Wat Aretha Franklin me leerde over respect

Een van de grootste nummers van Aretha Franklin's vruchtbare jaarcarrière is 'Respect'. Het vrolijke, hoorngedreven deuntje was aanvankelijk uitgevoerd door R&B heavy-hitter Otis Redding in 1965, maar het was Aretha's interpretatie uit 1967 die het een raken. Ze was toen 24 en getrouwd met Ted White, een beledigend personage met wie ze op 19-jarige leeftijd tegen de wil van haar vader was getrouwd. Ze kregen samen één kind, een zoon genaamd Theodore.

Als haar leven thuis zo hels was als... Tijd beschreven in zijn 1968 omslagverhaal White heeft haar blijkbaar 'in het openbaar opgeschud in Atlanta's Regency Hyatt House Hotel' in de late jaren '60, bijvoorbeeld - haar bereidheid om een ​​nummer als 'Respect' op te nemen is heel logisch. Ze leefde tenslotte in een wereld waar ze het moest eisen.

Aretha's versie van "Respect" werd uitgebracht in het midden van de vrouwenbevrijdingsbeweging van de jaren '60, die in de zomer van 1967 begon na een vrouwenmanifest werd gedeeld op een nationale conferentie.

Alles wat ik wil dat je voor me doet

Geef het aan mij als je thuiskomt

Ja schat

Zweep het voor mij (respect, een klein beetje)

Als je thuiskomt, nu (een klein beetje)

RESPECT

Ontdek wat het voor mij betekent

Het was de perfecte soundtrack voor die tijd. Franklin verkocht meer dan een miljoen platen, "Respect" bracht 12 weken door in de Billboard Hot 100 (2 weken als nummer 1), en ze ging op tournee door Europa. Het was een sensatie.

De eerste keer dat ik 'Respect' hoorde, was ik bij mijn familie. Mijn oudtante had een enorme muziekcollectie en ze pronkte er graag mee. Aretha’s stem galmde uit de speakers in de woonkamer terwijl mijn neven en ik wilde, kinderachtige dansjes deden (niet in de buurt van tante Mae’s fijne porselein natuurlijk). Ik zat amper op de lagere school en begreep niet hoe baanbrekend het nummer was (het won twee Grammy's en was ook een volkslied voor de Civil Rights Movement) — alles wat ik wist was dat ik het leuk vond hoe het klonk. Ik wist niet dat het me indoctrineerde met een boodschap: sta pal en eis wat je verdient.

Die boodschap is me mijn hele volwassen leven bijgebleven, vooral als het om mijn carrière gaat. Mijn eerste stage was bij een bekende directeur van de muziekindustrie in New York City, iets waarvan mensen waarschijnlijk verwachtten dat ik me gelukkig zou voelen. Het was een catastrofe: ik werd maandenlang niet betaald, ik was neerbuigend en er werd van me verwacht dat ik elk uur dat ik wakker was zou opofferen voor een bedrijf dat niet om mijn welzijn gaf. Ik voelde en zag er meestal vreselijk uit, uitgeput van de hele nacht door op het werk.

Op een gegeven moment had ik er genoeg van.

Toen ik de angstaanjagende keuze maakte om te stoppen, speelde ik de tekst van "Respect" in mijn hoofd. Wat ooit een aanstekelijk deuntje was, was onderdeel geworden van mijn volwassen ideologie. Het was de manier waarop ik mijn leven wilde leiden en eisen dat mensen me behandelen. Ik weet dat veel zwarte vrouwen kunnen vertellen.

Er zijn andere Aretha-nummers die me op een veel specifieker, persoonlijk niveau aanspreken. Op het eerste gezicht lijken de teksten van 'Spirit In The Dark' uit de jaren 70 relatief licht - in de kern is het een lied over dansen en bewegen.

(Beweging)
Met de geest
(Met de geest)
Ga in beweging
(Beweging)
Beweeg met de geest
(Met de geest)

Maar op het moment van de release van het nummer, Aretha was nog aan het bijkomen van de moord op haar vriend, Martin Luther King Jr. (ze zong op zijn begrafenis in 1968). Ze had ook onlangs White verlaten en was zwanger van haar vierde kind. Aretha was jong, maar had al een heel leven lang trauma meegemaakt.

In de Tijd verhaal, zei ze: "Ik ben misschien pas 26, maar ik ben een oude vrouw in vermomming - 26 gaan op 65. Proberen op te groeien doet pijn, weet je. Je maakt fouten. Je probeert ervan te leren, en als je dat niet doet, doet het nog meer pijn. En ik ben gekwetst - erg gekwetst."

Ik kan me inleven.

Ik heb dit jaar een pijnlijke relatie beëindigd en ben negen maanden zwanger van mijn eerste kind. Amper een maand na mijn zwangerschap ging mijn voormalige partner vreemd en vertelde me toen dat hij 'alleen moest zijn'. Binnen de kortste keren had hij een andere relatie. Het gebrek aan steun van iemand die ik dacht te vertrouwen was verwoestend. Hij kwam nooit naar de doktersafspraken, bood nooit emotionele hulp, en vorige week vertelde hij me dat hij niets voor ons kind heeft gekregen omdat hij 'geen geld heeft verdiend'.

Het was het ergste dieptepunt van mijn leven. Ik moest in het reine komen met het feit dat mijn relatie op de klippen gelopen was. Ik twijfelde aan mijn bestaan ​​en mijn vermogen om te overleven.

Iets over de "Spirit In The Dark" hielp me beseffen dat ik het kon.

Het lied gaf me het gevoel dat ik niet stoïcijns hoefde te zijn. Ik kon mijn pijn erkennen en openlijk praten over hoe intimiteit met iemand die niet van me hield, me bijna het meest had geruïneerd. Ik zou kunnen blijven bewegen en erop vertrouwen dat de geest me zal blijven leiden. Zoals Aretha zei:

Een roos is nog steeds een roos

Schatje, je bent nog steeds een bloem

Hij kan je verlaten en je dan meenemen

Maak je en breek je dan

Schat, jij hebt de macht (wat ik ben is wat ik ben)

In de jaren '90 leek het alsof Aretha alles had. Zij was ingewijd in de Rock and Roll Hall of Fame (de eerste vrouw die werd opgenomen), was vrij van haar laatste huwelijk en had een Grammy Lifetime Achievement Award ontvangen. Naar mijn mening had ze de pijn van haar jeugd overstegen. In 1998 werkte ze samen met een jonge R&B-sterretje, Lauryn Hill, om nog een inspirerende, smaakvolle jam te maken: "A Rose Is Still a Rose."

Het nummer gaat over een vrouw die moeilijke tijden heeft doorgemaakt, maar begrijpt dat ze de volledige controle heeft. Het herinnert je eraan dat geluk altijd binnen handbereik is, je moet gewoon loslaten wat je tegenhoudt. De gebruikelijke songformule van Franklin is een analyse van een romantische relatiedynamiek, maar net als 'Respect' kan het onderwerp worden toegepast op alles wat onderdrukkend is.

"A Rose Is Still A Rose" is het meest een afspiegeling van waar ik nu ben - gelukkig en klaar om mijn ervaringen door te geven aan andere mensen die baat kunnen hebben bij luisteren. Ik ben inderdaad nog steeds een bloem die de macht heeft. Ik ben nog steeds hetzelfde jeugdige lichtbaken dat danste in de woonkamer van mijn tante, voordat het leven me zijn vele facetten had laten zien. Dit wil ik mijn dochter meegeven. Ik wil dat ze de magie en gewichtloosheid van eigenliefde voelt. Natuurlijk wil ik dat ze het respect krijgt dat ze verdient, maar bovenal wil ik dat ze weet hoe een gezonde relatie met jezelf en anderen eruitziet. Aretha Franklin gaf dat perspectief aan mijn tante, mijn tante gaf het aan mij, en binnen een paar dagen, niet lang nadat we de Queen of Soul verloren, zal ik het mijn meisje geven.