Het was een mooie lentezaterdag en mijn vrouw en ik brachten onze tijd binnenshuis door met het schoonmaken van het appartement (aangezien we de neiging hebben om het tijdens de werkweek te vernietigen). Ik had zojuist Spotify op onze PlayStation 4 in de woonkamer geïnstalleerd en op mijn speciale lente-afspeellijst gezet die ik elk seizoen voor mijn vrouw maak (ik ben een redelijk goede echtgenoot). Na twee keer de afspeellijst te hebben gehoord, zette mijn vrouw, Emily, de nieuwe Alabama Shakes album, Geluid & Kleur, en er kwam iets uit de luidsprekers waardoor mijn blanke jongenslichaam begon te bewegen. Ik was me er volledig van bewust dat mijn lichaam vreselijk bewoog, maar ik was in de zone.
Ik raakte verslaafd op het moment dat de drums binnenkwamen en mijn hoofd dobberde, maar toen de leadzangeres, Brittany Howard, begint met wat alleen kan worden omschreven als een gil na 36 seconden, kreeg ik de rillingen. De muziek vervaagt tot stilte en het is gewoon haar stem die opbouwt. Het is alsof je naar een belangrijk sportevenement kijkt en het publiek zwijgt als LeBron James de bal van de inkomende pass vangt en een driepunter oppakt om de wedstrijd te winnen. Het is een gespannen geluid dat wordt beëindigd met de muziek die weer binnenkomt en de eerste regels van het lied, "Mijn leven. Jouw leven. Overschrijd die lijnen niet."
In wezen is het een lied over twee mensen die het goedmaken en niet meer willen vechten. Het is een ode aan een gevecht dat we allemaal hebben meegemaakt. Het is dat moment waarop je gewoon je handen in de lucht moet steken en ermee instemt het oneens te zijn en ervoor te kiezen om met elkaar overweg te kunnen. Alleen al het onderwerp klinkt alsof het nummer somber zou moeten zijn en over opgeven, maar het is zo verdomd funky dat het aanvoelt als een feest. Dat is hoe ik er nu voor kies om al mijn gevechten te beëindigen; met wat funky gitaarriffs, dansend als een nerd in mijn woonkamer.