Phoebe Robinson over de lancering van kleine herstelbetalingen, haar nieuwe publicatieafdruk

In 2015, toen actrice en komiek Phoebe Robinson haar eerste boek aan het shoppen was, Je kunt mijn haar niet aanraken: en andere dingen die ik nog moet uitleggen, werd ze keer op keer afgewezen door afdrukken die ofwel haar visie niet kregen, ofwel haar gewoon vertelden dat ze niet geïnteresseerd waren in een grappige essaybundel van een zwarte vrouw. ("Aka publiceren kan racistisch zijn", zegt ze.) Gefrustreerd maar onverschrokken, ging Robinson verder en vond uiteindelijk een thuis in Plume, waar de titel snel een New York Times bestseller.

Sindsdien heeft Robinson natuurlijk weer een succesvolle verzameling essays gepubliceerd, mede-presentator van een razend populaire podcast die een HBO-special is geworden, 2 Dope Queens, schitteren in haar eigen Comedy Central-serie, beginnen haar eigen productiebedrijf en tal van andere prestaties. Maar ze vergat nooit hoe moeilijk het was om die eerste voet tussen de deur te krijgen.

De ervaring inspireerde haar om haar eigen uitgeverij imprint te beginnen genaamd

"Zoals in de meeste industrieën, is het soms een strijd om je kunst onder de aandacht te brengen als je geen cis, hetero blanke man genaamd Brian bent", zegt Robinson. Het doel van de imprint is om het landschap te helpen verbreden, zodat meer vrouwen, POC's en mensen uit de LGBTQIA+-gemeenschap hun werk kunnen delen zoals zij dat willen. Boeken zijn zo'n integraal onderdeel van de samenleving en cultuur. Dus om te evolueren, hebben we allerlei soorten geesten nodig die ons uitdagen, opwinden en in beweging brengen."

Robinson debuteert met acht beginnende schrijvers op haar lei, en ze zegt dat de nauwe samenwerking met hen alles was wat ze hoopte dat het zou zijn. "Ik heb nooit alleen willen schrijven", zegt ze. "Ik heb altijd anderen willen helpen om gepubliceerd te worden en aangezien ik dol was op boeken, dacht ik bij mezelf: 'Ik zal gewoon een afdruk hebben omdat Toni Morrison heeft bewerkt en dat lijkt tooo veel werk.' Ik had duidelijk geen idee wat een afdruk deed. [lacht] Maar nu heb ik een opleiding gevolgd en zit ik in de mix als smaakmaker, wat natuurlijk leuk is voor het ego, maar wat nog belangrijker is, is spannend omdat ik verliefd word op nieuwe stemmen en dan lezers aanmoedig om het te doen dezelfde. Wat een droombaan."

Voor In stijl's Badass Women-uitgave, hebben we Robinson ingehaald om te praten over de afdruk, haar nieuwe boek en waarom ze nog steeds wacht tot Jason Momoa komt bellen.

Zonder enige twijfel: de selectie bestaat uit debuterende auteurs. Elke keer als ik daaraan denk, word ik zo opgewonden. Ik denk dat het universum aandacht besteedde aan hoe moeilijk het was om mijn eerste boek in 2015 te kopen (ook bekend als publiceren kan soms racistisch zijn) en wist diep van binnen hoe graag ik wil dat auteurs niet ervaren wat ik deed. Dus om in een positie te verkeren waarin ik help om dingen beter te maken en een voorvechter te zijn van het briljante werk dat uitkomt, is behoorlijk opwindend en een van de grote verantwoordelijkheden van mijn leven. Ik geloof echt dat deze schrijvers prachtige, lange, indrukwekkende carrières zullen hebben.

Luister, het afgelopen anderhalf jaar was een shitshow en we komen langzaam terug in ons leven als licht (of enorm) veranderde mensen. Soms ten goede en soms ten kwade. Ik wil dat dit boek mensen ertoe aanzet zich open te stellen, na te denken en zich hoopvol te voelen. Misschien is dat een hele opgave, maar het is te doen. We hebben het meegemaakt, dus om te ontspannen en vreugde te vinden in dingen is noodzakelijk.

GERELATEERD: 50 vrouwen die de wereld een betere plek maken in 2021

In contact komen met en contact maken met mensen. Mensen vertrouwen me en dat vat ik niet licht op. Door open, eerlijk en kwetsbaar te zijn, kunnen anderen zich veilig voelen en hun meest ware zelf zijn. We leven in een wereld die zo nep, giftig en controversieel kan zijn om lawaai te maken. Dus om dat buiten te sluiten en echt legitieme banden met mensen aan te gaan, is speciaal.

Springen van een brug in Zimbabwe. Het was gek en geweldig. Ik weet niet of ik het nog een keer zou doen. Ok, ik zou het opnieuw doen als ik tequila had. [lacht]

$ 60.000 aan schulden hebben! Salades eten en naar de rechtbank gaan is niet schattig. Er waren veel nachten dat ik mezelf in slaap huilde en me afvroeg of het de moeite waard was om door al deze financiële stress te gaan bij het nastreven van mijn carrière. Toch hebben die dieptepunten me zoveel geleerd dat me sterker en meelevender heeft gemaakt als persoon en slimmer als ondernemer.

Wat echt resoneert, is het advies om de dingen gewoon te doen zoals ik dat wil. Dat betekent niet een zuivere, onverdunde stem. Soms heb je hulp van buitenaf nodig om je te laten weten wat goed is en wat afval. Maar gedurende een groot deel van mijn carrière heb ik de subtiele en niet-zo-subtiele boodschap ontvangen: "Doe het zoals de blanke jongens." Maar ik ben niet wit en ook geen jongen. En ook? Dat is saai! Er zijn al genoeg mensen die dat doen. Het punt dat ik hier ben, is om nog een andere en interessante stem aan het gesprek toe te voegen. Dus aangemoedigd worden om gewoon mezelf te zijn en de vaardigheden aan te scherpen die uniek zijn voor mij, maakt me niet alleen gelukkiger, maar helpt me ook om mijn beste werk te creëren.

Zo veel! Voor Jason Momoa om mijn tv-man te spelen. Om piano te leren spelen. Om werk te blijven maken waar ik trots op ben en andere getalenteerde stemmen kan verheffen. Om lekker erwten te eten. Mijn vriend is een Brit en hij houdt van ze, en ik heb zoiets van, "Bruv, ze zijn onbeduidend." Maar als hij kan kijken Selma en zijn hart openscheuren, ik kan erwtensoep hebben en er geen dramaqueen over zijn. #Relatiecompromis