Woody Harrelson over veganisme, vader zijn en wiet roken met Willie Nelson

Woody Harrelson’s pied-à-terre in Los Angeles – die hij en zijn vrouw, Laura Louie, al 30 jaar hebben – ziet er precies zo uit als je je zou voorstellen. Het is een uitgestrekt, met bloemen bedekt huis te midden van een landelijke achtergrond, de definitie van rustgevend. Rust was echter schaars voor Harrelson deze mooie lenteochtend, aangezien hij net is overgevlogen uit Atlanta. Voorafgaand aan ons interview schuifelt hij het huis uit, steekt zijn hoofd in het zwembad en gaat dan recht op een veganist af. maaltijd: salade, avocado, tahini, hummus, crackers, die allemaal moeten bijdragen aan het rondkijken van de 56-jarige 45. Of misschien vandaag, dankzij de vermoeidheid, 46. We ontmoeten elkaar om de release van 25 mei te bespreken Solo: een Star Wars-verhaal, waar hij toevallig weinig over kan zeggen. Maar gelukkig heeft hij veel te zeggen over al het andere.

Laura Brown: De laatste keer dat ik je zag was in Londen. Je was er al maanden aan het fotograferen Star Wars en was in feite geëmigreerd uit de VS. Hoe was het om thuis te komen?

Woody Harrelson: Het was geweldig. Ik was een jaar in Londen geweest en toen deed ik de pers voor LBJ [de door Rob Reiner geregisseerde film waarin Harrelson president Lyndon Johnson speelt], en toen ging ik [huis] naar Maui. Het eerste wat ik deed was rechtstreeks naar het huis van Willie Nelson gaan, aangezien hij vlakbij het vliegveld is. Ik ging erheen en verloor een hoop geld met speelkaarten, dus toen voelde ik me nog meer thuis.

POND: Misschien moet iedereen gewoon naar Maui verhuizen. Wanneer heb je Willie voor het eerst ontmoet?

NS: Ik ontmoette hem in zijn bus in 1998. Ik ging naar zijn concert en zijn vrouw kwam daarna en zei: "Willie wil dat je hallo komt zeggen." Dus ik ga terug en open de deur van zijn bus, en het was net Cheech en Chong, met de rook die opstak uit. Door de rook zie ik deze echte kwieke kerel met lang haar en een vettig mondje zeggen: “Kom binnen. Laten we er een verbranden.” Dus ik ging naar binnen, en we hadden net het beste gesprek over alles, weet je? Ongelooflijke kerel.

GERELATEERD: Sandra Bullock over moederschap, Home Decor-porno en het #MeToo-verhaal dat ze bijna niet vertelde

POND: Ben je zo in Maui beland?

NS: Ja. Tijdens die eerste ontmoeting nodigde hij me uit om bij hem te blijven, zelfs als hij er niet was, wat ik deed. Ik denk dat we een week zijn gebleven en toen naar de minder bevolkte kant van het eiland zijn gegaan. Toen werd ik verliefd op Maui.

POND: Hoe is het om je thuis te voelen als je zo rondtrekt voor je werk?

NS: Ik heb een paar dingen waar ik spijt van heb, maar mijn belangrijkste is dat ik het gevoel heb dat ik te veel van huis ben en niet genoeg tijd krijg met de kinderen [dochters Deni, 25, Zoe, 21 en Makani, 12]. Vroeger gaven we de eerste twee thuisonderwijs, wat volgens mij een andere manier is om te zeggen dat we ons geen zorgen maakten over hun opleiding [lacht]. Ik heb altijd het gevoel dat ze meer leren door gewoon bij me te blijven en ergens heen te gaan. Maar nee, ze wilden uiteindelijk naar school, en dat zette echt een grote wig tussen onze, je weet wel, hangtijd.

POND: Juist, en dan zou je gaan werken.

NS: Een tijdje geleden zei ik: "Oké, ik denk dat ik drie jaar [straks] hard moet werken omdat ik een... vrije tijd.” Het zou in dezelfde periode kunnen zijn gegaan dat niemand me een baan wilde geven [lacht].

POND: Wat een synergie!

NS: Toen ik eindelijk weer aan het werk kwam, dacht ik, nou ja, niet dat er een fanfare zal zijn, maar dat er een soort van heel aardig welkom zou zijn. Maar ik voelde me volledig vergeten, 100 procent, en ik kon geen baan krijgen. Mijn eerste baan terug was de [2004] Brett Ratner-film Na zonsondergang.

POND: O ja.

NS: En, weet je, langzaam maar zeker... Maar ik had tegen de kinderen gezegd: "Ik zal drie jaar werken, en dan krijg ik een verheerlijkt lerarenschema, wat betekent dat in plaats van drie jaar of vier maanden heb ik zes maanden vrij.” Ik zei dat aan het begin van deze eeuw en heb het niet echt gedaan, dus nu doe ik het eindelijk het.

POND: En je deed net, wat, zes films op een rij?

NS: Zoiets.

GERELATEERD: De dochter van Sandra Bullock heeft een Celebrity Crush, en we kunnen een relatie hebben

POND: En toen kwam je terug uit Londen en ging je regelrecht de awardsapalooza in voor Three Billboards Outside Ebbing, Missouri. Hoe geruststellend was het om te zien dat aandacht voor iets dat je in je buik wist geweldig was?

NS: O, het was fantastisch. Het is zo zeldzaam om een ​​indie te doen en mensen het echt te laten zien. Een indie maken is hetzelfde als zeggen: "Ik ga een kunstfilm maken die hopelijk goed zal zijn en, als we geluk hebben, geweldig, maar zeker niemand zal het zien.” Ik bedoel, het is 99,99999999999 procent zeker dat niemand het zal zien het. Maar op dat punt ging alles goed.

POND: Hoe waren de Oscars?

NS: Het was leuk. Ik realiseerde me dat een van de belangrijkste dingen waar niemand aan denkt als ze naar de Oscars kijken, de voetpijn van dames is [lacht]. Zoveel van hen hadden zo'n ernstige pijn. Het is bijna een samenzwering tegen de voeten van Hollywood-actrices.

POND: Het is een enorme. Daarom moeten ze nu hun tijd terug nemen. Dus, Star Wars. Ik weet dat je niet veel kunt onthullen, maar je bent de mentor van Han Solo?

NS: Ik denk niet dat "mentor" helemaal juist is. Ik ben een crimineel die hij tegenkomt... Ik moet er niet te veel over zeggen. Kortom, ik ben een voorbeeld voor hem van hoe het niet moet. Ik voel me zo bij mijn eigen kinderen - ik ben echt een goed voorbeeld van wat niet Te doen. Iemand moet dat lichtende voorbeeld zijn.

POND: Maar je ziet er goed uit! Is het dat veganistische leven? Je lijkt legitiem niet ouder te worden.

NS: Ik weet niet of ik dat zo voel, maar dat is heel aardig. Dieet is echter cruciaal. Ik eet veganistisch, maar ik eet vooral rauw. Als ik een gekookte maaltijd heb, voel ik mijn energie dalen. Dus toen ik voor het eerst mijn dieet begon te veranderen, was het niet zozeer een morele of ethische achtervolging, maar een energetische achtervolging. En je wordt er natuurlijk ook moe van om de hele nacht buiten te blijven drinken. En dat doe ik. Minstens één keer per jaar doe ik een vriendschapstour, een andere naam voor een verheerlijkte buiger.

GERELATEERD: Hoe je je shit bezit en krijgt wat je wilt, volgens Ellen Pompeo

POND: Is dat een wereldwijde onderneming?

NS: Het kan heel globaal zijn, ja, 'mobiel en wereldwijd'. We gaan meestal naar Europa en gaan rond en zien vrienden. Deze volgende, ik ga het goed doen. Ik ga T-shirts maken voor elke stop - de hele negen. Ik heb er nog niet helemaal over nagedacht, maar het zal geweldig zijn.

POND: Voel jij je wel eens opgebrand?

NS: [Zucht] Ik voel me nu opgebrand. Ik bedoel, niemand wil "filmsterblues in D-flat mineur" of zo horen. Ik voel me zo gelukkig om te werken, maar niemand anders werkt dit soort uren. Misschien als je een dokter of een agent bent of zoiets. Op deze laatste film [de Highwaymen] het was zes tot acht weken van minimaal 12 uur per dag. Dat is cool als je je schema hebt uitgestippeld, zodat je twee maanden fotografeert en dan vrij neemt, maar dat heb ik niet gedaan. Het is gewoon back-to-back geweest. Weet je, ik ben Samuel niet, hoe heet hij???

POND: Samuël L. Jackson?

NS: Hij werkt letterlijk non-stop, maar ik weet dat dat het schema is waar hij de voorkeur aan geeft. Hij staat liever op de set.

POND: Wat gebeurt er als je jezelf moet verzamelen voor een scène wanneer je je niet goed voelt?

NS: Er zijn weinig methoden die je kunt gebruiken om te rallyen. Achteroverbuigingen zijn geweldig. Als je weinig energie hebt, is het eerste wat je doet een backbend. Dat is de nr. 1 snelste manier om nieuwe energie op te doen.

POND: Iedereen denkt dat je de coolste man ter wereld bent. Ben je wel eens zenuwachtig of geïntimideerd?

NS: Ik word soms overweldigd. Er is een heel strikt schema, en dan kom ik thuis en moet ik voor een zakelijk iets aan de telefoon, dus het kan voelen alsof er nooit een tijd is om op te geven. In termen van geïntimideerd worden door mensen, zou ik Thom Yorke zeggen. Ik ben gewoon zo'n enorme fan van hem. Ik was nerveus om hem te ontmoeten.

POND: Super belangrijk: waar sta je op de pot - ben je er nog steeds van af, of zit je er weer bovenop?

NS: Ik ben van de wagen [lacht]. Ik ben er helemaal weg van. Ik rook zo goed als niet, maar ik ben weer begonnen met verdampen. Ik zou het je niet hebben verteld, behalve dat je me vroeg naar Willie, die natuurlijk dit model van grote kwaliteit en deugd is. Hij is het soort man dat je als president zou willen, iemand die echt om je geeft.

POND: Het is niet te laat.

NS: Hij zou erom geven en heeft de juiste progressieve ideeën, maar niemand praat ooit over de slechte kant van Willie. Vanaf het moment dat ik hem vertelde dat ik twee jaar geleden gestopt was, zat het hem gewoon dwars. Hij was er niet openlijk over, maar elke keer als hij het me bleef geven, zei ik: "Willie, je weet dat ik niet rook en niet verdamp." Hij zou zijn, "Oh, oke sorry!" Dit ging een tijdje zo door, en toen we een paar maanden geleden allebei in Maui waren, brachten we tijd door met kaarten, en hij bleef het doorgeven naar mij. Hij is ook erg sluw. Hij kon zien dat ik net een hand verloor of zoiets, en je weet dat het een geweldig medicijn is voor dat soort emotionele crisis.

POND: Oh ja.

NS: Dus later gaf hij me een omgekeerde psychologie nadat ik een grote hand had gewonnen. Ik vier het, en hij geeft me zijn vape-pen met zijn speciale reserve, en ik pak het als, "Oh, fuck it", en ik neem een ​​grote trek, en hij zegt: "Welkom thuis, zoon."

POND: Hé, wat je er ook doorheen helpt.

NS: Dus ik verdamp wel, maar ik rook nog steeds niet omdat ik niet met mijn longen wil knoeien. Voordat ik ging fotograferen drie reclameborden, Ik ging op een bender voor, ongeveer vijf weken. Aan het einde voelde ik me vreselijk, dus ik zocht de symptomen online op en ontdekte dat het bijnieruitputting was. Ik duwde het gewoon te hard, dus ik ging dagen achter elkaar zonder kruiden, niet drinken, en toen was het een donderdag en het was al een record. Dus ik wilde zien hoe lang ik kon gaan en duurde ongeveer 50 dagen tot Jen [Lawrence] me sterk bewapend in Montreal. Daarna bleef ik niet roken of puffen of wat dan ook tot Willie.

POND:Tot Willy, een memoires. Ik ben benieuwd: heb je duidelijke veranderingen op de set opgemerkt sinds de De tijd is op beweging?

NS: Ja zeker. Laten we zeggen dat mensen zich er beslist veel bewuster van zijn. En nu, voordat je een film maakt, houden ze een vergadering van twee uur. Wist je dat er drie legale manieren zijn om iemand aan te raken [lacht]? Ik denk dat vuiststoten er een van is.

POND: Kun je een dame een vuistneuken geven?

NS: Een ding dat me opviel bij de Oscars dat me een beetje bang maakte, was dat er minstens drie keer was dat er iemand kwam op het podium en stond op het punt de andere persoon te omhelzen en stopte toen en gaf hem gewoon een klopje op de arm of iets. De slinger moet slingeren omdat het zo erg is geweest, maar ik hoop alleen dat mensen niet ophouden elkaar knuffels te geven. Toegegeven, als er ongewenst knuffelen is, is dat iets anders. Maar stoppen met knuffelen is een slechte zaak.

POND: Stoppen met knuffelen is de ondergang van alles. Maar ik waardeer ook de bruikbaarheid van De tijd is op. Het is een juridisch fonds dat vrouwen in nood helpt.

NS: Ja dat is waar. Ik krijg nu waarschijnlijk een aanval van mensen die boos op me zijn omdat ik dat alleen maar zeg, maar ik heb het wel gemerkt en ik wil niet dat het iets is. Het enige wat ik zeg is, laten we blijven knuffelen. Als ik moet stoppen met het knuffelen van mensen, raak ik ernstig verlamd.

GERELATEERD: Na het aanklagen van Trump, dit is wat de CEO van Patagonia, Rose Marcario, doet om het milieu te beschermen

POND: OK, politiek gezien, wat maakt je het meest optimistisch in deze tijd?

NS: Ik ben over het algemeen niet erg optimistisch over politiek. Ik denk dat zelfs als we Trump uit zijn ambt zouden kunnen krijgen, waardoor veel mensen opgelucht zouden kunnen ademen, dit systeem is ontworpen voor grote zakenlieden die voor grotere zakenlieden werken. Het gaat zo veel over geld, en dat is niet alleen in de VS, dat is overal. Als we de dingen echt zouden veranderen en een duizendste van het budget dat aan het leger werd uitgegeven, zouden besteden? de afgelopen vijf jaar in het beschermen van regenwouden of het ondersteunen van alternatieve energie, zou het zijn: verbazingwekkend. Als het geld dat aan bommen wordt uitgegeven naar zonne-energie gaat, mijn god, hoe geweldig zou dat dan zijn?

POND: Wat me in deze specifieke tijd geruststelt, is de betrokkenheid die mensen nu hebben, zoals deze kinderen die de wapenmars organiseerden.

NS: Zo cool. Ze zijn niet besmet; ze komen gewoon uit het hart. Ik ben zo geïnspireerd door Emma González en deze andere kinderen die opstaan ​​en zichzelf uitdrukken zoals ze doen. De kracht ervan, weet je, het is als, "Who, man!" Het zijn spannende tijden.

POND: Precies. Ik denk dat je daardoor 's nachts kunt slapen zonder het gevoel te hebben dat alles verloren is. OK, aangezien dit een mode magazine, wat is het meest stijlvolle dat je hebt?

NS: waarschijnlijk de Stella McCartney smoking die ik droeg naar de Oscars. Ik hou van Stella; ze is een origineel. Er is ook een meisje in Maui dat Jeanne Angelheart heet, en iedereen in mijn buurt draagt ​​haar kleren. Ze zijn zo comfortabel, vooral de broek. Ik vind het leuk om ze aan mensen cadeau te doen, maar voordat ik dat doe, zal ik zeggen: "Dit zijn hippiekleren. Je moet een beetje hippie in je hebben.”

Fotografie: Robbie Fimmano. Moderedacteur: Deborah Watson. Verzorging: Natalia Bruschi. Productie: Kelsey Stevens Productions.

Voor meer van dit soort verhalen, pak het juni-nummer van In stijl, op kiosken, op Amazon en voor digitale download 11 mei