Drew Barrymore Augustus Cover

Drew Barrymore neemt haar legende overal mee naartoe. Maar het is er een die ze met gratie draagt. Gezien haar beruchte Hollywood-jeugd had Barrymore, met nog een paar stappen in de verkeerde richting, een ander waarschuwend verhaal kunnen worden. Maar dat deed ze niet, in plaats daarvan groeide ze op en creëerde ze niet alleen haar eigen werk - van voor de camera naar erachter - maar haar eigen wereld. Dat gezegd hebbende, Barrymore is niet insulair, verwijderd of te voorzichtig. als jij volg haar op Instagram, zul je je vrolijke video's herinneren van haar die de metro van New York City verliet en de maandag prees, van alle dingen. Het beroemde optimisme van Barrymore blijft onverminderd (er zou inmiddels een madeliefje naar haar vernoemd moeten zijn), maar tegenwoordig is het gebaseerd op een veel rijker pragmatisme. op 45, Barrymore is de moeder van twee dochters, Olive, 7, en Frankie, 6. Ze runt zes bedrijven: Flower Films, Beauty, Home, Eyewear, Kids en Hair. Hoewel ze een zorgeloos imago heeft, is ze een zelfverzekerde en detailgerichte beslisser

LAURA BRUIN: Drew, wat ik slecht aan je vind, is dat je altijd jezelf bent geweest: nieuwsgierig, empathisch en positief. Maar wat betekent "badass" voor jou?

DREW BARRYMORE: Ik weet niet echt wat het betekent om een ​​badass te zijn - en daar ben ik OK mee. We leven in een tijdperk waarin mensen meer dan één ding willen zijn. Als je jezelf toepast en hard werkt, komt de badassery om de hoek kijken. Ik hou er ook van om het woord 'badass' in een vrolijke context te zien, zoals op deze omslag met een glimlach, een vredesteken en een shirt met de tekst 'Goed nieuws'. Dat geeft me het gevoel dat ik op de goede weg ben. Er is een citaat dat ik geweldig vind dat Nancy Juvonen - mijn zakenpartner van 25 jaar en de liefde van mijn leven, behalve mijn dochters - me leerde: "Onzekerheid is luid; vertrouwen is stil.”

DB: Zeg ook niet alleen dat je iets bent - wees iets. Luister, wees stil en doe je ding. Toen we aan het maken waren Charlie's Angels [2000], op de een of andere manier begonnen er geruchten dat het slecht zou worden. Nancy zei iets wat ik nooit zal vergeten: "Als we ons werk goed doen, dan zullen we dat ook maken." Je kunt niet worden gevoed door negativiteit. Daarom voelt voor mij wat er nu in de wereld gebeurt niet negatief aan; het voelt achterhaald. Mensen zullen verschillende meningen hebben over hoe verder te gaan, en op basis van de geschiedenis is er niets waar iedereen in de wereld het over eens zal zijn. Maar het lijkt erop dat er op dit moment een collectief bewustzijn is - een Amerikaans en wereldwijd ontwaken. En ik ben student. Ik zal leren tot het einde der tijden.

POND: Je bent echt niet zelfbewust over de manier waarop je jezelf projecteert op sociale media. In plaats van op een foto te poseren, zit je in de metro en zeg je: "Godzijdank is het maandag."

DB: Ja! Maandagen zijn zo belabberd. Maar voor mij is het niet het begin van een lange week of dit gigantische ding dat blauw en verschrikkelijk is. Ik ben het hele weekend aan het etteren, mezelf aan het schuimen. Iedereen is maandag weer aan het werk. Maak het af, zoon!

DB: Ja. Social media geeft iedereen een platform, maar toen ik in Hollywood opgroeide, had ik een hekel aan zeepkisten. Dus eerst dacht ik: "Ik wil op die manier geen berichten geven, en ik weet niet zeker of ik veel wil posten, periode." Er waren geen sociale media toen ik jonger was, maar alles was heel veel over mij. Dat was een geweldig oefenterrein - het was niet per se mijn keuze, maar het was het beste om er niet over te schoppen en te schreeuwen. Ik had een baan waar het een eerlijk spel was voor mijn gedrag om de krantenkoppen te halen, en ik had nooit bitterheid of een chip op mijn schouder over de manier waarop mijn leven verliep. Ik ging het huis uit toen ik 14 was, en toen was er een periode van 20 jaar waarin ik heel stil was. Ik ging weg, kreeg mijn leven op orde, zorgde voor mezelf. En ik moet geniet van de jaren '90, wat erg leuk was. Er zat een lekker midden in de sandwich die heerlijk was en helemaal onbenut was. Je wist niet alles van iedereen - daar was de technologie niet voor. Dan kom je in de jaren 2000 met Y2K en wordt alles botachtig. Wie had gedacht dat iemand iets zou creëren dat letterlijk in ieders hand ligt? Ik bedoel, dat stond niet in het boek van George Orwell [1984], maar het had net zo goed kunnen zijn.

POND: Het is zo veel om te navigeren. Maar vertel me eens, wat heeft je de meeste trots in je leven gegeven?

DB: Natuurlijk ben ik het meest trots op mijn twee dochters. Niets in mijn levensreis was als, "Het gaat gebeuren voor jou." En het hebben van kinderen was niet iets wat ik verkeerd wilde doen. Dus ik heb lang gewacht.

DB: Ik ben er trots op een beetje ondeugend, een beetje onvolmaakt, een beetje bang, een beetje mens te zijn. Ik denk nog steeds dat komedie zo'n tegengif is voor de slechte dingen in het leven. Als dingen zo belangrijk zijn en zo hoog op het spel staan, zoals deze keer in de wereld, vraag je je af hoe je je stem kunt vinden. Ik schrijf en spreek alsof niemand leest of luistert. Dat betekent niet dat het me niet kan schelen wat mensen denken; Ik ben een menselijke welkomstmat. Iemand van streek maken is het laatste wat ik zou willen doen, maar we zouden allemaal aardiger voor onszelf moeten zijn. Nederigheid en perspectief zijn essentieel. Ik heb een aantal interessante voorbeelden gekregen van wat precies? niet om op te groeien, maar ik had het geluk om mensen te volgen die precies wisten wat tot doen. Dus ook al schaam ik me als ik crash en verbrand of de weg kwijtraak, ik kom er altijd weer op.

DB: Ik kijk niet naar het nieuws waar ze bij zijn, omdat ik me zorgen maak over de beelden. Maar ik geloof ook niet in het opvoeden van hen in een of andere bubbel. We liepen allemaal mee in de Women's March. Ik sprak met een geweldige onderwijzeres, Britt Hawthorne, en ze zei dat als je met je kinderen over George Floyd praat, praat dan over hoe dit de wereld heeft beïnvloed. Het is niet om dingen op een onrealistische manier op te fleuren, maar om je te concentreren op de uitkomst van iets.

POND: Ze zijn jong, maar denk je dat ze deze wereldwijde stemming voelen? Stellen ze veel vragen?

DB: Frankie was al van school toen het gebeurde, maar Olives school legt altijd alles op tafel zonder het eerst aan de ouders te vertellen. Dus als je worstelt met hoe je met je kinderen over iets moet praten, komen ze binnen en zeggen: "We hebben net alles verteld." Ze weten het heel goed, en we lezen veel boeken en discussiëren erover. Olives leraar zei: 'Als je aan tafel zit, moet je erover praten.' Maar Ik ben een alleenstaande moeder - we eten rond het kleine kookeiland, meestal kijken we naar een tekenfilm en kletsen. Ik had zoiets van: "Oh mijn god, als je gaat zitten voor een familiediner?" Ik en Norman Rockwell. [lacht]

POND: In 1958. Als je de ovenschotel serveert! Laten we het nu hebben over uw nieuwe talkshow, die een segment heeft dat 'Drew's News' heet. Het is zo'n geweldige naam. Onderschat nooit de kracht van een rijm.

DB: Het blijkt dat mijn naam woordspelingen is met veel dingen. We hebben "Drew Got Mail" omdat ik dol ben op postzegels. We willen Groupon bellen en kijken of ze "Drewpon" zullen doen. Je zou 'dharmony' kunnen zeggen in plaats van eharmony. Het is eindeloos! Ik ben zo'n nieuws- en popcultuurjunkie, maar soms worden dingen gewoon heel negatief overgebracht. Er is een manier om naar het leven te kijken die bewust en actueel is, maar ook divers.

DB: Iemand vroeg me een paar jaar geleden om een ​​show te doen, maar het lukte niet. Het kwam het afgelopen jaar weer naar voren, en deze kans leek gewoon goed. Zachte televisie is erg belangrijk voor mij - shows met een levensbevestigende benadering, zoals Carol Burnett of meneer Rogers, die speels en optimistisch zijn, maar nog steeds vol waardigheid en respect.

DB: We zijn van plan om met het nieuws te beginnen. Ik wilde door deuren binnenkomen, want dat voelde heel erg De buurt van meneer Rogers. We besloten om de deuren naar buiten te laten openen - dat is [de energie] die we willen overbrengen.

POND: Het is duidelijk dat we niet zeker weten wanneer het leven weer normaal zal worden gezien COVID-19, maar wat is het productietijdsbestek? En wie zou je willen laten zien?

DB: Ja, het wordt teruggedrongen en we nemen onze tijd om plannen A, B en C te bedenken. Er zijn twee heren die als bewakers in het CBS-gebouw werken en ik praat de hele tijd met ze. Ik zal ze zeker vragen om naar de show te komen. Steven Spielberg, omdat hij zo belangrijk voor me is. Als je nadenkt over een geleefd leven, overstijgt hij alles wat Hollywood betreft. Hij heeft ongelooflijke dingen in de wereld gezet en is trouw aan zichzelf. Ik zou ook graag met Stephen King willen praten. Zijn verhalen hebben een totaal andere toon en ik bewonder mensen die bereik hebben. Jennifer Aniston, omdat, oh mijn god, ik hou van haar! En ik zou ook graag Britt Hawthorne en [Black Lives Matter mede-oprichter] Opal [Tometi] willen hebben, evenals chef-koks en ontwerpers en mensen die bij de U.S. Postal Service werken. Ik hou van human-interestverhalen die prachtige en grappige dingen belichten die mensen in de wereld doen. Het hoeft niet allemaal "optimistisch, positief" te zijn! Gewoon dingen die in de wereld functioneren.

DB: Er is een beroemd citaat [meestal toegeschreven aan Abraham Lincoln] dat ik vaak heb overwogen om in een neonreclame te veranderen of mezelf te tatoeëren: "Als ik goed doe, voel ik me goed. Als ik het slecht doe, voel ik me slecht. Dat is mijn religie." Daar geloof ik zo in.

DB: Ik eet echt schoon en gezond, en ik doe minstens vier dagen per week een uur Pilates. Ik moet zo hard werken om niet zo groot te zijn als een bus. En het is oké. Dat is gewoon mijn reis. Dat is mijn karma. Ik weet het niet, misschien was ik dun en gemeen in een vorig leven. Afgezien daarvan voelde ik me tussen thuisonderwijs en werken in het begin erg overweldigd - en ik haat het om me overweldigd te voelen. Het was raar om een ​​moeder en een leraar en een provider en een vriend te zijn. Ik voelde me een tijdje verdrietig dat ik alles was wat ik mijn kinderen kon bieden. Toen realiseerde ik me dat ik eronder vandaan moest zien te komen. Ik heb zoveel empathie en geduld voor iedereen behalve mezelf, het is ziek. [lacht]

DB: In deze tijden kun je gewoon een slecht gevoel over jezelf krijgen. Ik begon aan mezelf te twijfelen en sloeg mezelf in elkaar. Toen dacht ik: "Dit is tijdelijk." Dat vertel ik mijn kinderen ook. Het is niet normaal; het is het nieuwe normaal. Het is een leercurve en hopelijk gebeurt dit allemaal met een reden. Timing is alles - en dit is geen tijd om te verdwalen; het is een tijd om gevonden te worden.

Voor meer van dit soort verhalen, pak het augustusnummer van In stijl, beschikbaar in kiosken, op Amazon en voor digitale download 17 juli.