Toen ik vier jaar geleden ontdekte dat ik de BRCA1-genmutatie heb, was ik niet verrast. Ik wist dat de kansen groot waren omdat mijn moeder en veel leden van haar familie het ook hebben. En hoewel ik 55 tot 65 procent meer kans heb om borstkanker te krijgen dan iemand die het BRCA1-gen niet heeft [volgens het National Cancer Institute], zijn niet een doodvonnis.
Voor mij maakte het positief testen op 24-jarige leeftijd mijn verlangen om kinderen te krijgen urgenter. Omdat BRCA1 me ook vatbaar maakt voor eierstokkanker (meer dan de andere mutatie, BRCA2), besloot ik door IVF te gaan en mijn eieren te bevriezen. Op die manier, als ik eierstokkanker krijg en de hele klootzak (mijn eierstokken en eileiders) moet verwijderen, heb ik in ieder geval al die ingevroren embryo's als ik ze nodig heb.
Toen ik door IVF ging, droegen 12 van de 17 bevruchte eieren BRCA1. De kans is dus groot dat als ik op natuurlijke wijze zwanger zou worden, de foetus de mutatie zou dragen. Op basis daarvan hebben sommige mensen gevraagd of ik een natuurlijke zwangerschap zou beëindigen. En het antwoord is: absoluut niet.
Eerlijk gezegd, als mijn moeder zo dacht, zou ik niet bestaan. Ze wachtte tot de geboorte van haar vierde kind, mijn jongste broer, om uit voorzorg haar eierstokken te laten verwijderen. Ik heb besloten om de mijne niet te laten verwijderen.
GERELATEERD: Sylvia Earle, Carla Hayden en meer reflecteren op hun reizen om "primeurs" te worden
Als ik het gen heb, voel ik me niet als een tikkende tijdbom. Het is eigenlijk frustrerend als mensen die veronderstelling maken. Het beste wat mijn gynaecoloog ooit deed, was me recht in de ogen kijken en zeggen: "Als je je aan de regels houdt, ga je niet dood aan borstkanker."
Wat zijn de regels? Vier keer per jaar screenings ondergaan en jezelf regelmatig laten controleren.
Dus ja, ik zou elke drie maanden superdramatisch kunnen zijn als ik voor een echo of een borstcontrole ga, omdat ik "word geconfronteerd met mijn sterfelijkheid". Maar ik kies ervoor om mijn leven niet zo te leven. Als ik nerveus ben, probeer ik doktersbezoeken om te zetten in spannendere rituelen door mijn moeder vooraf te ontmoeten voor het ontbijt of daarna voor de lunch.
Wetende dat ik BRCA1 draag, heeft me het vertrouwen gegeven dat, als ik ooit borstkanker krijg, ik het heel vroeg zal opvangen. We hebben vaak het gevoel dat we overgeleverd zijn aan onze artsen omdat ze zoveel meer over onze gezondheid begrijpen dan wij. Maar door vaker op kanker te screenen, heb ik het gevoel dat ik de controle over mijn lichaam terugkrijg.
-Zoals verteld aan Shalayne Pulia
Voor meer van dit soort verhalen, pak het oktobernummer van In stijl, verkrijgbaar in kiosken, op Amazone, en voor digitale download sept. 15.