Noot van de redactie: dit essay, geschreven door Judy Bachrach, verscheen oorspronkelijk in het juli 1994 nummer van In stijl. We publiceren het vandaag opnieuw, op de 20ste verjaardag van haar dood.
Wie was ze eigenlijk? Je zou denken dat we het nu allemaal wel weten. Dat wilden we zeker. Nooit is het leven van een vrouw gedurende zoveel decennia gevolgd door zoveel foto's. Voor een natie van toegewijde kijkers was het leven van Jacqueline Bouvier Kennedy Onassis een drama, gecomponeerd in ongelijke delen van sprookje, fabel en tragedie. Kort een ster op een openbaar podium, daarna zweeg ze 10.000 dagen, een raadsel in een cultuur die beroemdheden looft. Ze was een boekredacteur die weigerde het grootste verhaal van allemaal te vertellen: haar eigen verhaal. En dus, wat we van haar weten, weten we meestal van foto's, en deze bieden de meest levendige aanwijzingen voor het zachte mysterie van haar leven.
Elk beeld van haar onthult zoveel meer dan alleen een klik in de tijd. Meer dan een ontblote arm of vers gebruinde knie, meer zelfs dan een slank glimp van stemming of felle kleuren. Neem bijvoorbeeld de parmantige
Halston pillendooshoeden gedragen door Jackie, haar kenmerkende kroon als First Lady. Vanaf het begin waren het hooggelegen wonderen, scheef geplaatst op een manier waarvan de ontwerper beweerde dat hij het nooit had bedoeld. Die hoeden veroverden Parijs in 1961. Zelfs haar man was het daarmee eens. "Ik ben de man", zei president John Kennedy tegen de betoverde landgenoten van Charles de Gaulle, "die Jacqueline Kennedy vergezelde naar Parijs."Krediet: Sarah Balch voor InStyle.com
In het begin moest Jacqueline Kennedy haar aard uitdrukken, haar breuken met de traditie verklaren, uitsluitend door de kleding die ze droeg. Als ze één principe van kleden had, was het aandringen op fijne stoffen en superieur vakmanschap. Ze zei tegen een vriendin: "Het maakt niet uit wat je draagt, als het maar kwaliteit is." Denk bijvoorbeeld aan de mouwloze, witte jurk van Oleg Cassini die ze koos voor de inaugurele gala - en wat een afscheid die jurk was van de kralen, de bugled, de bedompte tafzijde, de stijve crinolines, de strakke gordels en strakke krullen van Mamie en van Bes. Jackie's boxy Chanel pakken waren uitdagend Frans, en hoe elegant ze de spot dreven met Pat Nixons Republikeinse hemdspijpen en die beroemde vermoeide stoffen jas.
Het gerucht ging toen dat Jackie Kennedy $ 30.000 per jaar aan kleding uitgaf. Deze zaak van er mooi uitzien was een tijdlang een tijdrovende bezigheid (later zou ze een andere even esthetische bezigheid gaan nastreven: de restauratie van het Witte Huis). Het was haar manier om te bereiken wat maar weinig vrouwen in die tijd kregen: erkenning, respect, een uitlaatklep voor een identiteit. Jackie schreef in haar jaarboek van de middelbare school dat het haar ambitie in het leven was om 'geen huisvrouw te zijn'. Natuurlijk werd ze vrouw en moeder - en graag gedaan - maar haar blik drukte een verlangen uit om opgemerkt te worden voor haar individualiteit in plaats van voor de vele rollen die ze gespeeld.
De laatste keer dat we een beroemde volwassen vrouw in ongegeneerd roze zagen, was het Jackie: Still geëtst in de nationale herinnering is een speciale roze tint, behorend tot een Schiaparelli pak gedragen in een autocolonne in Dallas. Tegen het einde van de ochtend was het pak bevlekt met het bloed van haar man, maar ondanks de smeekbeden van Lady Bird Johnson weigerde Jackie het te vergieten. Het vuile kledingstuk was - voor haar, voor ons - voor altijd een symbool van de tragedie. Dit was het laatste stukje van zichzelf dat ze ooit met haar publiek zou delen.
Het is gemakkelijk om Jackie's verlangen om uit elkaar te blijven te begrijpen, en nog gemakkelijker om haar verlangen om privé te zijn te herkennen. Na haar huwelijk in 1968 met scheepsmagnaat Aristoteles Onassis - een dag vastgelegd op trouwfoto's waarop ze witte haarlinten droeg, onwaarschijnlijk meisjesachtig en homoseksueel - werden haar kleding beschermend. Meer en meer dook ze op achter een gigantische zonnebril, haar donkere haar verborgen onder een... Hermes sjaal.
Halverwege de jaren zeventig lanceerde Jackie een nieuw leven als redacteur - eerst bij Viking Press, daarna bij Doubleday. Oh, de Jackie-stijl was nog steeds aanwezig, natuurlijk, consistent, ook al bleef haar leven veranderen. Nu waren er stapels skinny tees in elke kleur en strakke broeken, zacht Valentino jurken, mooie kasjmier en een heerlijke groene crêpe Carolina Herrera jurk die ze droeg op de bruiloft van dochter Caroline in 1986.
Hoewel haar smaak tijdloos was, was ze dat niet. Haar kinderen waren nu gegroeid. Foto's van haar leken zeldzamer, vluchtiger, kwetsbaarder: de tere moeder joggen, elegant zelfs in het zweet en dun als een vervagende hoop; dan de tere grootmoeder aan het joggen, nog dunner.
"Ze was niet de meest glamoureuze en ook niet de mooiste vrouw", merkte een actrice ooit op. Misschien niet. Wie kan Jackie's aantrekkingskracht beginnen te deconstrueren, vooral nu? Het enige wat ik weet is dat ik merkte dat ik naar een foto van haar staarde - tussen de eindeloze herhaling van beelden die haar dood in mei markeren - een recent schot van haar uitgeverijdagen tonen haar met een kasjmier sjaal om haar prachtig lange keel gewikkeld, een kasjmier trui die haar tengere kader. Ik dacht: "Goh, ze lijkt precies op mijn moeder."
En toen dacht ik: "Nee, mijn moeder leek precies op Jackie."
Het was voor de langste tijd een soort nationale ambitie voor ons allemaal.
Dit essay, door Judy Bachrach, verscheen voor het eerst in de uitgave van juli 1994 van In stijl, die naar de pers ging kort nadat Jacqueline Kennedy Onassis op 64-jarige leeftijd aan kanker stierf.
Klik door onze galerij om 21 foto's van Jackie O.'s tijdloze stijl te zien.