Nu weet je: Lamé begon niet in de jaren '70 (of met Elvis!)

Welkom bij Nu weet je het, Eric Wilson's wekelijkse column waarmee je in één keer een modekenner wordt. Elke week zal hij kijken naar een vertederende mode-invloed en waarom het op dit moment relevant is. Genieten van!

Van de metallic stoffen die de recente mode een nieuw gevoel van glans hebben gegeven, heeft geen enkele ontwerper dit voorjaar meer geboeid dan lamé.

Het is een slinks, sensueel, bijna vloeibaar uitziend materiaal - meestal gemaakt van een mix van zijde en metalen (of synthetische) draden - dat sinds het discotijdperk niet meer op deze manier is blootgesteld. In zijn glinsterende lente Lanvin show transformeerde Alber Elbaz het idee van lamé van trashy naar luxueus met geplooide jurken, jassen en jumpsuits in violet, koper, smaragd en goud. Dat bleek een populaire collectie te zijn, want die looks belandden op Rihanna en Sandra Bullock (hierboven afgebeeld), onder andere, terwijl Taylor Swift dit jaar bij de Grammy Awards koos voor een Gucci Première gouden lamé-jurk met een overlay van kristalgaas.

Hoe flitsend lamé ook mag zijn, zijn populariteit door de decennia heen kan misschien het best worden toegeschreven aan artiesten en muzikanten die zulke gedenkwaardige uitspraken hebben gedaan. Denken aan Grace Jones. Of Elvis Presley in een gouden lamé-pak op de hoes van zijn album uit 1959 50.000.000 Elvis-fans kunnen zich niet vergissen. Wat, dacht je dat lamé begon in de jaren '70?

Om de paar jaar maakt lamé een comeback dankzij een gedenkwaardig beroemdheidsmoment, zoals wanneer Kate Moss verscheen op het jaarlijkse modegala van het Metropolitan Museum of Art met een zilveren Marc Jacobs mini-jurkje met bijpassende tulband in 2009, of wanneer Nicole Kidman verscheen bij de Oscars in 2000 in een Dior Couture jurk die werd beschreven als 'gesponnen goud'.

Het gaat eigenlijk ver terug, zoals modefanaten dit jaar werden herinnerd toen Lanvin zijn Parijse archieven opende voor een 125-jarig jubileumfeest en redacteuren werden getrakteerd op sessies in het historische kantoor van Jeanne Lanvin. Haar schetsboeken bevatten talloze, ongelooflijke voorbeelden van lamé-jurken, die in de jaren dertig populair werden als decoratieve avondkleding. (Oude lamé-voorlopers zoals 'gouden doek', letterlijk geweven van afgeplatte stroken goud of met goud omwikkeld zijde, waren vaak belangrijk in religieuze ceremonies en onder royalty's, maar ze waren veel minder vleiend of betaalbaar.)

@ericwilson zegt over de geschiedenis van lamé: Vroege versies hadden hun nadelen: ze roken slecht!

Tweet dit!

Een interessante kanttekening: vroege commercieel verkrijgbare versies van lamé hadden hun nadelen, namelijk de zure geur die het gevolg was van de metalen stoffen die bij hun productie werden gebruikt. Zoals Lou Taylor opmerkt in: De studie van de geschiedenis van kleding, schrijvers uit die periode noemden vaak de "idiosyncratische geur", daarbij verwijzend naar een heldin van Nancy Mitford die van zilverlamé verklaart: "Het ruikt naar een vogelkooi als het warm wordt, maar ik ben er dol op."