben gehad om met een stift een sterrenbeeld op haar onderarm te tekenen (het is een heel ding). En dan zou Sarah niet voor hem gevallen zijn. En dan hadden ze niet veel van een film gehad. En dan, nou, je kunt zien waar dit naartoe gaat.
Hoewel Sarah's schaatslook totaal onzinnig is, past het bij haar even onzinnige karakter. We hebben het over een persoon die vertrouwt op het lot / het lot / de kosmos om vrijwel al haar levenskeuzes te maken. Ze voelt zich aangetrokken tot het idee om alles aan het toeval over te laten, dus haar garderobe gaat natuurlijk meer over creëren ~vibes~ dan gaat het om het dienen van elk soort functioneel doel (zoals bijvoorbeeld warm blijven onder het vriespunt) temperaturen).
In een poging het lot te definiëren, zegt ze tegen Jonathan: "Het is geen exacte wetenschap, het is een gevoel." Misschien dacht ze ook zo over kleding.
Soms blijven outfits uit films en tv-programma's in onze gedachten lang nadat we zijn gestopt met kijken. Een scène gemaakt viert specifieke looks op het scherm en onderzoekt waarom ze (nog steeds) de moeite waard zijn om geobsedeerd door te raken.