Als je van euforie houdt, moet je golven zien

Ik breng meer van mijn leven door dan ik me op mijn gemak voel achter een scherm. Als zowel entertainmentredacteur als popcultuurjunkie, zie ik veel films en tv-programma's die critici en het publiek hebben als "goed" beschouwd (je kunt de krasposter aan de muur van mijn woonkamer bekijken), en misschien nog meer die in de "slechte" vallen kamp.

Trey Edward Shults's Golven is niet alleen goed - het is een van die zeldzame projecten die je lang na de aftiteling bijblijft. Sterker nog, ik denk er nog steeds aan, ben erdoor geïnspireerd, word erdoor achtervolgd en luister meer dan een maand nadat ik het voor het eerst zag herhaaldelijk naar de soundtrack.

Net als veel andere mensen ben ik lang na het verlopen van mijn studentenkaart trouw gebleven aan op tieners afgestemde tv-programma's en films. Ben ik trots op het kijken naar Freeform's Beroemd in de liefde (RIP) in zijn geheel? Nee (soort van?). Ik hou van het drama, maar zou het niet geweldig zijn als tienerinhoud zowel bochtig als boeiend zou kunnen zijn en tegelijkertijd een authentiek en doordacht portret van de generatie zou kunnen zijn? Nou, het gebeurt.

Een verre schreeuw van de hersenloze netwerkinhoud van weleer, tienerdrama lijkt een soort renaissance van de popcultuur te ondergaan. En oké, met 'popcultuur' bedoel ik A24. Het subversieve productiebedrijf staat achter twee van de meest eerlijke en visceraal opvallende tienerprojecten van het jaar: Euforie en Golven.

De kern van beide projecten is een verhaal dat, ondanks dat het zich voornamelijk op tieners richt, geschikt is voor alle demografieën. Aan het kijken Euforie als een volwaardige volwassene niet hetzelfde impliciete "ik ben hier te oud-voor" jammer van dat eetbuien Riverdale macht. Waarom? Omdat de personages in Euforie en Golven zijn dimensionaal op een manier die typisch is voorbehouden aan hun ouders. Hun lot wordt niet gebagatelliseerd of belachelijk gemaakt door de term 'jingle-jangle'. Dit zijn jonge volwassenen geconfronteerd worden met buitensporige druk, en je kunt niet anders dan je verhouden tot het gevoel meer te dragen dan je kunt handvat. Maar de ware schoonheid zit in het gebrek aan neerbuigendheid. Euforie en Golven zijn niet gemaakt voor tieners, maar ze verbannen ze ook niet.

GERELATEERD: Alexa Demie is echt zo cool

Vanaf het begin is echter de meest voor de hand liggende parallel tussen de projecten “First Lady van A24Alexa Demie. Demie, die toevallig 24 jaar oud is, schittert in Euforie als Maddy, een uiterlijk promiscue cheerleader in een relatie met een emotioneel en fysiek gewelddadige voetballer genaamd Nate (Jacob Elordi). In andere handen zou Maddy een karakterloos gemeen meisje zijn - het soort dat venijnig dingen zegt als "die teef gaat betalen" en uitsluitend paardenstaarten draagt. Euforie’s kijk op dit archetype bevindt zich duidelijk in een positie van zelfontdekking, haar beslissingen zijn gebaseerd op een psychologie die we in elke aflevering zien spelen. Maddy is kwetsbaar, en dat is oké.

In Golven, speelt Demie Alexis, een tiener die een even disfunctionele relatie heeft met een competitieve worstelaar genaamd Tyler (Kelvin Harrison Jr.), en haar optreden is al even meeslepend.

Het is moeilijk om de emotionele impact van Golven zonder de belangrijkste plotpunten te onthullen, daarom is de Euforie vergelijken staat centraal. Beide projecten vinden manieren om moeilijke onderwerpen die vaak niet op het scherm worden getoond, te verpakken op een manier die er zowel mooi als verzengend uitziet en aanvoelt. Golven is niet gemakkelijk om naar te kijken, maar er is genoeg Frank Ocean om je ziel onderweg te kalmeren.