Brief van de redactie van Laura Brown

Ik schrijf deze Editor's Letter op Day - wacht even, letme check - 42 van zelfisolatie, of, zoals mijn Australische mensen het noemen, iso. (Er is niets dat Australiërs niet kunnen afkorten, behalve, helaas, deze wereldwijde situatie.) We gaan door elke emotie, zo lijkt het, dagelijks. Van passieve acceptatie tot machteloze frustratie tot woede tot angst tot... het wijnglas. Hé, waar je ook doorheen komt, man. Het enige waar we ons aan kunnen vastklampen, is dat dit is: een ervaring die we allemaal tegelijkertijd hebben. Ik las een prachtig stuk van Garrett M. Graff in De Atlantische Oceaan een paar weken geleden waarin hij schreef: "Het meest isolerende wat de meesten van ons ooit hebben gedaan, is, ironisch genoeg, bijna zeker de meest collectieve ervaring die we ooit in ons leven hebben gehad."

De In stijl magazine team heeft die collectieve ervaring drie tot vier keer per week in kleine individuele dozen tijdens een ochtend Zoom-gesprek. Ik ben onbeschrijfelijk trots op ze allemaal: toen ze dit nummer op afstand tot stand brachten en onze inspirerende cast in quarantaine opnamen (U.S. Rep. Katie Porter) en op Skype (José Andrés en Lin-Manuel Miranda); vrienden gebruiken als fotografen (Questlove's maatje Grace Harry); accessoires naar fotografen thuis sturen; en snel verhalen vertellen, met een hart en een goed humeur. We hebben zelfs gemaakt

Dit alles onderstreept dat we in de eerste plaats journalisten zijn. In modebladen is veel van het werk van de journalistiek gebonden aan de rituelen van de industrie, die op zichzelf ouderwets zijn (denk aan twee maanden per jaar op catwalkshows doorbrengen). Omdat we nu thuis zijn afgezonderd, opgeruimd door vergaderingen en afspraken, komt er een echt gevoel van drukte terug. De missie van de journalistiek wordt weer duidelijk, zoals die gigantische kwal in het Canal Grande in Venetië.

In stijl is een van de weinige vrouwenbladen die tijdens de coronacrisis hun maandelijkse frequentie behouden in plaats van nummers te combineren. Het is echter geen ontmoedigende taak; het is motiverend. Een tijdschrift samenstellen komt nu neer op inventiviteit en goede, eerlijke ideeën. Ik ben niet kostbaar over hoe we de designer handtas fotograferen; Het kan me niet schelen of de kwaliteit van een foto niet de beste is, omdat we een onderwerp van een computerscherm hebben gehaald. Waar het mij om gaat, is dat we de wereld weerspiegelen, eraan deelnemen en ons steentje bijdragen om het beter te maken.

Tot slot wil ik een speciaal woord van dank zeggen aan onze coverster, de hoogwaardige Brit Carey Mulligan, om naar Parijs te gaan voor onze laatste shoot voor de lockdown. "Kom naar Parijs!" Ik zei. "Het wordt leuk!" Ik zei. Nou, de dingen veranderden snel en ik vertrok vroeg om terug te keren naar New York. Carey bleef echter kalm en ging door met fotograferen op locatie bij slecht weer met een kleine bemanning. Onze abonnee-omslagafbeelding van Carey voor de Eiffeltoren is een van mijn favorieten. Het lijkt nu een wereld verder, maar het herinnert ons ook aan grootsheid, schoonheid en een leven waar we naar terug verlangen.

Maar een leven dat in wezen is veranderd door deze 'collectieve ervaring'.

Genieten van het probleem. Ik denk aan jullie allemaal.

Voor meer van dit soort verhalen, pak het meinummer van In stijl, beschikbaar in kiosken, op Amazon en voor digitale download 22 mei.