5 feiten over gisteravond in Soho's prachtige kostuums

Als je op zoek bent naar een film die je volledige aandacht vasthoudt en je overtuigt om eindelijk je telefoon neer te leggen en echt te kijken, wil je misschien eens kijken Gisteravond in Soho. Afgezien van de donkere, nagelbijtende, adembenemende suspense, evenals briljante uitvoeringen van Thomasin McKenzie en Anya Taylor-Joy, is de film in alle opzichten visueel aantrekkelijk, vooral als het gaat om kostuums.

GERELATEERD: Anya Taylor-Joy rust niet op haar lauweren

Dat is allemaal te danken aan Odile Dicks-Mireaux, die een reeks benijdenswaardige looks voor de film creëerde, van de zelfgemaakte, moderne kleding (en krantenjurk) die opkomende mode ontwerpster Eloise (McKenzie) draagt, op de speelse jurken van Londen uit 1965, een wereld waar ze nacht na nacht op mysterieuze wijze naartoe wordt getransporteerd, na de reis van een vrouw genaamd Sandy (Taylor Joy). Maar ook al voel je je misschien geïnspireerd om zoek naar vintage op Etsy zodra de aftiteling begint, de kostuumontwerper - wiens werk je misschien ook herkent?

Verderop geeft Dicks-Mireaux ons het achtergrondverhaal achter de meest iconische outfits van de film, waaronder de perzikkleurige swingjurk, die glamoureuze witte jas en Eloise's look uit de laatste scène.

"Sandy's hoofdjurk moest twee dingen hebben: het moest een jurk zijn uit die periode die in Café de Paris zou komen, maar ook iets dat ze had kunnen hebben. En iets dat de modeshow van Eloise veel later zou inspireren. Veel van de mode van die tijd waren zeer eenvoudige shift-jurken, maar sommigen hadden ook tentjurken. We maakten een prototype van de vorm om te zien hoe het bewoog, en kozen toen een zeer fijne zijden chiffon, zodat het heel mooi zou bewegen als ze danste."

"Het was echter een hele nachtmerrie om te maken, omdat je het te dun of te groot kon maken. We hebben heel hard gewerkt om het goed te krijgen. Het was niet te dun waar het te modern en goedkoop uitzag, en had net genoeg stof waar het er stijlvol uitzag, maar haar op geen enkele manier te groot deed lijken, als je begrijpt wat ik bedoel."

GERELATEERD: Deze details over de kostuums van: Alleen moorden in het gebouw Zal veranderen hoe je naar de show kijkt

"Er waren een paar afbeeldingen van Twiggy met een zeer perzikroze kleur waarvan ik dacht dat het zou passen bij Anya's huid en haar. Het is grappig, want ik heb nooit een plan opgesteld om een ​​perzikkleurige tentjurk te ontwerpen. Het kwam voort uit discussies en het doorlopen van een ontwerpproces. Ik bood eerst de kleur geel aan, maar de perzik werkt op een bepaalde manier veel beter voor het karakter. Je begrijpt waarom ze dat interessanter zou vinden dan zonnegeel. Iedereen keek er min of meer naar en zei: 'Ja, laten we ervoor gaan.' Toen ik de chiffon verfde, denk ik dat ik vier verschillende perziken heb geverfd om de kleur te krijgen die ik wil."

"Ik hou echt van kleding die een beetje doorschijnend is, waar je misschien doorheen kunt schijnen. Het leuke was dat Anya uiteindelijk heel goed reageert op kostuum. Ze bezat haar kleren heel, heel goed, en ze gebruikte die jurk. Niemand vroeg haar om de jurk op te klappen - ze besloot het gewoon zelf te doen en iedereen vond het geweldig. Het is zo geweldig als dat gebeurt, nietwaar?"

"[Eloise] zou nooit een witte mac-jas kopen; ze ging een zwarte kanten jurk kopen. Toen veranderde het. Plots vonden we deze mac en zetten hem op Thomasin McKenzie, en iedereen dacht: 'O, dat is interessanter om te kopen.' Vervolgens we zouden twee dames hebben die elkaar volgden in witte jassen, wat logischer was voor de nachtopnames dan dat ze in zwart."

"Ik had deze verwijzing gevonden van Petula Clark die 'Downtown' zong in een zwarte PVC-mac, wat heel gebruikelijk was, omdat de beatnik-look destijds in was. En dan, in de film liefje, Julie Christie komt terug met een witte mac, omdat het een zwart-witfilm is. Opeens was dat degene die ik moest gebruiken. Ze waren een beetje bezorgd om het te filmen, maar eigenlijk gaf het haar een interessante spookachtige kwaliteit. Het is moeilijk om een ​​witte plastic mac aan te steken, denk ik, omdat hij veel licht weerkaatst."

"We probeerden elke keer dat je [Sandy] zag zitten [met verschillende mannen] verschillende jurken te vinden. De rode jurk onthult veel meer vlees, en een beetje later zouden we korter kunnen gaan. Het was leuk om de laatste te doen, die in 1968 veel psychedelischer was. Al die jurken die we vonden - we vonden veel kleine mini-jurken, en ik probeerde het zo te maken dat het niet altijd dezelfde vorm had. Er was er een met een grote strik, de gehaakte, de soort glitterende gouden en zilveren strik, en dan de patroon.'

"We hebben ook al het ondergoed gedaan, wat leuk was. Een beetje kwam uit Engeland, een beetje kwam uit Frankrijk. Het zijn allemaal echte jaren zestig stukken, wat leuk was. Het is altijd leuk als je echt goede, echte stukken kunt vinden."

GERELATEERD: Hoe stylisten en mode-editors speciale designerstukken vinden die niemand anders heeft

"Het was best leuk om alle personages uit te werken. Sommige komen sneller dan andere en sommige zijn een beetje moeilijker te bereiken. Ik voelde dat het kostuum dat vrij moeilijk te bereiken was, het laatste kostuum van [Eloise] was, wanneer ze weer zichzelf wordt. Ik denk dat ze ongeveer 20 outfits heeft geprobeerd voordat we bij degene kwamen waar iedereen blij mee was. Het is grappig om te denken dat het zo eenvoudig was, maar op de een of andere manier was het echt niet zo gemakkelijk als je denkt, omdat ze zo veranderd is. We vroegen ons af waar ze was terechtgekomen na de reis die ze had gemaakt."