Ze delen een wederzijdse vriend in Oprah Winfrey, maar "we hebben geen geweldig meet-cute-verhaal", grapt Gayle King over haar eerste kennismaking met Reese Witherspoon. In de loop der jaren hebben ze elkaar leren kennen via bedrijfsbijeenkomsten, privédiners en natuurlijk regelmatige interviews. (In 2019 was King zelfs het onderwerp als Witherspoon en haar Ochtendshow co-ster Jennifer Aniston waren degenen die de vragen stelden voor een CBS Ochtenden segment.) Toen afgelopen zomer werd onthuld dat Witherspoon haar op vrouwen gerichte productiebedrijf, Hello Sunshine, had verkocht voor ongeveer $ 900 miljoen, was King een van de eersten die haar groette. "Dat was een grote verdomde deal", zei King tijdens dit gesprek voor... In stijl. "Toen ik het in de krant las, stond ik op en gaf je een applaus."
Reese Witherspoon: Ik heb dit eerder tegen Oprah gezegd, maar LeBron James zegt niet: "Ik ben nogal goed in basketbal." Hij zegt: "Ik ben de beste die er ooit was." Dus ja, ik denk dat ik heel goed ben in wat ik doe. Ik doe het al 30 jaar. Ik weet wat ik doe. Geef me de bal.
GK: Je haalt zo'n goed punt aan. Mannen schromen nooit om te zeggen: "Ja, ik ben goed", en vrouwen zeggen altijd: "O, bedankt."
RW: Een ander belangrijk verschil is dat vrouwen nederigheid hebben. Ik heb er geen probleem mee om tegen mensen te zeggen: "Ik begrijp niet wat je zegt, kun je het me alsjeblieft uitleggen?" Zelftwijfel is een goed hulpmiddel. Je moet niet alles weten. Wend u tot iemand, maar pleit ervoor om meer te leren en het beter te doen.
GK: Ja, zoveel mensen, vooral vrouwen, willen niet denken dat ze niet slim zijn of dat ze het niet begrijpen. Daar heb je geen probleem mee.
RW: Ik heb lange tijd met dat soort vooroordelen te maken gehad in ons bedrijf. Actrices, ze zijn infantiel. Mensen praten niet met hen over geld of deals; ze zeggen: "O, maak je daar geen zorgen over, dat hebben we." Iemand niet machtigen met informatie is een vorm van controle. Dus op een bepaald moment in mijn carrière nam ik de teugels weer een beetje terug. Ik pakte uiteindelijk de telefoon en zei: "Ik ben niet enthousiast over dit ene deel van mijn deal", en mijn agent zei: "Nou, laten we het veranderen." Soms moet je de telefoon opnemen. Ga er niet vanuit. Je weet de antwoorden niet.
GK: En soms kan wat in druk staat totaal verkeerd worden geïnterpreteerd. Je stond onlangs op de cover van de Tijd De uitgave van 100 meest invloedrijke bedrijven, en het artikel zegt dat je je rol in Hollywood hebt getransformeerd van filmster tot bedrijfsleider. Was dat je bedoeling toen je begonnen Hallo Sunshine [in 2016]?
RW: Het klopte op 34-jarige leeftijd toen ik echt in mijn bedrijf begon te kijken en een gebrek aan vrouwelijk leiderschap op de hoogste, hoogste niveaus zag. Vrouwen hadden geen besluitvormingsposities, of het nu een groen lichtcommissie was in een studio of hun eigen mediabedrijven hadden. Je kunt kijken naar Oprah en Ellen [DeGeneres], maar afgezien daarvan moet ik moeilijk denken aan een vrouw die een zeer robuuste mediaonderneming heeft.
RW: Ava DuVernay, ja. En ik denk dat er heel veel andere vrouwen zijn die ongelooflijk werk doen - Mindy Kaling, Lena Waithe, Kerry Washington. Kortom, vrouwen zouden op een plek moeten zijn waar ze zeer productief zijn in elk aspect van de industrie, niet alleen in acteren.
GK: U bent niet alleen een bloeiend bedrijf begonnen, er werd ook algemeen gemeld dat u het voor iets minder dan een miljard dollar had verkocht. Is dat het nummer dat je wilde? Of moest je onderhandelen?
RW: Oh mijn god, ja! Het waren twee, misschien drie maanden onderhandelen aan de telefoon, de hele dag. Belt om één uur 's nachts. Ik wist niet veel van private equity. Ik had nog nooit in mijn leven een bedrijf verkocht. [Sarah Harden, CEO van Witherspoon en Hello Sunshine, zal toezicht blijven houden op de dagelijkse activiteiten en belangrijke aandeelhouders blijven.] Ik heb zoveel geleerd. Ik was heel duidelijk over wat vrouwenverhalen betekenen op een marktplaats. Het moest dus een getal zijn dat aangaf dat het big business is, omdat vrouwen big business zijn. Vrouwelijke doelgroepen zijn big business. Vrouwelijke filmmakers zijn big business. Je kunt de helft van de wereldbevolking niet negeren en zeggen dat ze er economisch niet toe doen; zij doen.
GK: Ik vind het leuk dat na twee maanden onderhandelen, dat laatste nummer een heleboel nullen had. Hoe was het voor jou om de cheque te krijgen? Ben je naar huis gegaan en tegen [je man] Jim [Toth] gezegd: "Holy shit, kijk eens wat er is gebeurd?"?
RW: Ik huilde. Ik huilde, en ik dacht aan mijn oma, en ik huilde nog meer. Ik dacht aan alle vrouwen die deze kansen niet hebben gekregen, en ik voel me echt gelukkig dat ik op een pad sta dat andere vrouwen voor mij hebben gecreëerd. [Begint te huilen] Sorry.
GK: Reese, ik probeer je niet aan het huilen te maken, maar ik was zo trots en zo blij voor je.
RW: Bedankt. Ik ben opgegroeid in een militair gezin, dus het gaat erom hoe je anderen dient. Dit is de manier waarop ik het doe. Door hopelijk kunst rechtvaardiger en toegankelijker te maken.
GK: Ja, maar je moet wel je moeder bellen.
RW: Ik deed! Wat geweldig is aan mijn moeder, is dat ze zegt: "Dat is leuk, schat. Mag ik komen eten? En ik eet geen vis." Ze vindt het gewoon heerlijk dat ik blij ben. Dat is het enige dat voor haar telt. Succes en geldelijk succes, ze zijn geweldig, maar ze weet dat de echte dingen in het leven die je gelukkig maken familie zijn en een gevoel van teruggeven. Dat is de echte maatstaf voor succes.
RW: Mijn eerste, belangrijkste prioriteit zijn mijn kinderen. Als ik je zou vertellen hoeveel ruimte ze elke dag in mijn hersenen innemen, denk je dan dat ze het weten, Gayle? Ik denk niet eens dat ze het weten.
GK: Nee, dat doen ze niet. Mensen kijken altijd graag jij en Ava samen, want eerlijk gezegd kan niemand ontkennen dat ze je dochter is. Geniet je van de reacties die je krijgt van mensen als ze jullie samen zien op sociale media?
RW: Ik hou ervan om voor haar te worden aangezien omdat ik me zo jong voel. Ik ben zo trots op haar. Ze rolt er echt mee. Ik weet zeker dat het niet gemakkelijk is om precies op je moeder te lijken.
GK: Ries, stop ermee! Als mama eruitziet jij, het is erg makkelijk.
RW: Oh, je bent lief! We praten veel met Zoë Kravitz. Omdat zij en haar moeder [Lisa Bonet] lijken precies op elkaar, dus als Ava gefrustreerd is, zeg ik: "Bel Zoë, sms Zoë, ze weet waar ze over moet praten." Ik bedoel, dat is weer een moeder-dochtercombinatie die lijkt op een eeneiige tweeling.
GK: Wil Ava in de entertainmentbusiness zitten? En als je haar advies geeft over het navigeren door roem, wat is dat dan?
RW: Het is een vreemde situatie, want ik ben niet beroemd geworden. Dus ze beleeft een ervaring die ik niet heb gehad, en mijn zonen ook. We hebben het geluk dat we vrienden hebben die in Hollywood zijn opgegroeid en die hen kunnen helpen met advies over hoe ze moeten navigeren. Ava is zo nuchter. Ze wil geweldige dingen doen in de wereld. Ze studeert en leert en probeert zichzelf te vinden. Het is belangrijk in het leven om verschillende dingen te proberen en erachter te komen wat echt jouw pad is.
GK: Nou, op dit moment is jouw pad De ochtendshow. Ik hou van deze voorstelling. Ik zie zoveel realisme in hoe het wordt gedaan, en ik zie dat een deel ervan voor televisie is. Ik denk dat ochtend-tv behoorlijk verraderlijk is.
RW: Misschien weet jij iets meer dan ik, Gayle! Ik kwam wel [Goedemorgen Amerika co-anker] George Stephanopoulos en hij zei: "Ik weet niet zeker of dit helemaal juist is." En ik dacht: "Het is een tv-show!" We nemen zeker vrijheden. Er is veel fictie, maar sommige delen ervan voelen aan alsof ze de werkplek van iedereen kunnen zijn, weet je?
GK: Er zijn enkele vrijheden, dat is waar. Ik snap wat George zei. Er zijn nog wat andere dingen die dood zijn. Is er een omroep die als de belangrijkste inspiratiebron van Bradley Jackson fungeert? Ik hou van deze meid! Ze gaat van "Ik ben zo blij dat ik deze baan heb" in seizoen 1 tot "Fuck you" tegen de baas in seizoen 2.
RW: Het was geweldig om dit personage te spelen die zo opgewonden was om op het feest uitgenodigd te worden; dan heeft ze tegen seizoen 2 recht, ze is een snotaap, ze pleit voor zichzelf, maar misschien niet op de meest professionele manier. Het was leuk om iemand te spelen die zo anders was dan ikzelf. Ik ben een teamspeler, maar dat is Bradley niet.
GK: Ik denk dat het in aflevering 2 was, zegt ze: "Het leven blijkt gewoon een reeks teleurstellingen te zijn met net genoeg tijd ertussen voor de volgende om je te verrassen." Dat heb ik opgeschreven! Spreekt die regel je aan?
RW: Ik hou zo veel van die lijn. Ik zei tegen de schrijver: "Ik neem mijn tijd om deze regel af te leveren, want het is een doozy." Ik heb ook een regel in Aflevering 9 dat is ook echt goed over annulatiecultuur en hoe we mensen geen genade geven om mens te zijn en oprecht verontschuldigend te zijn en berouwvol. Het schrijven op deze show is zo goed.
GK: Uh, laat me je iets vertellen: als ik tegen de baas van CBS zou zeggen: "Fuck you, en ik ga me de komende maand ziek melden", dan zweer ik je dat ik op Times Square zou zijn op zoek naar een taxi. Taxi! Dus, wie is het eigenlijk?
RW: Ik weet het niet! Ik denk dat er mensen zijn die begrepen hebben dat ze niet slecht behandeld mogen worden en hebben besloten niet te gaan werken omdat ze niet slecht behandeld wilden worden. Kijk, mensen kennen hun macht; mensen kennen hun invloed. Er is ook een hele nieuwe wereldorde.
RW: We mochten geen macht uitoefenen. Laten we duidelijk zijn: tot voor kort luisterde niemand naar wat een vrouw zei, en met de opkomst van sociale media hebben vrouwen een stem die onmiskenbaar is. Vrouwen zijn zich er ook hyperbewust van dat zij de kopende meerderheid zijn. Ze houden de portemonnee vast. Ze consumeren ook veel meer media dan mannen. Als je het over mijn bedrijf hebt, is het alleen maar logisch om je te richten op een publiek dat meer consumeert dan wie dan ook, toch? De economie is zo empirisch dat je niet meer naar vrouwen kunt luisteren. Genoeg is genoeg.
GK: Genoeg is genoeg, ik snap het. Ik wil praten over Legaal blond. Twintig jaar later hebben we het nog steeds over Elle Woods. Wat vind je zo leuk aan dat personage?
RW: Haar optimisme en haar underdog-status zijn echt aantrekkelijk. Wat betekent het dat ze een leven en een carrière voor zichzelf heeft opgebouwd, maar dat ze nog steeds te maken heeft met systemische genderkwesties? En het is hetzelfde met Tracy Flick [van Verkiezing]. Er komt een nieuw Tracy Flick-boek uit in juni, dus daar hebben we over nagedacht. Wie is zij op dit moment; wat is er voor vrouwen veranderd in 20 jaar en wat niet? We worden nog steeds niet hetzelfde betaald. We strijden nog steeds voor fundamentele mensenrechten. We vechten nog steeds voor onze grondrechten.
GK: Je hebt ook een lifestyle-merk, Draper James. Als je voor Draper James draagt of ontwerpt, wat wil je dan voor die persoon?
RW: Als het op aankleden aankomt, is er zoveel lawaai in de wereld; Ik wil het gewoon stroomlijnen en het mensen gemakkelijk maken. Als vrouwen hebben we andere dingen om ons op te concentreren. We moeten aan de slag, Gayle! Bovendien leerde ik op mijn dertigste mijn lichaam te accepteren voor wat het is. Dit is wat er goed uitziet. Het zal nooit mooi staan in dat ding daar met al die stof en de strikken en de ruches. Het wil gewoon niet.
GK: Ik ben deze les nog aan het leren, want ik zie iemand over straat lopen die er goed uitziet in een jurk en ik zal zeggen: "Van wie is die jurk?" Ik ga de jurk halen, en het ziet er slecht uit voor mij. Wanneer ga ik dat leren, alleen omdat het er goed uitziet voor haar, het niet goed voor mij is?
RW: Ik trap altijd in die val. Ik kijk naar iemand en zeg: "Daar ziet ze er zo goed uit." En ik realiseer me: "Oh, ze is lang. Ik ben slechts 1.80 meter; het zal me niet zo goed staan."
GK: Ik ben het omgekeerde. Ik zal iets proberen en zeggen: "Oh, ze is kleiner dan ik. Nu zie ik eruit als een dwaas. Ik probeer een beetje te schattig te zijn."
GK: Je ziet er altijd zo goed uit op de rode loper, Reese. Ik weet dat het van gelegenheid tot gelegenheid verschilt, maar wat is uw algemene benadering?
RW: Gewoon klassieke stijl. Ik hou van ontwerpers. Wat ze doen is zo ongelooflijk. Stella McCartney en Phoebe Philo en Tom Ford en Michael Kors - deze mensen zijn ongelooflijk bekwaam en begaafd in wat ze doen, en ik probeer hun werk te laten zien terwijl ik ook praat over mijn werk.
RW: Oprah heeft de weg vrijgemaakt voor mensen om meer geletterd te zijn en het plezier van lezen te vieren. Ik begon net boeken op Instagram te plaatsen die ik aan het lezen was, en toen begonnen mensen nep-boekenclubs op Facebook te maken die zeiden dat dit Reese's boekenkeuzes waren. En ik dacht: "Wacht, ik heb dat boek niet aanbevolen." Dus ik moest het officieel maken, en sindsdien is het gewoon van de grond gekomen. We hebben geen afdruk; we verdienen geen geld aan de verkoop van boeken. Het gaat allemaal in alfabetiseringsprogramma's.
RW: Trouwens, volgend jaar hebben we de Waar de rivierkreeften zingen film komt uit; we hebben de Daisy Jones en de Zes TV laten zien. We hebben nog een show genaamd Vanaf nul op Netflix met Zoë Saldana. Het wordt een belangrijk jaar voor Hello Sunshine. Wat mij zo blij maakt!
RW: Meer tijd met mensen van wie ik hou. Ik ben 45. Ik weet met wie ik tijd wil doorbrengen en met wie niet. En dat is een van de geweldige dingen van ouder worden - het maakt gewoon zoveel ruimte vrij. Ik wil bij mijn moeder zijn, mijn kinderen en de mensen die mijn tank vullen. En alle anderen, ik wens ze het beste.
Lead Image: Dolce & Gabbana bodysuit en shorts. Bulgari ketting (boven). Almasika ketting en armband. Ring, haar eigen.
Fotografie door Emma Summerton/Dawes+Co. Styling door Julia von Boehm. Haar van Adir Abergel/A-Frame. Make-up door Kelsey Deenihan/The Wall Group. Manicure door Yoko Sakakura/A-Frame. Propstyling door Robert Doran/Frank Reps. Productie door Zoekers.
Voor meer van dit soort verhalen, lees het december/januari nummer van In stijl, beschikbaar in kiosken, op Amazon en voor digitale download nov. 19e.