Tarana Burke over de toekomst van MeToo en het vinden van humor in genezing

Ik ontmoette Tarana Burke voor het eerst in oktober 2018 op een In stijl diner in Los Angeles. We hadden elkaar eerder dat jaar overlappen bij de Golden Globe Awards, waar zij en collega-activisten hun krachten bundelden met prominente actrices om de lancering van Time's Up te vertegenwoordigen. Burke opgericht #MeToo in 2006, maar kwam pas echt in het publieke bewustzijn in 2017, toen de eerste seksuele aanval beschuldigingen tegen Harvey Weinstein opgedoken en de beweging kreeg online momentum en werd een virale hashtag.

Een geboren activist, de Bronx, N.Y., geboren en zelf een overlevende van seksueel misbruik, begon het tromgeroffel van vrouwen die zich uitspraken, ondersteund werden, mensen vonden om te luisteren en, natuurlijk, actie ondernemen.

En ze is niet gestopt. Terwijl de intensiteit van 2017 is afgekoeld tot een werkbaarder klimaat, is Burke standvastig gebleven in haar visie. Ze richt zich op het creëren van een online netwerk waar overlevenden toegang toe hebben om hulp op lokaal niveau te vinden.

Dat gezegd hebbende, ze is niet altijd #MeToo. Ze kan het niet zijn. Nadat Burke onze In stijl diner die avond in oktober, rende ik naar haar toe en zei: "Heb je een glas wijn nodig?" Ze antwoordde met een prompt ja, een lach en een grootse onthulling dat, hoewel ze een pionier is, ze ook een vrouw is. Iemand die de cultuur in perspectief houdt en houdt van een grap, een whisky en een goed paar Fendi-laarzen. Lang moge ze regeren.

LAURA BRUIN: We kennen de oorsprong van de #MeToo-beweging, maar ik ben benieuwd hoe deze van dag tot dag verloopt.

TARANA BURKE: Ik heb dus nooit een organisatie willen hebben. Ik heb mijn hele leven bij organisaties gewerkt en ik wilde erachter komen hoe ik het werk moest doen en niet in de administratie ervan hoefde te komen. In 2018 waren we dagelijks bezig met verschillende soorten media, rondreizen, toespraken houden. Ik zou contact opnemen met een groep vrouwen die andere nationale organisaties runnen - Aijen Poo van de National Domestic Workers Alliance, Fatima Goss Graves van het National Women's Law Center, en [medeoprichter van Alianza Nacional de Campesinas] Mónica Ramírez, die mijn favoriet. We waren altijd aan het strategiseren over wat de toekomst biedt en hoe we verder gaan. Maar na de hoorzittingen van Brett Kavanaugh [nominatie voor het Hooggerechtshof], kreeg ik het gevoel dat ik meer structuur nodig had.

POND: Ga verder.

TB: Dus begon ik de #MeToo International-organisatie in november 2018. En we werkten ook samen met het wereldwijde reclamebureau FCB [Foote, Cone & Belding], dat ons hielp een tool te bouwen die deze zomer wordt gelanceerd en die dient als een soort digitaal platform voor overlevenden. En voor mensen die hen willen helpen.

POND: Want vroeger waren er niet veel opties.

TB: Voorheen, als je op internet ging op zoek naar hulp als slachtoffer van aanranding, zou het je naar één website sturen, namelijk RAINN's [Rape, Abuse & Incest National Network]. Ze zijn een geweldige organisatie en doen dit al heel lang, grotendeels zonder leeftijdsgenoten, en ze runnen de National Sexual Assault Hotline. Maar als overlevende heb ik een ander soort informatie nodig - toegankelijker, persoonlijker. Ik als overlever en jij als overlever hebben verschillende ervaringen over wat dat betekent. Ik beschrijf ons werk altijd als heling en actie. Er is een helende kant aan de website, en dan aan de actiekant is deze tool waarmee je kunt inbrengen uw postcode en ontdek alle manieren waarop mensen werken om een ​​einde te maken aan seksueel geweld in uw buurt. Je kunt vrijwilligerswerk doen, doneren, bidden, op alle manieren waarop je daar deel van wilt uitmaken.

VIDEO: #MeToo-oprichter Tarana Burke over het sterk houden van de beweging

POND: Hoe werkt het?

TB: Deze tool maakt het echt toegankelijk. Wil je een omstander-interventie training doen? Je kunt naar dit lokale verkrachtingscentrum gaan. Wil je vrijwilligerswerk doen om mensen die zijn aangevallen naar het ziekenhuis te brengen? Daar kun je voor opgeleid worden. Wil je $ 100 per maand doneren? Misschien ben je heel specifiek en wil je transvrouwen helpen die zijn misbruikt. Daar kun je ook je geld aan geven. Het wordt echt korrelig, en daar ben ik enthousiast over.

POND: Ik wil het ook hebben over het aanpakken van de hyperbool van dit alles. Omdat je een pragmatisch persoon bent die solide werk doet om solide redenen, hoe navigeer je als #MeToo een clou wordt, zoals in tv-programma's 's avonds laat?

TB: Ik concentreer me alleen op de mensen die het snappen, omdat de mensen die het op de een of andere manier niet willen. Er is genoeg informatie en genoeg gesprek geweest. Het is net als, als dit jou is overkomen, zeg het dan hardop. Rechts? Al het andere is onzin.

POND: Toen we elkaar ontmoetten, gaf ik je een glas wijn. Er moet een lichtheid zijn, toch?

TB: Ik wou dat mensen me beter kenden. Ik hou van een goede grap. Ik haat het eigenlijk dat mensen denken dat ze op een bepaalde manier om me heen moeten zijn. Ik hou van scherpe humor. Nu is Dave Chappelle letterlijk een van mijn favoriete komieken. Louis CK was een van mijn favoriete komieken. Ik snap hun grappig. Ik zeg al jaren, grappig vliegt altijd. Maar er moet een lijn zijn. Toen Chappelle's stand-upspecial uitkwam [op Netflix], ging hij willekeurig naar #MeToo, en hij bleef maar duwen en duwen. Als het grappig is, is het grappig, maar dat is niet waar als je het hebt over gekwetste mensen, mensen die pijn hebben, mensen die een trauma ervaren. Ze geven zichzelf niet bloot, dus je kunt er grappen over maken.

POND: Ik begrijp in deze overweldigende pc-cultuur dat strips willen zien hoeveel ze het kunnen pushen. Maar niet ten koste van mensen die gewond raken.

Luister naar de podcast "Ladies First with Laura Brown" van InStyle om interviews te horen van Storm Reid, Tarana Burke, Katie Porter en meer!

TB: Rechts! Er is een manier om op dit moment grappen te vertellen waarvan ik zou willen dat sommige van deze komieken het zouden omarmen, om grapjes te maken over het gebrek aan nuance van mensen. Maak grapjes over de dwaasheid van deze mea culpa's die we zes maanden later krijgen. Waarom de andere weg nemen? [Chappelle] vertelde een grap over kinderen die werden gemolesteerd. Hij sprak over de [vermeende] slachtoffers van Michael Jackson. U heeft het over kinderen die worden gemolesteerd, meneer. Hoe is dat grappig? Zoals, kom op, echt waar.

GERELATEERD: De Badass 50 2020 - Ontmoet de vrouwen die de wereld veranderen

POND: Er is genoeg belachelijkheid. We zijn elke dag op Twitter. Het is vruchtbare grond.

TB: Mijn vrienden en ik maken grapjes dat we de woorden "ik ook" niet eens meer kunnen zeggen. We hebben allemaal zoiets van: "Ik ook." [lacht] "Ik ook."

POND: Juist, want je hoeft niet elke dag van je leven rond te lopen om dit te vertegenwoordigen.

TB: Nee. En het andere deel dat ik lichtheid in mijn leven nodig heb, is dat mensen me zien als een... belichaming van wat een overlevende is en het leiden van deze beweging en het vertegenwoordigen van overlevenden en opstaan voor hen. Dit wat mij is overkomen definieert mijn leven niet op zo'n manier dat ik beperkt ben tot verdriet. Ik praat graag over mode en relaties en allerlei andere dingen, omdat ons leven door moet gaan.

POND: En je bent in staat tot meer dan één track.

TB: Precies. En God helpe me als ik het niet was. Als ik hier elke dag de hele tijd over zou praten, zou ik het werk niet kunnen doen.

POND: Dus, wat zijn enkele van de echt opbouwende dingen waartoe het werk u heeft gebracht?

TB: Ik denk dat wat mensen zich niet realiseren is hoe de meeste overlevenden niet bestraffend denken. Onze geest is niet helemaal gefocust op "Ik wil de persoon pakken die mij dit heeft aangedaan" of "Ik wil dat ze naar de gevangenis gaan." Ik wil mijn leven niet leven in dat gevoel. Dit werk gaat over het uitzoeken wat het betekent om bij jezelf terug te komen en wie deze nieuwe posttraumatische persoon is, hoe je je weer heel kunt voelen. Als ik ervaringen kan hebben met overlevenden die gaan over hoe ze toegang krijgen tot hun vreugde, is dat een van de beste werken om te hebben. Vreugde is mogelijk. Hier zit een andere kant aan. Maar we moeten mensen geven wat ze nodig hebben om zich beter te voelen. Ik had niet al deze taal 20 jaar geleden. Ik liep niet rond en zei: "Ik wil je helpen genezen." Ik had zoiets van, "Yo, ik voel me verschrikkelijk."

GERELATEERD: "Know My Name" Auteur Chanel Miller over waarom alleen overleven niet goed genoeg is

POND: Lossen mensen op je? Hoe verwerk je dat?

TB: Dit is altijd een moeilijke vraag omdat ik niet weet of ik onder de knie heb hoe ik mijn gevoelens opzij kan zetten, maar er is een deel van mij dat probeert er doorheen te werken. Als ik mezelf als leider ga profileren, dan hoort daar enige verantwoordelijkheid bij. Als ik op het punt kom dat ik overweldigd ben en het niet aankan, heb ik methoden om te decomprimeren en me terug te trekken om te krijgen wat ik nodig heb. Maar in de tussentijd kan ik niet op de nationale televisie komen en interviews doen in grote tijdschriften en zeggen: "Overlevenden zouden moeten genezen", en "Ik kom op voor overlevenden", maar als ze me op het vliegveld tegenhouden, zeg dan: "Oh, ik ben zo jammer. Ik moet gaan!"

POND: Rechts. Maar het moet verheugend zijn dat het een beetje gekalmeerd is.

TB: Ik denk dat het goed is dat mensen weten dat de realiteit van dit werk niet is wat we in 2017 zagen. Het is niet op de voorpagina van tijdschriften en op rode lopers lopen. Nu is het geëgaliseerd in "Oh, zij vertegenwoordigt dit ding. Laten we haar binnenhalen", in tegenstelling tot "Hé, de #MeToo-dame is hier!"

POND: [lacht] Wat is je gelukkige dag als je niet aan het werk bent?

TB: Dat is moeilijk omdat ik zoveel werk. Maar ik heb een geweldige partner en ik breng graag tijd met hem door. Mijn vrienden behoren tot de beste vrouwen ter wereld. Ze zijn voor mij opgekomen en zijn er voor mij geweest. We nemen samen beslissingen over het leven, en plotseling werd ik in een andere arena geduwd die heel anders was dan wat we hebben gehad.

POND: Ik weet zeker dat je dit is gevraagd, maar hoe zit het met je kandidaat stellen?

TB: Mensen vragen me dat altijd, maar het is een nee. Ik denk dat politiek een zeer noodzakelijke interventie is op veel sociaal-rechtvaardige manieren, maar je moet presteren en je conformeren, en daar voel ik me niet prettig bij. Ik zit een beetje in dezelfde positie als een politicus, dus ik buig en vorm mezelf op manieren waarvan ik dacht dat ik daar niet toe in staat was. Ik heb het gevoel dat politiek een stap verder is, en ik ben niet pc genoeg.

POND: OK, welke vrouwen in een politiek ambt denk je dat badasses zijn?

TB: Ik bedoel, weet je, Alexandria Ocasio-Cortez komt uit de Bronx. Ik ben een Bronx-nationalist, dus zij springt er als eerste uit, maar die hele crew - Ayanna Pressley, AOC, Ilhan Omar. Dit is geen goedkeuring, maar ik heb Elizabeth Warren altijd gemogen omdat ze zo slim is.

POND: Wat betekent het woord "badass" voor jou?

TB: Het is zo'n goed woord. Het is een van die woorden die we overnemen om het te laten betekenen wat we willen. Vrouwen horen zich te gedragen. Om vooruit te komen, moeten vrouwen aardig zijn of achterbaks en moordend. Voor mij is een badass de vrouw die door elke situatie kan navigeren, of het nu op het werk of thuis is, en toch haar waardigheid kan behouden - en ook mensen kan laten weten dat er niet met haar zal worden geknoeid. Ik kan op haar vertrouwen en ze gaat het voor elkaar krijgen. Maar ze zorgt ook voor zichzelf en is niet bang om nee te zeggen. Een badass omvat al die dingen. Als ik naar iemand kijk en denk: "Oh, ze is een badass", is dat omdat ze het goed heeft. En zelfs als ze het fout heeft, doet ze het goed.

POND: Een van de meest badass eigenschappen is om empathisch te zijn. Want er zijn genoeg mensen, vooral in dit politieke tijdperk, die er gewoon niets om geven.

TB: Je kunt zien wanneer mensen geen empathie hebben. Het is zo oneerlijk om te doen alsof het je iets kan schelen. Je bent niet alleen geen badass, je kunt ook geen effectieve leider zijn.

POND: Vind je jezelf ambitieus?

TB: Ik ben trots op het werk dat ik de afgelopen jaren heb gedaan in coalitie en samenwerking met deze andere badass-vrouwen. Het is geen toeval dat mensen nog steeds over #MeToo. We blijven ervoor zorgen dat we voortbouwen op het momentum dat in 2017 begon, zodat het niet verloren gaat. Dat is een baan. Er is visie en leiderschap voor nodig om dat te doen, en ik vind het prima om dat te accepteren. Met alle nederigheid.

POND: Je hoeft er geen klootzak voor te zijn, maar je kunt wel zeggen: "Ik wil dit."

TB: We zijn getraind om klein te spelen, zowel als vrouw als als overlever. Het andere deel is dat ik als overlevende van seksueel geweld moet nemen wat ik kan krijgen. We worden verondersteld te wachten tot iemand langskomt om onze stukjes op te rapen, ze weer in elkaar te zetten en ze aan ons te geven, zodat we daar nederig en dankbaar voor kunnen zijn. Terwijl ik mijn hele leven heb besteed aan het weer in elkaar zetten van mijn eigen stukken, en dat is verdomd hard werken. En dat laat ik door niemand verminderen. Ik denk dat het voldoende is om eruit te komen en te zeggen: "Ik wil geen leider zijn; Ik wil gewoon mijn leven leiden. Dat is genoeg." Maar om daar uit te komen en te zeggen: "Ik wil een bijdrage leveren zodat iemand anders dit niet hoeft door te maken, en dan moet ik klein voor je spelen?" Absoluut niet.

POND: Ja, je hoeft niet zachtmoedig en dankbaar te zijn.

TB: Er is een idee dat als je niet dankbaar of nederig bent, je slecht bent. Dan heb je iets onethisch gedaan om te komen waar je nu bent. Je kunt leven, je kunt empathisch zijn, je kunt medelevend zijn, je kunt open en attent zijn - al deze dingen - en toch een badass zijn. Het betekent niet dat als ik in deze rol als leider stap, ik op alle kleine mensen ga trappen om hier te komen! [lacht]

POND: Misschien is iemand heel klein, en zie je ze gewoon niet! [lacht]

TB: Ik zeg altijd dat macht niet per se slecht is - het is de ongecontroleerde accumulatie van macht, wanneer er geen checks and balances zijn. Er is niets mis met privileges, tenzij je het gebruikt om mensen te vernietigen of om mensen kleiner te laten voelen. We moeten opnieuw onderhandelen over onze status en onze relatie tot macht - om er op een manier in te stappen, om mensen te laten zeggen: "Ik wil dat soort macht."

GERELATEERD: Hoe Nancy Pelosi van "in principe verlegen" ging naar in principe rennend DC

POND: In de tijdschriftenwereld verzet ik me echt tegen het woord 'empowerment' omdat ik het neerbuigend vind.

TB: Het is ook in mijn wereld. We gebruikten dat woord niet meer, want ik ga niemand macht geven.

POND: Over macht gesproken, als flank voor je vitale #MeToo-werk, zal je ooit je modeblog [She Slays] opnieuw lanceren?

TB: Ik denk de hele tijd aan mijn modeblog. Het was zo'n gelukkige plek voor mij. Ik loop door het leven met een duidelijk begrip dat het grootste deel van de wereld mij niet als traditioneel ziet mooi, en met het extra trauma dat ik heb meegemaakt of wat dan ook, helpt het echt om dat mede te ondertekenen in mijn brein. Zoals: "Dit is waarom je minder waardevol bent; dit is waarom deze dingen jou overkomen." Ik weet intellectueel dat dat niet waar is, maar ik worstel hier nog steeds mee als mens, dus de blog was voor mij een manier om mezelf in de wereld te zetten. Ik ga presenteren hoe ik me wil kleden, hoe ik deze foto's wil maken. Het was mijn kleine rebellie, als je wilt, daar doorheen werken. Mijn vriendin zei laatst: "Alles wat je in je leven hebt gedaan, heeft je hierop voorbereid moment." Want als ik die blog niet had gedaan, al die fotoshoots, zou ik hebben gedacht: "Oh, ik kan niet doe het."

POND: En je hebt een geweldige stijl!

TB: [lacht] Ik hou van verkleden. Het doet me goed voelen. Ik kocht geen high-end spullen toen ik mijn blog had, omdat ik geen geld had. Ik heb nooit veel geld gehad - en ik heb nu niet echt veel geld - maar vorig jaar zou Michelle Obama in Duitsland spreken, maar ze kon niet gaan, dus de mensen in Duitsland vroegen naar mij .

POND: Chique!

TB: Ik dacht: "Dank je, Michelle Obama! Mag ik even je stand-in zijn?" En zo kreeg ik mijn appartement! [lacht]

Haar: Kay Ward. Make-up: Camara Aunique. Stijl: Laurel Pantin.

Voor meer van dit soort verhalen, pak het februarinummer van In stijl, beschikbaar in kiosken, op Amazon en voor digitale download jan. 17.