Is het je ooit opgevallen hoe zelfs modellen met een grotere maat hetzelfde lichaamstype hebben?

Terwijl lichaamspositieve activisten druk uitoefenen op New York Fashion Week wordt inclusiever, de plus-size industrie krijgt langzaam meer zichtbaarheid in de reguliere markt. Maar keer op keer sturen de ontwerpers die inclusiviteit prediken dezelfde curvemodellen de catwalk op: meestal maat 12/14 en bijna altijd met een zandloperfiguur. Voor de dikke modellen die buiten deze norm vallen, is casten bijna onmogelijk. En voor de grote meerderheid van de Amerikaanse vrouwen laat deze beperkte casting zien dat de meeste ontwerpers nog steeds weigeren hun recht op mode te erkennen.

"Ik zal een miljoen castings bijwonen, ik zal worden gecomplimenteerd met mijn sterke aanwezigheid en mijn sterke runway walk, maar ze hebben niets dat bij mij past", zegt Constance Smith, een model getekend bij het bureau voor maatvoering We spreken. "Je zegt dat je inclusief bent, maar het is niet echt."

De ervaring van Smith is niet uniek. Veel ontwerpers - vooral bij NYFW - blijven één token plus vrouw gebruiken in hun shows, en bovendien één type van plus vrouw. Hoewel het zeker een vooruitgang is om dit te laten gebeuren - aangezien de meeste ontwerpers die aanwezig zijn op de modeweek nog steeds alleen kleding maken voor rechte maten - wordt er een dieper gesprek gevoerd binnen de modelleergemeenschap over waarom slechts één type plus als mooi of waardig wordt beschouwd, of erger nog, waarom merken "representatie" -boxen controleren door een klein stukje lichaam op te nemen diversiteit. Supermodel Hunter McGrady helpt het gesprek te leiden.

GERELATEERD: De vrouwen met een grotere maat die deze modeweek het straatstijlspel regeren

"[Het zandloperlichaam] is voor velen van ons niet haalbaar," vertelde McGrady In stijl. “Dat heb ik niet. Waar is het meisje met striae op en langs haar benen, en cellulitis, en topzwaar of billenzwaar, of een variatie heeft van waar ze haar gewicht vasthoudt? Waarom is het maar één type?”

Dit seizoen heeft McGrady het tot haar missie gemaakt om alleen ontwerpers en merken te ondersteunen die echte inclusiviteit beoefenen - een van dat is een samenwerking tussen DSW en Create & Cultivate, met wie ze samenwerkte om een ​​echt diverse landingsbaan samen te stellen laten zien. "Ik heb altijd gedroomd van een inclusieve catwalk: het zijn vrouwen in alle soorten en maten, etniciteiten, geslacht, en ik denk dat het belangrijk is om die boodschap over te brengen [in alles wat ik doe]."

GERELATEERD: Plus-size model Hunter McGrady was tegen "iets verbergen" in haar SI Badpak Foto's

Het gevoel anders te zijn, zelfs bij plus-exclusieve castings - of het nu gaat om Fashion Week of merkcampagnes - kan een schadelijk effect hebben op modellen. Verschillende modellen die voor dit stuk werden geïnterviewd, gaven aan dat ze het gevoel hadden dat hun lichaam misschien te dik, niet rond genoeg was of de catwalk niet waardig was. Het is duidelijk dat terwijl sommige ontwerpers zijn begonnen na te denken over inclusiviteit, ze moeten nog begrijpen wat de term echt betekent.

"Het is echt ontmoedigend omdat de gemiddelde maat van een vrouw in de VS maat 16 is, en we kunnen dat cijfer niet eens halen in campagnes of daar voorbij komen", zegt Alexis Henry, een model met Yanii-modellen. “Als ik naar een casting ga en ik weet dat ze niet echt om me geven, voel je gewoon de vibes. Ze zijn niet te vriendelijk, ze zijn niet te spraakzaam. Ze zullen vaak niet eens een 16 casten … maar omdat ze iemand met de dubbele cijfers in hun cast of campagne hebben, hebben ze het gevoel dat ze hun due diligence doen.

De keuze om slechts één type vetlichaam op de catwalk te laten zien, wijst op een veel groter probleem: de meeste vrouwen van maat worden nog steeds buiten deze kansen gehouden en uiteindelijk zal de kleding niet gemaakt zijn voor hen. Ontwerpers die hun token plus-size meisje casten in maat 12/14 vertegenwoordigen nog steeds niet eens de gemiddelde vrouw - en hoewel het hebben van één model met een plus-formaat misschien een vooruitgang is, is het nog steeds verre van echte representatie.

Een mogelijke verklaring (geen excuus) voor dit gebrek aan representatie is de veranderende betekenis van de term 'plus-size'. Jaren geleden beschouwde de mode-industrie iedereen boven maat 6 als plus. Nu wordt het meestal gebruikt om iedereen boven een maat 12 te categoriseren. Maar in de echte wereld wordt een enorm scala aan lichaamsvormen en -maten voortdurend uit de mode gelaten. Voor elke vrouw die binnen deze categorie valt, is consequent ondervertegenwoordigd zijn meer dan alleen maar bedroevend: het stuurt de boodschap dat ondanks de inspanningen van body positivity-activisten in de afgelopen jaren, mode nog steeds niet voor hen is, alleen vanwege hun lichaamstype.

“Er zijn zoveel stereotypen en ideologieën rond vrouwen die groter zijn dan een maat 14 of 16: dat ze het niet weten hoe ze over een catwalk moeten lopen, ze weten niet hoe ze moeten poseren, dat ze het kledingstuk geen recht doen”, zegt Henry.

GERELATEERD: Deze Fashion Week-muurschildering krijgt niet dat je prachtig EN dik kunt zijn

New York Fashion Week is het perfecte moment om inclusiviteit centraal te stellen: ontwerpers zouden dit wereldwijde platform moeten gebruiken om op te komen voor plus-size representatie en lichaamsdiversiteit. En een paar doen dat betrouwbaar. Dit seizoen deed Christian Siriano, die bekend staat om het geven van een aantal van de meest diverse shows, dat opnieuw met een Lente/Zomer 2020-collectie met plus-modellen zoals Marquita Pring, Alessandra Garcia-Lorido, Chloé Véro en Candice Huffine. Nog diverser was de show van Chromat, die te zien was Tess Vakantie, Denise Bidot, McGrady en meer. Tanya Taylor - die kleding maakt tot maat 22 - gebruikte ook een paar plusmodellen in haar presentatie, net als Veronica Beard. Andere ontwerpers - Tommy Hilfiger bijvoorbeeld - slaagden er wel in om een ​​of twee curvemodellen op de catwalk te gebruiken, maar kozen opnieuw voor vrouwen die naar de kleinere kant van plus glijden.

“Zet echte plus-vrouwen erin, stop echte diversiteit erin. Ze hoeft niet 1,80 meter lang te zijn, ze kan 1,80 meter lang zijn, wat het ook is. Je moet de eerste zijn die het plafond doorbreekt en dat is moeilijk voor veel mensen”, zegt McGrady. "Ik wil dat mijn kinderen opgroeien om dat te zien, want ik wil nooit dat ze zijn als: 'Ik ben een plus, maar ik ben niet de perfecte plus-size [lichaamstype].'"

GERELATEERD: Het kostte me 33 jaar om van mijn plus-size lichaam in lingerie te houden

Henry voelt hetzelfde en zegt: "Als ontwerpers echt inclusief proberen te zijn, gaan ze opzettelijke ontwerpen maken [voor dikke mensen] en dat zullen ze het hele jaar door doen. Ze geven je niet zomaar drie plus-modellen per jaar in een paar modeshows die ze tijdens Fashion Week houden.' Afzonderlijk terwijl hij over hetzelfde onderwerp sprak, zei McGrady: "dat zal meer dan wat dan ook een verandering teweegbrengen, als [andere merken] zien dat iedereen het doen."

Ondanks kleine stappen in de richting van vooruitgang, heeft mode nog een enorm lange weg te gaan voordat elke vrouw naar een catwalkshow of campagne kan kijken en zich gezien kan voelen. Met merken als Chromat en Christian Siriano die het gesprek leiden, is verandering onvermijdelijk. Maar gaandeweg moet er veel meer lawaai worden gemaakt over deze kwestie. Daartoe heeft McGrady een strategie: "Het is belangrijk om je mening te uiten en niet bang te zijn, omdat de samenleving hou van niets meer dan je gewoon naar beneden te duwen, je opzij te duwen en je het zwijgen op te leggen, dus je moet houden schreeuwen.”