Op een ongebruikelijk warme februaridag in Milaan zit Elizabeth Debicki voor een fotograaf. Ze plant haar voeten in een wijd open ballethouding die herinnert aan haar vroege opleiding als danseres. De volgende dag zit ze voor een journalist en kruist ze haar lange benen in een gesloten dubbele draai die suggereert dat ze ooit ook een slangenmens was geweest.

"Als ik een psychoanalyticus was, zou ik kunnen zeggen dat ik mezelf aan het beschermen ben", zegt Debicki. “Ik ben erg lang. Ik denk dat ik gewoon altijd heel loom ben geweest”, zegt ze lachend.

Zoveel als de 28-jarige actrice bekend is geworden omdat ze haar privacy waardeert (ze vermijdt sociale media in totaal), wordt Debicki ook erkend voor het aantonen van opmerkelijke fysieke vloeibaarheid in een reeks opvallende optredens. Het is bijna onmogelijk om je ogen van haar af te houden terwijl ze over het scherm glijdt en de zelfverzekerde maar conflictueuze femmes fatales uitbeeldt in De man van U.N.C.L.E. en De nachtmanager of de vertrapte underdog-gedraaide-glamoureuze crimineel Alice in Steve McQueen's

weduwen. In persoon is het hetzelfde. Ze zit door interviews heen met haar hoofd iets naar beneden gekanteld, wat wijst op oplettendheid of misschien behoedzaamheid. Toch is het indrukwekkend dat ze ondanks haar lengte (Debicki is ongeveer 1,80 m) steevast omhoog lijkt te kijken.

"Ik denk niet dat het altijd bewust is", zegt ze. “Maar het lichaam is een ongelooflijk hulpmiddel. Als je acteurs op het podium ziet die een geweldige uitvoering geven, ben je je er niet per se van bewust dat hun lichaam volledig wordt verteerd door wat ze zeggen.

Max Mara

Krediet: Giampaolo Sgura/Chris Boals-artiesten

Haar bijzonder maniëristische vaardigheid werd aangescherpt toen ze opgroeide in Australië, waar ze jarenlang trainde in klassiek ballet, gevolgd door een uitstapje naar hedendaagse dans rond de leeftijd van 13 en daarna toneelschool in 16. Haar beide ouders waren balletdansers, "dus ik denk dat ik waarschijnlijk genetisch gemodificeerd ben", plaagt ze. “Als kind werd ik op een balletbarre gegooid, al zal mijn moeder zeggen dat niemand me dwong. Het was een gezonde vorm van expressie, want ik heb een behoorlijk wilde fantasie.”

Als erkenning voor haar dynamische doorbraak ontvangt Debicki deze maand de Women in Film Max Mara Face of the Future Award op het 2019 Women in Film Annual Gala in Los Angeles. Ze is de 14e ontvanger en komt op een lijst met: Rose Byrne, Katie Holmes, Kate Mara, en Zoë Saldana, elk geëerd voor hun combinatie van talent en gratie op een keerpunt in hun carrière. "Elizabeth omvat dit alles en nog veel meer", zegt Maria Giulia Maramotti, de vice-president van de Amerikaanse detailhandel voor Max Mara, die ook een kleindochter is van de oprichter van het bedrijf Achille Maramotti. "Ze is welsprekend, intelligent en een mooi persoon."

Max Mara

Krediet: Giampaolo Sgura/Chris Boals-artiesten

Dit compliment zou ooit moeilijk zijn geweest voor Debicki om te accepteren, maar nu erkent ze de symbolische waarde ervan in deze kritieke tijd voor vrouwen in Hollywood. Door haar eigen werk met de humanitaire organisatie Women for Women International, die voorziet in: professionele ondersteuning van vrouwen in door oorlog verscheurde landen, heeft ze de impact van vrouwenemancipatie op samenlevingen. Debicki merkt ook op dat acteurs vaak zo diep verdwijnen in een rol dat het belangrijk is om af en toe te pauzeren en het unieke van hun individuele stemmen te herkennen. "Ik denk dat het gaat om vertrouwen dat je iets waard bent zoals je bent", zegt ze.

"Ik denk dat deze prijs een verantwoordelijkheid is", vervolgt Debicki. "Ik voel me er erg door bevestigd en gesteund en gezien, en ik neem dat en ga verder en vraag: 'Wat moet ik nu doen om moedig en stoutmoedig te zijn om het soort werk te maken dat ik wil?'"

Al dit gepraat over hoe ze zichzelf aan de wereld presenteert, herinnert Debicki aan een ander vroeg besef over zichzelf dat voortkwam uit dans: ze is altijd een feministe geweest.

Max Mara

Krediet: Jacopo Raule/Getty Images

"Ik heb veel pointe gedaan in mijn leven", zegt ze. "Ik herinner me dat ik vroeg, zelfs toen ik 12 of 13 was, waarom? Het is zo contra-intuïtief om zo kwetsbaar te zijn en de illusie te wekken dat je in de lucht bent. Waarom hoeven de jongens niet zo te lijden?”

Voor meer van dit soort verhalen, pak het juni-nummer van In stijl, beschikbaar in kiosken, op Amazon en voor digitale download 17 mei.