Prabal Gurung over het probleem van groottediversiteit in de mode

Prabal Gurung is een ontwerper die zijn hart op zijn mouw draagt. Of meer letterlijk, hij draagt ​​zijn hart op zijn overhemden. De afgelopen twee seizoenen heeft de Nepalees-Amerikaanse ontwerper T-shirts gedragen die statement maken en die net zo veel pers hebben gekregen als zijn eigenlijke collecties vanwege hun durf: RESIST WITH

Sinds ik in deze branche begon te werken, zag ik dit verhaal van: mode dat was erg eendimensionaal: wit, blond, maat nul. Dat was het. Er was niets anders.

Als minderheid heb ik altijd begrepen hoe het voelt om niet vertegenwoordigd en gezien te worden; om de pagina's van een tijdschrift om te slaan en niemand te zien die op jou lijkt. Je begint je waarde in twijfel te trekken en waarom je niet wordt gevierd zoals je bent. Het beïnvloedt je psychisch welzijn.

VIDE: InStyle presenteert American Voices: Designer Prabal Gurung

Om je een beetje geschiedenis te geven, ging ik naar de Britse katholieke jongensschool waar het me duidelijk werd gemaakt dat ik een "ander" soort kind was. Ik werd gepest en realiseerde me al snel dat ik daar nooit vrienden zou maken. Als mij zou worden verteld dat ik anders was, dan, dacht ik, ga ik de dingen anders doen.

Ik kwam in 1999 naar New York om me aan te sluiten bij de mode industrie, want dat is alles wat ik ooit echt wilde doen. Ik dacht dat New York een stad van buitenbeentjes was. Ik dacht dat mode naar een plek zou gaan waar ik mijn stem zou vinden, mijn gemeenschap. De realiteit was dat hoewel een deel ervan zo is, er een groot deel van de industrie is en is nog steeds erg gescheiden; dat verkoopt aan het idee dat je niet goed genoeg bent totdat je "dit ding" koopt of er "op deze manier" uitziet.

Toen ik in 2009 met mijn eigen collectie begon, besloot ik dat deze representatief zou zijn voor veel verschillende soorten vrouwen; op de catwalk, in een presentatie, maar ook op de winkelvloer. En in het begin waren retailers niet geïnteresseerd om het te kopen.

Dus begon ik mijn eigen, persoonlijke, particuliere klanten te ontwikkelen, bestaande uit verschillende vrouwen van alle soorten en maten. Een van de eerste opdrachten die ik kreeg was om iets op maat te maken voor Oprah. Ik heb iets gemaakt voor de moeder van mijn vriend die maat 20 had (een prachtige jurk van chiffon). Ik wilde alleen collecties maken die zeiden: “Ik zie je. Ik hoor je. Ik begrijp jou. Jouw bestaan ​​is belangrijk voor mij.”

GERELATEERD: Waarom Prabal Gurung de felste feministe van de mode is

En hoewel retailers nog steeds geen interesse hadden, gingen we als merk voluit. Er waren veel angsten, veel mensen die ons vertelden dat we dit niet moesten doen. Het was niet "het coole" om te doen, om kledingstukken te maken voor vrouwen boven de maat 16. Maar ik maakte me er nooit zorgen over. Ik laat iedereen de coolheid najagen. Dat heeft altijd gewerkt voor mij. Mijn kleding is nooit alleen voor één type vrouw geweest. En als er ooit één type vrouw in mijn hoofd was, was het haar geest of haar ziel die de verbindende factor was. Grootte, ras, geslacht... die dingen waren nooit belangrijk voor mij.

Met maatdiversiteit op de catwalks en in collecties gaat de voortgang extreem traag. Maar andere mensen, andere ontwerpers, te schande maken, is nooit een manier om iets te veranderen. Toestaan iedereen om aan tafel te zitten, positieve bekrachtiging en validatie is hoe verandering komt.

Het is 2018 en mode, onze industrie en elk individu dat erin werkt, heeft een grote verantwoordelijkheid om onze samenleving te helpen genezen. Dat geloof ik echt. Mode heeft de wereld al heel lang dromen en ambities kunnen bieden. Maar we zijn ook verantwoordelijk voor veel negatieve dingen, of het nu gaat om het gevoel geven dat een vrouw of een man het gevoel heeft dat ze niet waardig zijn, of dat ze er niet bij horen vanwege hun grootte of ras. Het is onze taak om inclusie en diversiteit visueel weer te geven en te laten zien hoe de wereld beter is met kleur. Verschillende kleuren. Dat is wat mode zou moeten doen.

We zijn een gemeenschap met zoveel ogen op ons gericht, en we hebben allemaal platforms. Ik voel een sterke verantwoordelijkheid om met mijn platform een ​​dialoog op gang te brengen over onrecht en ongelijkheid in onze samenleving. Ik geloof echt dat conversatie en onderwijs de manier is waarop we onze perspectieven kunnen veranderen en samen kunnen komen om verandering teweeg te brengen.