Kristi Yamaguchi gaf kunstschaatsster Karen Chen het beste pre-Olympische advies

Het is 26 jaar geleden dat kunstschaatsster Kristi Yamaguchi de gouden medaille won op de Olympische Winterspelen van 1992 en al snel de Sweetheart van Amerika werd. En nu, met de Pyeongchang Winter Games over een paar dagen en een hele nieuwe lichting skaters die voor het goud gaan, is de 46-jarige atleet stuurt Team USA weg met enkele woorden van wijsheid, specifiek aan haar mentee, kunstschaatsster voor vrouwen Karen Chen.

"Ik ken Karen sinds haar twaalfde omdat we dezelfde geboorteplaats hebben [Fremont, Californië]", zei Yamaguchi toen ze langskwam. In stijl’s NYC kantoren vorige week. 'Het enige belangrijke dat ik haar heb verteld, is dat je voor de Olympische Spelen moet leren jezelf te isoleren van de druk. Ik heb altijd geprobeerd haar positief te laten denken, want het is gemakkelijk om twijfels in je hoofd te laten kruipen voor een groot optreden als dit."

Yamaguchi zegt dat sociale media inderdaad het spel voor de atleten van vandaag hebben veranderd, zowel in positieve als negatieve zin.

"Met Twitter en Instagram heb je gemakkelijk het gevoel dat je constant wordt beoordeeld", zei ze. “Maar aan de andere kant heb je ook zoveel meer mensen die je steunen en volgen op je reis. Ik zei tegen Karen: 'Amerika steunt je! Dat kun je niet vergeten, zelfs niet met alle druk die je nu voelt.' Ik ben zo trots op haar omdat ze veel obstakels heeft overwonnen om dit punt te bereiken.”

Hoewel Yamaguchi een speciaal zwak heeft voor Chen, is ze enthousiast om te wortelen in heel Team USA, inclusief vrouwelijke kunstschaatsers Bradie Tennell en Mirai Nagasu. "We hebben dit jaar een geweldige groep en ik denk dat we potentieel hebben om in drie van de vier disciplines een medaille te behalen. Ik kan niet wachten om te zien wat er gebeurt."

Voorafgaand aan de Winterspelen spraken we met Yamaguchi over schaatsen, slechte jaren 90 mode, en hoe het was om de eerste Aziatisch-Amerikaanse vrouw te zijn die een gouden medaille won. Lees verder voor onze chat hieronder.

GERELATEERD: 8 pittige modestukken om u te helpen het team USA aan te moedigen

Ook al doe je niet mee, je bent nog steeds erg betrokken bij de kunstschaatswereld. Hoe denk je dat de sport is veranderd sinds je op de Olympische Spelen was? Ik denk dat de grootste verandering kwam toen ze het beoordelingssysteem herzagen na de Olympische Spelen van 2002. Nu is het op een puntensysteem dat meer naar de technische kant van skaten leunt. Ze probeerden subjectiviteit uit de beoordeling te halen, maar uiteindelijk zijn het nog steeds gewoon mensen die die scores geven. Het is voor iedereen wat verwarrender geworden, denk ik.

Schaatser Ashley Wagner was publiekelijk boos over haar score op de Amerikaanse Nationale Kampioenschappen, waardoor ze dit jaar niet in het Olympische team kwam. Wat vond je van de shake-up? Het is moeilijk omdat ze al zes jaar of langer het gezicht is van het Amerikaanse kunstschaatsen. Maar er komt constant een nieuwe generatie aan en ik denk dat Bradie Tennell iedereen verraste. Ze heeft een stempel gedrukt dat je niet kunt negeren met haar consistentie en haar technische vaardigheid. Het is altijd jammer als een favoriet wordt weggelaten, maar alle drie de meisjes in het team hebben hun plek zeker verdiend.

Op de Olympische Spelen van 1992 werd je de eerste Aziatisch-Amerikaanse vrouw die een gouden medaille won. Wat heeft dat voor jou betekend? Het is grappig, want op dat moment wist ik niet eens dat ik de eerste was totdat het op het nieuws werd gemeld. Het is wel cool! Ik hou ervan als jonge skaters naar me toe komen en zeggen dat ik ze heb geïnspireerd om de sport te gaan beoefenen.

Je droeg vroeger een aantal zeer jaren 90 kunstschaatskostuums. Welke waren voor jou het meest memorabel? Nou, we weten allemaal dat de mode uit de jaren 90 gewoon verschrikkelijk was. Ik denk dat het het slechtste decennium is voor kleding, dus dat werkte tegen me. We hielden Swarovski in bedrijf. [lacht] Mijn meest memorabele was zeker van mijn Olympische overwinning - het was zwart met gouden pailletten.

Hoe heb je besloten welke look je op de Olympische Spelen zou dragen? Het was interessant omdat ik op de Nationale Kampioenschappen een knalroze jurk droeg met korte mouwen en omdat ik er zo goed in meedeed, wilde ik die ook op de Olympische Spelen dragen. Maar ik heb de zwart-gouden jurk laten maken als back-up. Toen ik naar een wedstrijd ging, haalde mijn moeder het eruit en zei dat ik het moest dragen omdat het eleganter was. Ze had gelijk!

Wat was naast de competitie het beste van de hele ervaring? Zeker de openingsceremonie. Wanneer je je Team USA-uniform aantrekt en je aansluit bij alle andere geweldige atleten van over de hele wereld, is het zo krachtig. Ik had zoiets van: 'Wat maakt het uit wat er in de competitie gebeurt?' Dit moment is op zich al heel cool.

Wat was het leukste aan rondhangen in het Olympisch Dorp? Ik moet Scott Hamilton bedanken voor mijn ervaring in het Olympisch Dorp. Hij trok mijn moeder opzij nadat ik het team had gemaakt en zei: 'Dit is haar eerste Olympische Spelen, laat haar alles ervaren.' Ik heb zoveel herinneringen gemaakt. En het was geweldig om naar de eetzaal te gaan en elke atleet naar wie je ooit hebt opgekeken te zien, gewoon rondhangen en rondhangen.

Hoe was het eten dan? Eerlijk gezegd? Vreselijk! Al het eten werd verscheept en we leefden eigenlijk van doorweekte noedels, sperziebonen en andere groenten. Dat was mijn enige klacht!

Waar bewaar jij je gouden medaille vandaag? Het staat voorlopig in Colorado Springs in het museum van het Amerikaanse hoofdkwartier voor kunstschaatsen. Mijn man en ik reisden er ongeveer 4 jaar geleden met onze dochters en ze kregen het voor het eerst te zien. Ze moesten witte handschoenen aantrekken om het vast te houden en zo. Ik denk dat ik daarvoor wat punten bij hen heb gekregen.

Naast het winnen van een gouden medaille, ontmoette je je man, Bret Hedican, op de Olympische Spelen van 1992, toch? Ja, dat was een goed jaar voor mij! Ik heb daar mijn man leren kennen, maar het was niet bepaald liefde op het eerste gezicht. [lacht] Hij zat in het Amerikaanse olympische hockeyteam en bij de openingsceremonie besloten Nancy Kerrigan en ik rond te lopen en enkele andere atleten te ontmoeten. Ze kende al een deel van het hockeyteam, dus we waren allemaal aan het kletsen en foto's maken. Pas een paar jaar later kwam ik hem weer tegen op een evenement in Vancouver en het klikte tussen ons. Ik moest terug naar mijn Olympische fotoalbum en zeggen: "Oh, ja, daar zijn we!"

U bent onlangs ook lid geworden Team Melk, een officiële sponsor van Team USA. Hoe is dat geweest? Ja! Bij Team Milk draait alles om het ondersteunen van atleten van Team USA bij het nastreven van hun dromen in Pyeongchang, dus het was heel spannend voor mij om met hen samen te werken. Het is ook een volledig cirkelmoment omdat ik meer dan 20 jaar geleden de Milk Moustache-campagne deed, geschoten door Annie Leibovitz. Melk was altijd een belangrijk onderdeel van mijn voeding toen ik meedeed aan wedstrijden, en nu, als moeder, begin ik de dag van mijn dochters altijd met een glas.

Hoe vaak sta jij tegenwoordig weer op het ijs? Niet zo vaak meer. Soms schaats ik rond, dan 10 minuten later denk ik: 'Wat moet ik nu doen?' Het is anders als je ergens niet voor traint. Ik heb in december een benefietshow gedaan, dus dat was leuk. En mijn jongste dochter [Emma] schaatst nu ook, dus ik sta nog steeds vier keer per week op de ijsbaan.

Heeft ze al Olympische dromen? Ik denk dat elk kind van 12 jaar Olympische dromen heeft! We zullen wel zien. Gewoon blijven werken zeg ik altijd. Ze heeft haar eigen coach, maar ze zal me soms vragen om haar te helpen, maar niet te veel. [lacht]