Wat is de zoomlijnindex en is deze echt? De reden waarom we aangetrokken worden tot bepaalde stijlen

Terwijl we het vaak hebben over de diepere betekenis van kleding als het gaat om: beroemdheden en politici, soms vertelt iemands garderobe een nog groter verhaal dan ze bedoelden. Kan mode een indicator zijn van financiële en burgerlijke onrust? De 'Zoomindex,' een lang gekoesterde theorie over de lengte van rokken en jurken, lijkt van wel te denken.

De theorie suggereert dat wanneer de economie het goed doet, de zoomlijnen omhoog kruipen om te passen bij de feel-good sfeer van de periode, om vervolgens weer terug te vallen met recessies, als gevolg van de sombere stemming van lege bankrekeningen. Op het eerste gezicht is het doet eruit zien alsof het iets op het spoor is, wat waarschijnlijk de reden is waarom het zo vaak is herhaald.

GERELATEERD: Deze vier nietjes in de kledingkast zien er op mysterieuze wijze geweldig uit voor iedereen

In de jaren twintig stegen de zoomlijnen bijvoorbeeld met de aandelenmarkt voordat ze daalden tijdens de grote Depressie. Ze klommen weer omhoog in het midden van de jaren dertig en bleven op knielengte tijdens de veronderstelde hoogconjunctuur in de jaren veertig. Toen Dior in 1947 lange, volumineuze rokken uitbracht, leek de trend een voorbode te zijn van de recessie van 1949. Toen de markt zich eenmaal herstelde, begon een langzame en gestage stijging, waardoor we kennismaakten met de mini's van de jaren '60, die bleven bestaan ​​tijdens de miljonairsboom van de jaren '80. Uiteindelijk doken midi-lengtes op toen de aandelenmarkt in 1987 crashte.

Je snapt de essentie.

Vanwege deze sterke correlatie promoten kranten en economen de index al tientallen jaren. "Een langere midi-rok kan de economie van de natie beïnvloeden", United Press International waarschuwde in 1968. Fort-Worth Star Telegram herhaalde een soortgelijke verklaring in 1978. "Als je dit najaar een man in een driedelig pak uit het raam naar vrouwelijke benen ziet staren, trek dan geen overhaaste seksistische conclusies. Misschien is hij toch niet zomaar een chauvinistisch varken: hij zou ijverig op zoek kunnen gaan naar aanwijzingen voor de financiële toekomst.”

Volgens Clara Berg, conservator collecties voor MOHAI (Museum of History & Industry), George Taylor, een econoom bij Wharton in het midden van de jaren twintig, wordt gecrediteerd met het creëren van de Hemline Index. Hij deed het echter niet eigenlijk maak een link tussen de economie en roklengtes. In plaats daarvan schreef Taylor in 1929 een proefschrift met de titel 'Significant Post-War Changes in the Full-Fashioned Hosiery Industry', waarin werd onderzocht waarom de kousenindustrie in de jaren twintig een explosieve groei doormaakte. Een factor die hij identificeerde was de lengte van de rok.

"Omdat rokken korter werden, was het logisch om meer geld te investeren in mooie kousen", vertelt Berg In stijl. "Het nieuws pikte op de een of andere manier deze draad op dat 'Wow roklengtes goede tijden betekenden voor kousen', en toen werd er iets geciteerd en herhaald in verdraaiing over het proefschrift.'

GERELATEERD: We haten het om je dit te vertellen, maar Bubble Skirts zijn teruggekeerd

Als je de werkelijke veranderingen in de economie volgt, valt het hele proefschrift uit elkaar en is het sindsdien ontkracht. Vooral als je kijkt naar de oorlogs- en naoorlogse tijdperken, worden de zaken verward, wanneer Berg zegt dat langere rokken "werden gezien als een symbool van welvaart" - en niet andersom. Vrouwen werden niet langer gedwongen tot rantsoenering, dus het dragen van iets met zoveel stof werd gezien als een teken van welvaart.

In plaats daarvan hebben veel verschillende factoren - de economie, politiek, pandemie-uitbraken en sociale bewegingen - invloed gehad op de esthetiek waarop consumenten reageren. En toen ontwerpers niet op die veranderingen inspeelden en iets 'fout' op de catwalk stuurden? Vrouwen kwamen in opstand, wat uiteindelijk tot verandering leidde.

Een voorbeeld was toen Dior in 1947 zijn New Look debuteerde in Parijs. Terwijl sommige vrouwen zich haastten om wijde rokken van het modehuis te kopen, kochten anderen posterborden voor protesten. In de Verenigde Staten, "The Little Below the Knee Club” gevormd, bestaande uit vrouwen die een keuze wilden in hun garderobe, geen dictaat van ontwerpers. De groep vocht voor rokken "een beetje onder de knie" om in stijl te blijven en verzamelde in drie maanden 300.000 leden.

In plaats van zoveel te focussen op hoe de markt het op dit moment deed, is het de moeite waard om deze reactie psychologisch te bekijken. Er was één belangrijke reden waarom vrouwen zich terugtrokken tegen dit Victoriaanse silhouet: de look kwam niet overeen met het capabele 'Rosie Riveter'-imago waaraan ze tijdens de oorlog gewend waren geraakt.

Dr. Dawnn Karen, een modepsycholoog en auteur van Kleed je beste leven: hoe je modepsychologie kunt gebruiken om je uiterlijk - en je leven - naar een hoger niveau te tillen, zegt dat vrouwen het beu waren dat hun lichamen werden gecontroleerd en gedwongen werden uit het personeelsbestand te worden gezet.

"Ze waren machteloos in hun huizen, machteloos in de samenleving als geheel, dus het enige waar ze macht over konden hebben, was wat ze droegen, wat ze op hun lichaam plaatsten", zegt ze. “Dus het is een opstand, maar achter die opstand zit de behoefte om controle te hebben. Achter die controle zit een behoefte aan veiligheid.”

GERELATEERD: Laten we stoppen met doen alsof we elk seizoen nieuwe kleding nodig hebben

Anderhalf jaar later verhoogde Dior de zoomlijnen tot aan de knie.

Cycli zoals deze gingen door - ontwerpers brachten nieuwe, onmisbare roklengtes uit en vrouwen protesteerden daartegen - totdat we uiteindelijk een wereld bereikten waar de focus begon te verschuiven. Tegen de jaren negentig lag de nadruk meer op het kleden voor specifieke stijlgroepen, zoals grunge, ravecultuur en punk, in plaats van te discussiëren over kortere of langere stijlen.

Toch, zelfs toen modeliefhebbers steeds meer gingen dragen waar ze zich het prettigst in voelden, gewoon kiezen en kiezen welke trends ze wilden volgen, bleven externe factoren een rol spelen bij het bepalen van wat 'in' was. Dat is vandaag de dag nog steeds het geval, en vooral in 2020. Dankzij de pandemie, sociale onrust en de dreigende economische recessie zijn mensen nu aangetrokken tot stijlen die mentaal en emotioneel het meest logisch zijn.

GERELATEERD: De Nieuwe Mode Woordenlijst

"We willen ons lichaam bedekken, comfortabele truien dragen", zegt Dr. Karen, die zelfs is benaderd door spookontwerpers, die om hulp vroegen bij het maken van collecties met psychologie in het achterhoofd. "We hebben nu een gebrek aan sociale interactie, dus [mode] kan dienen als een veiligheidsdeken om de angst die we voelen te onderdrukken. Je stijlt van binnenuit, dus er is een congruentie dat je trouw bent aan jezelf.”

Met andere woorden, het is niet zozeer de economie die ons gevoel voor mode beïnvloedt, maar onze reactie op wat er in de wereld gebeurt en hoe we ons daarbij voelen. In het verleden vocht het misschien terug met minirokjes. Nu, met zoveel onzekerheid, zijn we op zoek naar comfort, dus zoeken we naar wijdere ontwerpen en sweats.

Dr. Karen theoretiseert ook dat het belangrijk zal zijn voor ontwerpers om te produceren wat zij 'wakkerkasten' noemt. Deze dagen willen mensen minder fast fashion consumeren, ethisch en milieubewust zijn en merken steunen van gemeenschappen over het hoofd gezien. Er is meer interesse om te weten waar dingen vandaan komen en waarom we kopen iets, wat ons naar het concept van seizoenloze, tijdloze mode heeft geleid.

GERELATEERD: Dekenjurken zijn de gemakkelijke modetrend die we nu allemaal nodig hebben

Dus, is de Hemline Index echt en bestaat deze in 2020? Niet precies. Maar worden we aangetrokken door bepaalde stijlen om onze stemming of de status van de wereld te weerspiegelen - inclusief economie? Ja, en dat zullen we waarschijnlijk nog vele jaren blijven doen.