Je weet hoe sommige mensen hun haar knippen, koop nieuw verzinnen, laat tatoeages zetten of breng weken door met het gooien van Whitman's Sampler-chocolaatjes naar het tv-scherm (dat speelt Bridget Jones) na de breuk?
Nou, als je tweedejaarsstudent mij had ontmoet, dan deed je dat. Dat is wanneer mijn gepassioneerde, disfunctionele, allesverslindende-jaar langeafstandsrelatie met... laten we hem Mike noemen... via Skype beëindigd.
De week na dat harde, pixelachtige gesprek voelde als een jaar. Ik was een wrak. Ik heb de hele canon van Grieks(vier seizoenen, 74 afleveringen) op Netflix. Ik verwijderde elke foto, prullaria, knuffeldier en sweatshirt dat me in een droevige woede aan hem deed denken. Ik at een hele pizza, op de voet gevolgd door een hele "Boys Suck"-frosted cake met aardbeiensmaak, gemaakt door mijn studentenclubzus. En toen het op het punt kwam in deze doem-en-gloom-routine waarop ik kegels en koekjes naar de gelukkige begon te gooien, Grieks koppels op de tv, besloten mijn huisgenoten dat ik eruit moest - uit mijn kamer en mijn hoofd.
Het probleem was dat ik geen idee meer had wie ik was. Toen ik eenmaal alle oude herinneringen aan mijn ex in mijn leven (en mijn kast) kwijt was, begon ik te beseffen hoeveel controle hij over mij had. Hij was ultrareligieus, dus ik werd ultrareligieus. Hij hield van mijn haar dat gekruld was, dus ik heb het nooit rechtgetrokken. Hij speelde hockey, dus ik werd nummer 1 stadionfangirl. Ik heb zelfs een hele voorjaarsvakantie doorgebracht in het midden van nergens, Iowa, om te kijken hoe Mike, die in zijn hockeyteam zat, een uitwedstrijd speelde. Overal en al het andere op aarde zou spannender zijn geweest, maar toen hij zei springen, vroeg ik hoe hoog; ik was Dat afhankelijk van zijn genegenheid. Hij wilde een superlieve buurmeisje die niet zou vloeken of een vlieg kwaad zou doen, dus werd ik zijn schaduw. Ik droeg de kleren die hij voor me kocht en leefde in overhemden en sweatshirts met de naam van zijn team erop. Ik ging niet uit met mijn studentenclubzussen naar onze evenementen omdat er altijd frat boys waren, en dat maakte hem jaloers. Ik kleedde me meestal bescheiden, zodat ik niet te veel aandacht zou trekken, tenzij hij in de buurt was.
Ik hield ook oprecht van hem, althans dat dacht ik. Hij was aardig en loyaal en zorgde ervoor dat ik me gewild voelde. Ik liep tegen palen op de campus aan omdat ik de hele dag naar mijn telefoon staarde, in de hoop dat we misschien, heel misschien, de kans zouden krijgen om te praten als onze schema's op wonderbaarlijke wijze zouden overeenkomen. Kortom, hij verteerde me.
En toen hij weg was, voelde het alsof ik dat ook was. Wie was ik, zo niet een projectie van alles wat hij wilde?
Het was met extreme tegenzin dat ik mezelf uit bed sleepte op aandringen van mijn studentenclubzussen, weer make-up opdeed en mijn haar echt waste (en alleen omdat ik geen droge shampoo meer had). Maar ik was verrast door hoe krachtig deze fysieke rituelen waren en hoe snel ze hun magie verloren. En langzaam - eerst met een lange, warme douche; dan met een nieuwe eyeliner-tutorial; toen ik een sexy shirt opgraafde waar ik altijd van hield en dat vroeger onder een stapel van Mike's sweatshirts zat - ik begon er anders uit te zien dan mezelf in de spiegel.
Het veranderen van de manier waarop je jezelf presenteert aan de wereld na het uiteenvallen is als het afwerpen van een oude huidlaag en in een nieuwe glijden. Het kan ervoor zorgen dat je je weer wakker voelt. En in mijn geval zorgde het ervoor dat ik me meer mezelf voelde. Het was niet zozeer opnieuw uitvinden als wel mijn oude ik terugkrijgen.
Ik begon kledingstukken te vinden die belichaamden hoe levendig ik was - voordat ik van Mike was. En tijdens de jaarlijkse semi-formele dans van mijn studentenvereniging, slechts een week na de breuk, besloot ik dat de oude ik klaar was voor een terugkeer. De oude ik manifesteerde zich in de vorm van een glinsterende, groene feestjurk met lovertjes die in mijn kast thuis stof had liggen liggen.
Het was kort, landde halverwege mijn dijen, en het had uitsnijdingen aan de zijkant en onder de halslijn. Het was de jurk die ik droeg tijdens een van mijn laatste dansen op de middelbare school, en ik hield er meer van dan enig ander kledingstuk dat ik bezat. Wat nog belangrijker is: het was volledig, onmiskenbaar, ondubbelzinnig mij. Ik voelde me levend toen ik het droeg, en iedereen om me heen wist het. Het was mijn sprankelende groene jurk van vertrouwen. Degene waarin ik helderder scheen dan al het andere dat ik had gedragen. Het gaf me een krachtig gevoel.
En toen ik het droeg voor mijn grootse terugkeer, vond ik het geweldig.
Ik was eindelijk uit Mike's greep geglipt en terug in mijn lichaam. Ik was het leven van het feest (die begon met een Bevroren-geïnspireerde "Let It Go" meezingen tijdens de busrit naar de locatie). Ik was niet te stoppen en het voelde geweldig. Ik kon alles doen, alles zijn en dragen wat ik maar wilde. Ik had geen idee dat ik mezelf al zo lang aan het stikken was en mezelf naar Mike's zin had gevormd. Ik denk nog steeds aan het dichtritsen van die jurk als mijn keerpunt van schaduw naar Shalayne.
Nu hangt de jurk in mijn kast en begint weer stof te verzamelen. Ik weet niet wanneer en of ik het weer zal dragen. Ik heb nieuwe jurken gekocht waar ik sindsdien dol op ben en mijn leven bestaat nu meer uit wijnavonden en films met goede vrienden dan Grieks-achtige ragers, maar de sprankelende groene jurk blijft waar hij is. Als ik ernaar kijk, moet ik denken aan het moment dat ik ervoor koos om mijn leven terug te nemen. Ik kan mezelf er gewoon niet toe brengen om die pailletten te verwijderen en ik weet niet of ik dat ooit zal doen. Want het vinden van een jurk die je dat soort majestueuze kracht geeft, is een zeldzaam en prachtig geschenk.
$ 35 (van $ 80)
Soms heb je wat pailletten nodig om weer in je ritme te komen. Soms is het wildste wat je bezit (of op het punt staat te bezitten?) de anekdote van een ruw geval van post-break-up existentialisme, of eigenlijk een ruwe, vertrouwentestende situatie. Wanneer je een kledingstuk vindt dat je de zelfverzekerdheid van Elle Woods geeft op de afstudeerdag, houd je het vast, hoe vaak je Marie Kondo ook in je kast staat.