Hoe Nicole Kidman opnieuw het hoogtepunt van haar carrière bereikte

Neem op een willekeurige ochtend plaats in een restaurant in een buitenwijk van Nashville en misschien zie je tussen de stamgasten een lange Australische actrice met krullend haar een ei-witte omelet eten. Op deze specifieke lenteochtend, wachtend in de hoekcabine van Noshville, hoor ik een gierend gelach en dan Nicole Kidman verschijnt, terloops begeleid door countryzanger Vince Gill. Voordat hij een hokje verder gaat zitten voor een uitgebreid ontbijt, zet hij haar bij mij af en kondigt hij aan dat hij de volgende dag 60 wordt. "Zeg hallo tegen mijn vriendje", zegt hij tegen Kidman, verwijzend naar haar man, Keith Urban.

Noshville is nogal wat. Het is een delicatessenwinkel in New York-stijl in Green Hills, bevolkt door een bevolkingsgroep waardoor Kidman en mij eruitzien alsof we aan de kindertafel thuishoren. "Oh, ik hou van deze plek", zegt ze, terwijl ze rondhuppelt als, ja, een kind. "Ik doe hier alles."

Kidman, die deze zomer 50 wordt, is zowel fysiek als figuurlijk in haar element. Aan het begin van een pauze van vier maanden van back-to-back projecten, haalt ze adem en brengt ze tijd door met Urban en hun twee dochters, Sunday en Faith. Na een acteercarrière van meer dan drie decennia - zowel rijkelijk beloond als opzettelijk esoterisch - bevindt ze zich in de ongebruikelijke en glorieuze positie om uit de enorme HBO-hitserie te komen

VIDEO: We hebben de Aussie-kennis van Nicole Kidman op de proef gesteld

23 juni ziet de release van Sofia Coppola's gotische burgeroorlogdrama, de verleide, een remake van de Clint Eastwood-klassieker uit 1971. Kidman speelt de directrice van een meisjesschool die wordt geconfronteerd met een wolf in Colin Farrells kleding. Ze is dichtgeknoopt maar bally en haar karakter is het tegenovergestelde van Kidman zelf, die de woordenboekdefinitie van gevoelig is. Maar ik denk dat ze het daarom acteren noemen.

LAURA BRUIN: Ik kan er nog steeds niet overheen Grote kleine leugens. Wat een triomf voor volwassen dames.

KIDMAN: Ik zeg altijd dat als vrouwen zich verenigen en samenwerken, we heel sterk zijn. Ten eerste omdat we erg loyaal zijn. En twee, want als we er eenmaal in zitten, zijn we allemaal multitaskers en kunnen we dingen gedaan krijgen. Het is mooi als je een project echt kunt laten werken op basis van echte vriendschappen.

POND: Wat heerlijk ouderwets.

NL: Het is een mooie manier van werken als je kunt. Want hoe vaak ze ook zeggen "Zaken zijn zaken, persoonlijk is persoonlijk" of "Neem het niet persoonlijk op", ik denk dat we het allemaal persoonlijk opvatten, toch? Ik weet niet hoe het niet moet. Ik ben een gevoelig persoon en ga ook zo met mensen om.

POND: Je hebt altijd waarde gehecht aan intieme vriendschappen.

NL: Ja, als ik een feestje ga geven, dan wil ik dat met mijn vriendinnen en mijn vrienden en de vrienden van mijn man. We hebben etentjes of gaan samen weg. We proberen nu eigenlijk een meidenweekendje weg te organiseren. We sturen een groeps-sms 'Welke datum kun je doen?'

POND: Jij en Naomi Watts zijn al meer dan 30 jaar vrienden. Hoe vaak zie je haar?

NL: Ik zie haar misschien niet, maar we praten veel. Gisteren hebben we een uur aan de telefoon gezeten. Zij is degene met wie ik samen op reis probeer te gaan, gewoon om wat tijd te hebben.

POND: Wat doe jij voor je 50e verjaardag?

NL: Heb niet besloten.

POND: Wil je iets groots doen?

NL: Nee. Ik, groot?

POND: "Groot" zoals in "ga ergens heen."

NL: Ja misschien. Keith en ik gaan misschien een wandeling maken met de meisjes. Of ga gewoon naar het strand, zwem en wees samen. Naomi probeert me een feestje te geven. Ik ga waarschijnlijk naar Australië en zie haar en mijn moeder.

POND: Je reist als een gek. Slaap je goed in vliegtuigen?

NL: Ja, ik kies altijd een nachtvlucht. Ik lig een beetje in bed. Ik doe mijn jammies aan. Ik verander de tijd. Ik heb al die dingen gelezen over hoe je jetlag kunt bestrijden - in je tijdschrift! Ik reis zelfs met mijn eigen kussen. Mijn comfortding is mijn eigen kussen, als een baby. Ik heb babykwaliteiten. [Lacht]

POND: Je bent net klaar Onaantastbaar, en nu ben je vier maanden vrij, toch?

NL: Ja, ik ga een paar excursies maken voor UN Women. [Kidman is al heel lang VN-ambassadeur voor vrouwengoodwill.] En ik ga alle dingen voor zelfzorg doen die ik niet kon doen omdat ik aan het werk was. Als je kinderen hebt, is er een groot syndroom waarbij je iedereen voor jezelf plaatst, en ik val regelmatig in die gewoonte. Ik moet mijn dochters naar school brengen en de school begint vroeg.

POND: Ik vind het geweldig hoe Keith gisteren naar de covershoot-set kwam en toen een beetje tot rust kwam. Jullie zijn zo makkelijk met elkaar.

NL: Hij zou naar beneden komen om me op te halen, en ik zei: "Nee, maak je geen zorgen. Eet gewoon met de kinderen, dan ren ik naar huis."

POND: Iedereen merkt hoe fysiek jullie twee zijn.

NL: Ja. Je bent op onze feesten geweest. Het zijn vrienden en familie.

POND: En toen ik afgelopen kerst bij je was in Sydney, je priester! Hij was geweldig.

NL: Vader Coleman, onze familiepriester, hij is 90. Hij heeft veel voor ons gedaan: bruiloften, geboorten, dopen en begrafenissen.

POND: Je omringt je met de mensen van wie je houdt en die je vertrouwt. Helpt dat als je wekenlang weggaat om te schieten of iets te promoten? Hoe voedt de een de ander?

NL: Hoe blits het er ook uitziet, acteren is een baan voor mij. Ik ben geen beroemdheid die zomaar uitgaat. Dat is niet mijn aard.

POND: De eend op de vijver ben jij in een Gucci-jurk bij een première, maar de benen gaan de hele tijd onder water.

NL: De eend op het vijvergedeelte ervan is 20 procent van mijn leven, maar dat is mijn keuze. Ik ben van nature een introvert.

POND: Vertel me iets over het proces om in een personage te komen. Als je in een moeilijke rol zit, voel je je dan nog steeds ontdaan als je thuiskomt?

NL: Op Grote kleine leugens Ik werd er helemaal door gestoord. Het drong door. Alles werkt op verschillende manieren, maar dat is de plek waar je bestaat als je creatief werkt. Er is geen andere optie. Het is een trek. Ik zou anders ergens anders moeten zoeken om al die energie te plaatsen.

POND: Hoe lang duurt het voordat je terugkomt van optredens?

NL: Sommige zal ik laten vallen zodra ik wegloop, en andere niet zo veel. Celeste aan Grote kleine leugens duurde lang om weg te lopen. Dat ging ook over [huiselijk geweld] kwesties die zeer, zeer aanwezig zijn. Ik ontmoet de hele tijd mensen die er doorheen gaan. En ik ervoer het op die manier [begin] waar ik thuiskwam en soms fysiek gewond raakte. En Keith was als een verzachtende balsem, want ik kwam thuis bij een man die niet zo was. Maar ik had een voet in beide werelden. Er waren momenten waarop ik op de grond lag te huilen, en daar moest ik in blijven. Ik was er diep door geraakt. Maar dat is de aard van de dingen als je echt authentiek probeert te zijn.

POND: Je pusht het altijd met je keuzes. hoe ambitieus ben jij?

NL: Ik ben niet. Ik denk dat ik toen ik jonger was al deze ongelooflijke dromen en ideeën had. Nu rijd ik erop. Ik weet zeker dat er een stroom in dingen zit, maar ik zou niet weten hoe ik het moet ontcijferen.

POND: Je zou op dit punt volledig op je lauweren kunnen rusten - en je Oscar.

NL: Ik geloof in het geven van alles wat je hebt, je best doen zodat je niet rondloopt met de gedachte: "Goh, ik wou dat ik me daar wat meer aan had toegewijd." Je gaat het niet altijd redden.

POND: Je bent zo'n vasthoudende entertainer.

NL: Is het vasthoudend? Ik weet niet wat het is. Kunst heeft me zoveel gegeven. Het heeft soms mijn leven gered.

POND: Je moet het ding in het leven vinden dat je zal drijven en je zal redden, het ding dat je kunt bijdragen aan welk gebied het ook is - theater, mode ...

NL: Er zijn dromen verbonden aan mode. Wanneer het wordt gepresenteerd op een manier waar je naartoe gaat [hijgt], geeft het je gewoon een goed gevoel. Het stelt me ​​in staat om uit te drukken wat ik voel, zoals in, ik wil dat dragen, want dat is eigenlijk mijn rebellie op dit moment. Of dat is mijn manier om erbij te horen. Of het is mijn manier om nee te zeggen. Of het is mijn manier om te zeggen dat ik anders ben. Ik ben opgegroeid met een oma en een moeder die van kleding hield.

POND: Wie waren de eerste ontwerpers die je echt aanspraken?

NL: Ik herinner me de eerste ontmoeting met John Galliano en ik zag hem in Parijs werken bij Dior. En ook Karl Lagerfeld, al die jurken van Chanel. Maar toen, weet je, [kostuumontwerper] Janet Patterson was een van de groten. Zij deed De piano en Het portret van een dame.

POND: Bewaar je veel spullen?

NL: Ik geef mijn trouwjurk, de Balenciaga-jurk die Nicolas Ghesquière voor mij heeft gemaakt, aan een Australische tentoonstelling genaamd 'Love'. Ik steun alles wat liefde ondersteunt. Werkelijk. Is het niet de essentie van alles? Het kan zoveel dingen genezen. Goede liefde, zoete liefde, vriendelijke liefde, zachte liefde, krachtige liefde. Er zijn zoveel verschillende vormen van liefde, die vervolgens leiden tot verlies, wat vervolgens leidt tot alle primaire emoties. We kennen allemaal kinderen die met liefde zijn opgevoed. Je kunt ze zien.

POND: Je hebt op twee verschillende momenten in je leven kinderen grootgebracht: Isabella en Connor, 24 en 22, en nu Sunday en Faith, 9 en 6.

NL: Ik veronderstel dat de basis van wie ik ben moederlijk is. Ik ben het oudste kind in mijn familie, wat waarschijnlijk veel te maken heeft met het opvoeden en verzorgen van mensen. Dus, ja, veel van mijn troepen zijn moederlijk. Ik bedoel, ze zijn ook romantisch. Ik heb er altijd voor gekozen om echt diepe, intense romantische relaties te hebben. Ik fladder niet rond, Laura. Ik dobber niet. Dat is wie ik ben, en mijn moeder zei het altijd: "Je bent gewoon een kind dat hecht."

POND: "Nicole Kidman, ze deed het niet half. Ze gaf het de volle kont."

NL: Ik kom er heel graag binnen. Mijn relatie met mijn moeder is heel intiem en echt. Ik hoor diepe waarheden van haar, omdat ze die op 77-jarige leeftijd al een heel leven vindt.

POND: Ik denk dat je ze ook in mensen naar boven haalt.

NL: Daarom heb ik vriendinnen die ik letterlijk 30 of 40 jaar ken. Zij zijn de helden in mijn leven - ze hebben ongelooflijke dingen meegemaakt, hun kinderen grootgebracht en zijn daar nog steeds met een open hart en heldere ogen. En mijn zus, Antonia, die nu haar rechtenstudie haalt en zes kinderen heeft, kun je haar geloven? En ze is in de veertig. Ze is nog steeds in Singapore. Dat is mijn jongere zus.

POND: Er is een stille kracht voor de vrouwen in je familie.

NL: Ja. En we hebben neven en nichten - iedereen, we zijn allemaal heel close. We zijn erg vrouwelijk gedreven. Ik denk dat dat de reden is waarom het verlies van mijn vader drie jaar geleden zo verschrikkelijk was, want er zijn maar een paar mannen in onze familie. Mijn zus heeft nu echter de vier jongens, dus ze komen door de gelederen.

POND: Ik heb je vader een keer ontmoet, tijdens een etentje. Ik had de hele nacht met hem kunnen praten. Ik vond hem zo wijs.

NL: Ik geloof dat hij daarboven over ons uitkijkt. Ik hoop. Ik voel hem. Iedereen die een ouder heeft verloren waar ze dicht bij waren, kan het vertellen. En het is goed om erover te praten, omdat het hen een deel van de wereld houdt.

POND: Als je aan het werk bent, vind je het dan moeilijk om iedereen bij te houden? Hoe doe je?

NL: Ik bel. Mensen sms'en en dan sms ik terug 'Bel me maar'. Ik hou van de stem. Keith en ik sms'en nooit. Wij bellen. Dat is precies wat we altijd hebben gedaan. We zijn ouderwets.

POND: Wat is een perfecte dag voor jou?

NL: In het weekend hangen we gewoon op - wakker worden, de krant halen. We eten als gezin samen, ontbijt en diner altijd. We zijn heel, heel hecht. Zo ben ik opgevoed. Het is wat ik weet.