Waarom Sarah Jeong, de nieuwe medewerker van The New York Times, als racist wordt bestempeld?

Niet voor de eerste keer (en waarschijnlijk niet de laatste), The New York Times is in controverse verzeild geraakt.

Centraal in het meest recente geschil staat de nieuwste aanwinst van de outlet, schrijfster Sarah Jeong. Iedereen lijkt een mening te hebben over haar aanwerving, maar wat zijn de feiten? Scroll naar beneden voor een uitleg van de verontwaardiging en argumenten.

Op woensdag, The New York Timesbekend gemaakt dat journalist en Harvard Law afgestudeerde Sarah Jeong, voorheen een senior schrijver gespecialiseerd in technologierapporten voor De rand, zou toetreden tot hun redactieraad.

Een dag later (internettrollen zijn niets anders dan snel werken), schermafbeeldingen van een reeks tweets die Jeong jaren eerder had gemaakt, gingen viraal. In genoemde tweets kleineert Jeong, een Aziatisch-Amerikaanse vrouw, blanke mensen en twittert sentimenten als: "#CancelWhitePeople" en "Oh man, het is een beetje ziek hoeveel vreugde ik krijg als ik wreed ben tegen oude blanken Heren."

De roep om Jeongs vuren begon meteen.

The New York Times stond Jeong bij en verduidelijkte het doel van haar tweets, door te schrijven: "[Jeong's] journalistiek en het feit dat ze een jonge Aziatische vrouw is, hebben haar een onderwerp gemaakt van frequente online intimidatie. Een tijdlang reageerde ze op die intimidatie door de retoriek van haar belagers te imiteren. Ze ziet nu dat deze aanpak alleen maar diende om de vitriool te voeden die we te vaak zien op sociale media. Ze heeft er spijt van, en The Times keurt het niet goed.”

GERELATEERD: Waarom iedereen het heeft over het verbod van het Witte Huis op CNN-verslaggever Kaitlan Collins

In een krachtige brief De huidige werkgever van Jeong noemde de reactie van de tweets van de verslaggever "oneerlijk en schandalig", en beschouwde het als een aanval van "mensen die handelen in kwader trouw die niet geven om het werk dat [journalisten] doen, de uitdagingen waarmee ze worden geconfronteerd of de feitelijke context van hun verklaringen.”

“Online trollen en pesters willen ons, de Keer, en andere redacties om onze tijd te verspillen door over hun kwaadaardige agenda te debatteren”, vervolgde de brief. “Ze halen tweets en andere uitspraken uit hun context omdat ze ons willen verstoren en individuele verslaggevers willen schaden. De strategie is om te verdelen en heersen door redacties te dwingen hun collega's één voor één af te wijzen. Dit is geen gesprek te goeder trouw; het is intimidatie.”

Velen hebben de vermeende satirische aard van Jeongs tweets over het hoofd gezien en noemden haar snel een racist.

Een New York Magazine schrijver, Andrew Sullivan (een blanke man) zogenaamd dat het argument neerkwam op de vraag of een raciale minderheid als racistisch kan worden bestempeld, met het argument dat elke blanke die de tweet dezelfde gevoelens over een persoon van kleur (of een jood) zouden duidelijk ongelijk hebben, een idee dat werd herhaald door verschillende Twitter gebruikers:

Anderen, het meest blank en met een conservatieve neiging, vergeleken de tweets van Jeong met de racistische spree die uiteindelijk de titulaire Roseanne-ster Roseanne Barr op de zwarte lijst in Hollywood bracht.

Critici wezen ook op: NYT’s ontslag van blanke vrouwelijke journalist Quinn Norton over haar gebruik van verschillende racistische en homofobe uitlatingen op Twitter, evenals haar bewering dat ze bevriend is met 'verschillende neonazi's'.

De controverse heeft geleid tot verontwaardiging van velen (meestal liberalen), die de tweets van Jeong bestempelen als snijdende culturele kritiek.

Sommigen beweerden zelfs dat de drijvende kracht achter de controverse te maken had met het geslacht van Jeong:

Anderen argumenteren in de trant van: NYT, en merkte op dat de tweets van Jeong niet in orde waren, maar haar niet zouden moeten bespoedigen.

Jeong plaatste twee voorbeelden van de intimidatie die haar ertoe brachten de controversiële tweets in kwestie te publiceren, en legde uit: "Ik hield me bezig met wat ik destijds als contra-trollen beschouwde. Hoewel het bedoeld was als satire, betreur ik het ten zeerste dat ik de taal van mijn pesters heb nagebootst. Deze opmerkingen waren niet gericht op een algemeen publiek, omdat het algemene publiek zich niet inlaat met intimidatiecampagnes. Ik kan begrijpen hoe kwetsend deze berichten uit hun verband zijn en zou het niet nog een keer doen.”