Gucci houdt gedurfde, flitsende cruise 2018-show in Florence

Maandagavond laat in een ommuurde privétuin van Florence, een paar uur na een extravagant geënsceneerd Gucci catwalkshow had zijn gasten verbaasd met toegang tot monumenten die zelfs Dan Brown niet kon krijgen, betrad Beth Ditto het podium onder dennen- en palmbomen die werden overspoeld met onnatuurlijk violet licht. Ditto is natuurlijk de scherpzinnige en hilarische punkartiest wiens muziek routinematig wordt gecategoriseerd als indie of alternatief, niet als mainstream of luxe zoals traditioneel zou passen bij een megamerk als Gucci.

Ditto was in haar element en riep om: Elton John in het publiek, en aan de ontwerper Alessandro Michele, die haar hier bracht. Ze is trouwens beschikbaar voor verjaardagsfeestjes, en ze is goedkoop, zei ze. Het enige wat ze vraagt, is dat je haar in designerkleding kleedt en haar zo erkent en respecteert, een non-conformistische kunstenaar, net zoals Michele deed.

'Naait je grootmoeder?' vroeg Ditto. "Ik zou graag langskomen." Toen de sterren zichtbaar werden aan de Italiaanse nachthemel, kwam de gedachte op dat Gucci het zwarte gat van de mode is geworden, alle lichtpunten eromheen absorberend, alle pailletten, de borduursels, de glitter, de franje, het sissen, en alles weerkaatsen op de wereld. Dit is hoe dan ook mijn theorie over waarom zoveel mensen van verschillende rangen en standen, van de elite fashionista's tot de excentrieke

Hier in Florence, tijdens het hoogtepunt van het toeristenseizoen, wanneer kaartjes om de David te zien dagen van tevoren zijn uitverkocht en de Duomo overspoeld door de selfie-zoekende massa, hadden honderden redacteuren van over de hele wereld zich verzameld voor het ultieme FOMO-evenement in Michele's laatste voorstelling. Sommigen kwamen voor minder dan 24 uur naar Italië. De meesten droegen Gucci en creëerden een surrealistisch beeld aan het begin van de avond, tijdens een receptie in de met Botticelli gevulde galerijen van het Uffizi-museum, van Donald Duck geborduurde truien, glinsterende rokken met mesplooien, pluizige jurken met bloemenprint, dichterblouses, oversized brillen en algemene praal van het soort dat wordt beschreven als pauwen.

Tegen de tijd dat de meeste gasten hun weg over de Arno hadden gevonden naar de weelderige salons van het Palazzo Pitti, via de door hoi-polloi verboden Vasari Corridor verborgen boven de Ponte Vecchio, het leek nauwelijks vreemd om Donald Glover te ontdekken met een breedgerande Gucci-hoed, een witte korte broek en bucks met de hielen verpletterd, of Dakota Johnson in een rugloze jurk, of Jared Leto in een roze fluwelen topcoat, citroengele broek en een stroken top bedekt met geborduurde bijen (ook zilveren hoge topjes).

Om tot de kern van de collectie te komen: deze was net zo wild, zo divers en alomvattend als Michele's eerdere pogingen, met zo veel veel ideeën voor zowel mannen als vrouwen en degenen daartussenin dat iedereen die keek, zowel overweldigd als aanzienlijk zou zijn onder de indruk.

Laten we beginnen met de leuke dingen: rugbytruien en oversized gewatteerde jassen, een bedrukt met verweven slangen en bloemen die geweldig was, een felroze teddybeer trui met een opzettelijk verkeerd gespeld "Gucci" logo, grappige fancy heuptasjes, een gele buffel geruite puffer met kat sticker op de rug - oh, pff, ik zou kunnen doorgaan en verder.

Maar wat er anders aan deze collectie was, was dat Michele ook grotere ideeën in de mode begon te verkennen, en daarmee bedoel ik dat hij openstond voor de invloed van zijn leeftijdsgenoten. Er waren Vetements-achtige proporties in sommige van de extra grote stukken, en toch hadden ze Michele's Gucci-centrische draai, omdat ook zij in zijn baan werden opgenomen.

En als iemand twijfelde aan zijn allesomvattende boodschap, maakte Michele zichzelf duidelijk op T-shirts die stoutmoedig verkondigden: "Guccifify yourself."