Nicole Hockley, moeder en slachtoffer van Sandy Hook, spreekt over Parkland en wapenbeheersing

Het is vijf jaar geleden sinds de schietpartij op Sandy Hook. Ik praat niet graag over die dag. Ik heb het verhaal al zo vaak verteld en ik kan mezelf niet blijven traumatiseren. Het is niet gezond. Maar uit mijn eigen ervaring met het verlies van mijn zoon Dylan door een massale schietpartij, ken ik de schok, woede en ontkenning die de ouders in Parkland doormaken. Hun hele wereld is onder hun voeten weggerukt. Ze hebben te maken met het enorme verdriet dat ze weten dat ze hun kind, van wie ze zoveel houden, nooit meer zullen zien. Geen enkele ouder wil erover nadenken om de begrafenis van zijn kind te plannen. Het kan erg verlammend werken, wat voor sommige mensen betekent dat ze volledig moeten afsluiten. Andere mensen willen zich heel vroeg en heel duidelijk uitspreken. Ik was een ouder die wilde spreken.

Een week na de schietpartij op Sandy Hook, op de begrafenis van mijn 6-jarige zoon Dylan, begon ik te praten over de verandering die moest plaatsvinden. Ik wist toen nog niets van wapengeweld, maar ik wilde er zeker van zijn dat niemand dit nog een keer zou moeten meemaken. Dat is wat me naar de community-groep leidde

Onze missie is vrij eenvoudig: stop wapengeweld voordat het begint. We weten dat wapengeweld - of het nu gaat om zelfmoord, huiselijk geweld, bendegeweld of een massale schietpartij - is te voorkomen omdat er in bijna alle omstandigheden al tekenen en signalen zijn [van problemen] vooraf. We leren mensen hoe ze die signalen kunnen herkennen en hoe ze kunnen ingrijpen zodat een situatie niet escaleert tot geweld. Sandy Hook Promise zit al op veel scholen in Florida, en we waren al geruime tijd in gesprek met Broward County [de provincie van Parkland] over het brengen van onze programma's daar. Dat is wat we doen. Maar dat is niet de reden waarom ik de dag na de schietpartij op de Marjory Stoneman Douglas High School naar Parkland ging. Ik ging naar Parkland omdat ik gewoon van dienst wilde zijn als mens en als ouder die iets soortgelijks had meegemaakt.

GERELATEERD: Ik heb de schietpartij in Parkland overleefd. Dit is waarom ik klaar ben om terug naar school te gaan

Ik ontmoette stadsambtenaren en zorgde voor contacten met ambtenaren in het Newtown-schooldistrict [district Sandy Hook Elementary School] die dit eerder hadden meegemaakt. Ik hoopte dat ze begeleiding konden bieden, want er is geen draaiboek over hoe om te gaan met een massale schietpartij. Je moet snel nadenken over dingen als: 'Hoe gaan we communiceren? Hoe gaan we families van slachtoffers ondersteunen? Hoe gaan we leerlingen weer naar school helpen? Hoe gaan we om met de toestroom van steun en therapie en mensen die brieven willen schrijven en condoleances willen sturen en geschenken en al het algemene bereik? 'Er is zoveel goede wil die in een gemeenschap stroomt na zoiets als dit' gebeurt. Maar het kan veel zijn om te beheren. Ik wilde hulp.

Ik ontmoette ook enkele overlevenden. Dat was krachtig. Ik moet toegeven, toen het verzoek voor het eerst kwam om deel uit te maken van een CBS-interview met overlevenden Cameron [Kasky] en Sophie [Whitney], zei ik aanvankelijk nee. Ik was erg nerveus om een ​​interview te doen en het als een geënsceneerd iets te zien. Ik wil nooit iemand uitbuiten - ik weet nog hoe dat voelt. Ik wil niet dat mensen over deze kinderen of andere overlevenden kruipen. Je moet je hulp aanbieden op hun voorwaarden en ze ontmoeten waar ze zijn. Dat is de reden waarom, toen ik weer een telefoontje kreeg waarin stond dat vooral Cameron me echt wilde ontmoeten, ik uiteindelijk toestemde.

Aan de ene kant was het moeilijk voor mij om ze te ontmoeten omdat ik weet wat ze hebben meegemaakt, ik heb gevoel voor de weg voor hen, en ik begrijp hoe moeilijk het is om alleen met het trauma om te gaan - laat staan ​​dat je ook je stem verheft voor... verandering. Het bracht de moeder in mij naar boven. Dit zijn 17-jarige kinderen en ik gebruik het woord "kind" niet lichtvaardig. Ik wilde ze gewoon vasthouden en knuffelen en ze beschermen tegen alles wat er langs komt. Aan de andere kant was het geweldig om ze te ontmoeten, omdat ze deze unieke stem aan het probleem brengen. Ze hebben zoveel energie, gedrevenheid en toewijding. En hoe ze zich op sociale media hebben georganiseerd, is fenomenaal. Het aantal kinderen dat ze hebben gekregen om op te staan ​​en te zeggen: "Hé, jullie volwassenen konden het niet goed doen. Dus nu vertellen we je dat we je nodig hebben om iets te doen om ons leven te redden, 'ik bedoel, dat is krachtig spul. Het is veel krachtiger dan een ouder die pleit voor een kind dat ze verloren hebben, omdat een kind dat voor zichzelf opkomt een andere energie en gevoel van urgentie heeft.

GERELATEERD: Melania Trump prees de Parkland-tieners die marcheren tegen het wapenbeheersingsbeleid van haar man

Er is de afgelopen jaren meer aanhoudend geluid en volume geweest van de mensen achter [de wapenveiligheidsbeweging], die met elke schietpartij toenemen. Het is vreselijk om te zeggen, maar ik denk dat als Sandy Hook niet was gebeurd, we misschien niet dezelfde reactie op Parkland zouden zien als we nu zien. Hier zijn we weer, vijf jaar later. We hebben niet genoeg vooruitgang geboekt. We doen niet de juiste dingen om onze kinderen te beschermen. Dit zijn al deze kinderen, die op de basisschool zaten toen Sandy Hook gebeurde, hebben hun hele leven meegemaakt: schietpartijen op school en actieve schietoefeningen. Het voelt alsof we toewerken naar dit kantelpunt. Ik haat het dat 17 mensen dood zijn die niet hoefden te sterven als we als land sneller tot elkaar waren gekomen. Maar ik denk dat we eindelijk hier zijn en echt klaar zijn voor verandering - het zal gewoon niet zo snel komen als we zouden willen.

VIDEO: Sandy Hook Mom, Nicole Hockley, maakt PEOPLE's lijst van 25 vrouwen die de wereld veranderen

De polsslag van de natie moet eerst veranderen voordat het beleid kan volgen. Want het enige wat beleid doet, is gedrag versterken dat je al hebt gecreëerd. De preventie van wapengeweld is op een basisniveau opgebouwd om klaar te zijn voor het beleid en de politiek om te volgen. Dat is wat we zullen zien in de aanloop naar de tussentijdse verkiezingen en de verkiezingen van 2020. Denk er eens over na, de Parkland-kinderen en de generaties die ze aan boord brengen voor de kwestie van wapenveiligheid, staan ​​op het punt de kiesgerechtigde leeftijd te hebben, als ze dat nog niet zijn. Ik denk dat er binnenkort meer wetgevende vooruitgang zal zijn dan in de afgelopen jaren, en dat is goed. Maar we moeten niet vergeten dat dit nog steeds relatief kleine stappen zijn in de richting van een groter doel, dat geen wapenbeheersing is - het is gewoon onze kinderen veilig houden. Vergeet het meenemen van wapens. Vergeet mensen meer wapens te geven. We hebben veel wapens in ons land en we hebben een toegangsprobleem. Hoe kunnen we dit oplossen? Dat moet de focus zijn.

Op dit moment kijk ik uit naar The March for Our Lives. Mijn zoon [Jake] en mijn moeder gaan met me mee naar D.C. Het wordt een grote dag. Ik denk dat het wel eens de grootste mars kan zijn die ons land in lange, lange tijd heeft gezien. Het is spannend wat er gaande is in D.C. en in alle andere steden waar er marsen zullen zijn. Dit is aanzienlijk. Het moet zo zijn.

- Zoals verteld aan Shalayne Puli