Mijn ongezonde relatie met mode overtuigde me om te gaan winkelen

Hoewel het lijkt alsof de rest van de wereld verstrikt is geraakt in een door Marie Kondo geïnspireerde werveling van opruimen, heb ik, beste lezer, de opruimingsrage naar een hoger niveau getild. Een heel jaar lang ging ik op boodschappendieet.

De regels waren simpel: twaalf maanden, geen nieuwe kleren (ondergoed en sokken niet meegerekend - ik ben niet afwijkend, heel erg bedankt). Dit was boetedoening voor een leven lang vraatzuchtige consumptie van dingen die ik nauwelijks nodig had of zelden droeg. Wat ik ontdekte, zoals zoveel liefhebbers van winkeldieet voor mij, was dat mijn relatie met mode was niet helemaal gezond en helemaal niet rationeel. Dag na dag ruimde ik mijn garderobe op van vreugde-deficiënte truien, complex-inducerende jeans en een wat-ik-denk-turkoois corduroy pak. Tegen het einde van deze zelfopgelegde vasten waren mijn kasten en laden keurig georganiseerde heiligdommen geworden voor functionaliteit, mijn gedachten minder gebroken over wat ik elke dag moet dragen, mijn spaarrekening het equivalent van de "na" van een fitnessmodel afbeelding.

Maar was ik gelukkiger? Niet echt.

Deze reis naar een meer monastieke, zelf-efficiënte ik bracht in feite allerlei voorheen onopgemerkte problemen aan het licht. Welk lang onderdrukt trauma heeft me er bijvoorbeeld toe gebracht een regenbooghoodie te kopen? Betekent mijn aankoop van synthetische stoffen, die slecht zijn voor het milieu, dat ik nihilistisch ben? Als niemand merkt dat ik al een tijdje niets nieuws heb gekocht, betekent dat dan niet dat mensen me gewoon niet mogen? Leidt minder stress tot depressie? En waarom voel ik nog steeds een verlangen om me los te maken van mijn bezittingen?

Op zoek naar antwoorden over de oorzaak van deze culturele verschuiving in consumentengedrag, waaronder dat van mijzelf, heb ik professioneel advies ingewonnen bij levenscoaches en opruimexperts, waaronder Kondo zelf.

"Opruimen is het meest elementaire huishoudelijke karwei in het hele menselijk bestaan, maar de belangstelling ervoor is ongekend", zegt Kondo, wiens schattige nieuwe Netflix-serie, Opruimen met Marie Kondo, is mede verantwoordelijk voor dat belang. "Mensen beginnen te beseffen dat geluk niet iets is dat je van buitenaf bereikt - door technologie of de nieuwste rage die op de markt komt - maar eerder van binnenuit."

Kondo's filosofie om te kiezen wat je wilt houden op basis van hoe elk item je laat voelen - de lakmoesproef is: of het item vreugde opwekt - resoneert op veel niveaus, maar de meeste zijn van nature? oppervlakkig. Je zou niet dezelfde benadering kunnen toepassen op, laten we zeggen, een reiniging van je vrienden of collega's of je vervelende kinderen. Dus waarom zou het kopen van minder dingen mensen gelukkiger maken?

“Door minder te kopen, creëer je meer ruimte in je leven”, zegt Kondo. "In mijn geval, in plaats van die ruimte met iets anders te vullen, geniet ik ervan om de ruimte zelf te hebben."

Dit doet me denken aan een reclamebord. Ik zag opbergruimtes voor advertenties die van je 'kleine appartement in New York City' een 'klein, opgeruimd appartement in New York City' maken.

Toch heeft Kondo duidelijk een gevoelige snaar geraakt bij miljoenen ontevreden consumenten. Sinds de financiële crisis van 2008 zijn opruimbewegingen en winkeldiëten net zo veel toegenomen als onze "dingen" vroeger deden. Het momenteel populaire "koop niets"-dieet spreekt voor zich, maar er zijn andere geweest, zoals het beperkende Great American-dieet. Kledingdieet of uitdagingen die shoppers vragen het te doen met wat ze al hebben, door slechts zes items van hun verloren maand. De 'vijfdelige Franse garderobe', bestaande uit slechts een handvol statement-stukken, plus basics, is geïnspireerd op de Parijse benadering van elegantie door terughoudendheid. Maar we kunnen niet allemaal Carine Roitfeld zijn.

"Steeds meer zie ik dat mensen minder items willen, maar wel items waar ze van houden en waarderen", zegt Carol Davidson, een beeldconsulent en life coach in New York City. “Kortom, we worden bestookt met prikkels, constante berichten in onze inbox en voicemail. Mensen willen een meer vereenvoudigde levensstijl, en dat begint elke ochtend in de kast.”

Veel factoren sturen deze verschuiving, zegt Davidson. Bezorgdheid voor het milieu, verveling met traditionele winkels, zorgen over de economie en een verlangen naar meer individuele stijlen inspireren mensen om hun eigen kasten te shoppen. "Twintig jaar geleden was personal shopping de meest gevraagde dienst", zegt ze. "Nu is het styling, werken met wat mensen al hebben."

Kondo's serie ging toevallig ook in première op 1 januari tijdens de gedeeltelijke sluiting van de federale overheid, wat betekent dat veel mensen in het hele land tijd hadden om ernaar te kijken. Er waren serieuze discussies over bezittingen over partijgrenzen heen - "en ik denk ook niet dat het generaties is", zegt Nicole Anzia, de eigenaar van Neatnik, een professioneel organisatiebedrijf in Washington, D.C. "Ik heb oudere klanten en jongere klanten die ernaar streven om minder te consumeren." Maar ze stelt dat de fascinatie voor dingen wegdoen kan ook een keerzijde hebben, omdat het zonde lijkt om een ​​perfect goede trui weg te gooien, alleen omdat je door het dragen ervan niet het gevoel hebt dat je aan bent extase. En hoewel opa's oorlogsmemorabilia u misschien niet interesseren, zullen uw vervelende kinderen misschien wel van dat soort dingen houden.

Maar terug naar mij. Ik weet het, ik weet het, niemand wil horen over mijn dieet, maar laat me je iets vertellen. Het is pas een maand geleden dat het eindigde en ik ben al teruggekeerd naar mijn oude slechte gewoonten. Ik kocht een blazer omdat hij in de aanbieding was, ook al paste hij niet echt. Ik binged op dezelfde trui in drie kleuren. Ik klik, klik, klik op een constante stroom van online aankopen, dus ik heb elke avond iets nieuws om thuis te komen.

Maar ben ik gelukkiger? Niet echt.

Iets wat Kondo zegt, geeft me een pauze.

“Mensen vergeten zich naar binnen te keren. Niemand vraagt: ‘Wat maakt me echt gelukkig?’”, zegt ze. "Ik geloof dat meer mensen het beu worden om veel dingen te bezitten, omdat het beheren ervan teveel van hun gedachten en tijd in beslag neemt."

Ze heeft natuurlijk gelijk. Maar ik kies ervoor te geloven dat ik een heel goede manager ben, en dat is op zich al een kleine triomf.

Voor meer van dit soort verhalen, pak het februarinummer van In stijl, beschikbaar in kiosken, op Amazon en voor digitale download nu.