Recensie Paris Fashion Week Lente 2019

Parijs doet niet vaak Mode Weekeinde met een trend die zo overtuigend is dat het analyse verdient, maar het lijkt erop dat ontwerpers hier, net als ik, echt een vakantie nodig hebben.

In een ongewone samenvloeiing van gelijkgestemde inspiraties hebben Karl Lagerfeld, Joseph Altuzarra en Thom Browne elk besloten dat dit het moment is voor een vakantie op het strand. Eervolle vermelding in deze categorie is Nadège Vanhee-Cybulski van Hermès, wiens landingsbaan was bedekt met fijn zand.

Liever dan u, beste lezer, te vervelen met een al te symbolische interpretatie van de voorjaarscollecties die eindigden met grote shows van Chanel en Louis Vuitton op dinsdag heb ik ook besloten dat het tijd is om een ​​pauze te nemen van zo'n intellectuele roes en te ontspannen terwijl de zon nog schijnt. Ik denk dat het de moeite waard is om op te merken dat de belangrijkste boodschap van dit seizoen een laissez-faire-houding bekrachtigde, meer dan het maken van een grote richtinggevende verklaring. Vooral de Chanel-show, gelegen in de duinen van een Noord-Europees strand, was gebruiksvriendelijker dan wat Lagerfeld in tijden heeft aangeboden, en dat is een goede indicatie dat ontwerpers zich meer bewust worden van hun plicht om consumenten vreugde te bieden, in plaats van politiek oorlogvoering. Nu ik erover nadenk, Chanel on the Beach klinkt als een geweldige naam voor een cocktail.

Over het algemeen was dit een sterk seizoen voor trends, met de hand gebreide macramé-jurken, lelijke sandalen en opvallende gele outfits bovenaan de lijst, hoe uitdagend de consument ook is. Maar ook de Parijse collecties boden een verfrissende kijk op de lente met veel individualistische presentaties die spannend waren om naar te kijken. Chanel en Vuitton waren zeker spektakels, maar dat gold ook voor kleinere shows zoals Stella McCartney en Valentino. Elk had zijn charme, en dus, in een verstoring van ons normale beoordelingsformaat, zou ik u liever mijn keuzes aanbieden voor het beste van Modeweek Parijs:

Three is een trend, zoals ze zeggen in de nieuwsbusiness. Thom Browne opende zijn show met strandwachten op een op de promenade geïnspireerde set, maar zijn strand zag eruit alsof het was ontworpen voor een weekendje weg van Het verhaal van de dienstmaagd, bevolkt door vrouwen die werden vastgebonden en gekneveld terwijl ze op precaire schoenen liepen. Misschien dacht hij dat hij een commentaar op onze tijd maakte, maar in plaats daarvan liet hij velen in het publiek verbijsterd achter. Te vroeg, Ofthom. Altuzarra was niet letterlijk te zien op een zanderige catwalk, maar hij dacht nostalgisch aan zomerse romantiek met zijn strandachtige scheidingen en cover-ups die er ongewoon ongedaan uitzagen voor Parijs. Maar het ongelooflijk gedetailleerde strandtafereel van Lagerfeld, compleet met een golfmachine en Brad Kroenig als badmeester, was fenomenaal. Modellen liepen op blote voeten over het hele strand en gleed vervolgens in doorzichtige plastic sandalen voor de terugkeer langs een promenade. En de kleding was zo leuk en praktisch, inclusief geweldige jeans, zwemmen (uiteraard) en een finale van zwarte babypopjurken die avond naar de kust bracht, dat je je moest voorstellen dat Lagerfeld tijdens het ontwerpen het gevoel moet hebben gehad dat hij op vakantie was hen.

Clare Waight Keller heeft een gespiegelde relatie gemaakt tussen mannen en vrouwen, en de manier waarop ze zich kleden, een belangrijk onderdeel van het denkproces dat in haar collecties als artistiek directeur van Givenchy, en voor de lente maakte ze dat de focus. Dit was niet zo vloeiend als, laten we zeggen, wat John Galliano deed bij Margiela met mannen in jurken, maar het kost nog steeds veel moeite voor een binaire man om een ​​lila pak te dragen en er nog steeds een beetje macho uit te zien. Dames droegen in sommige gevallen legerbroeken of jurken in prachtig, matblauw en flessengroen, die enigszins conventioneel waren in hun rolpatronen, maar toch een geweldige houding hadden.

De sci-fi speelt zich af op Balenciaga en Vuitton lieten allebei het publiek los op sociale media, maar alleen Vuitton liet hen met evenveel enthousiasme over de kleding praten. Nicolas Ghesquière bood sportieve jurken en jassen aan, vreemd aantrekkelijke eivormige mouwen en een coole broek pakken op modellen waarvan het geslacht opzettelijk gecastreerd leek, alsof het resultaat was van evolutie of mensachtige verovering. De bloemenprints, waaronder onaardse blauwe en paarse rozen, boden hoop dat het plantenleven in de toekomst nog zou kunnen bestaan.

In een seizoen vol roes valt McCartney de hoogste eer met haar badkamerkleuren en can-do-attitude.

Twee jaar na een carrière met echte benen was het Soedanees-Australische model de opvallende ster van het seizoen en sloot verschillende grote shows af. Haar zwarte jurk bij Valentino was de belangrijkste look in wat al een grote collectie was, waarbij vrijwel iedereen werd overtroffen (inclusief een optreden van OG Kristen McMenamy).

Iedereen houdt tegenwoordig van macramé, door het uiterlijk van overlays met gaas en handgebreide doo-dads die als een visvangst aan jurken bungelen. Maar Jonathan Anderson maakte met zijn verwijzingen naar hedendaagse kunst de textuur toegankelijker. Meer dan wie ook is hij verantwoordelijk voor het zetten van de trend in de eerste plaats met ontwerpen die er vaak handgemaakt uitzien, met natuurlijke stoffen en zakdoekzomen. Voor de lente waren de kleren een beetje stiller, met onderjurken en eenvoudige snitten, maar er waren ook grote gehaakte tassen met grote tassen, perfect om je breinaalden in te dragen.